اما به نظر می رسد این تفاوت فاحش گرما و سرما چندان تأثیری در روند نگهداری این اسکلت ها ندارد. اسکلت هایی که از جمله مهمترین اسناد به جا مانده از تاریخ تمدن هرمزگان به شمار می روند.
با دیدن وضعیت اسکلت های بی حفاظ و درون خمره های بزرگ اشکانی که با طناب و گچ دیوار مرمت شده اند، این پرسش ایجاد می شود که چرا وضعیت موزه خلیج فارس به این صورت است؟ آن هم موزه ای که در کنار کرانه های جنوبی ایران واقع است که تنها حدود 20 دقیقه با لنج می توان به کشورهای عربی رسید.
روز ملی خلیج فارس هم گذشت. روز موزه ها هم می گذرد. سازمان میراث فرهنگی در بوشهر همایش بزرگی بر پا کرد، اما در ورودی موزه خلیج فارس هرمزگان، درست چسبیده به دیوارهای آن محوطه ای بزرگ است که اگر دیوارهای کوتاه با آرم سازمان میراث فرهنگی نبود، هر بیننده ای اطمینان حاصل می کرد که اینجا محل انباشت زباله های شهرداری است!
اهالی هرمزگان از وجود این زباله دانی - درست در قلب شهر - دل پری دارند، آنها می گویند اینجا شبها پاتوق معتادان و اراذل و اوباش است. تنها جایی برای پناهشان است، جایی که شواهد نشان از آن دارد که صاحبی ندارد. در و دیوار ندارد و می شود برای ساعاتی با خیال آسوده در آن بیتوته کنند. البته در دل این زباله دانی پشت کوهی از زباله های رنگارنگ و درخت های فرو افتاده، آب انباری تاریخی هم وجود دارد که گویا آن هم محلی برای اقامت معتادان شهر است!
اما رفتن به پشت دیوار موزه و دیدن 2 توپ جنگی که گویا از دوران استعمار پرتغالی ها برجای مانده و در کاوش های اسکله حقانی به دست آمده، بیش از وجود آن زباله دانی تاسف برانگیز است. دو توپ جنگی زنگ زده که به نظر می رسد، اشیای دور ریختنی هستند که پشت موزه رها شدند تا مسوولان شهرداری بیایند و آن ها را بیندازند پشت خودروهای حمل زباله.
روز ملی خلیج فارس هم گذشت. این موزه حتی یک کارشناس هم ندارد که موزه را معرفی کند. بنابراین نگهبان کار و زندگی اش را رها کرده و به عنوان کارشناس، موزه را نشان و در حد توان خود درباره موزه و اشیای داخلش، توضیح می دهد. این نگهبان رشته تحصیلی بسیار متفاوتی با موزه داری دارد. نزدیک 5 سال است در این موزه نقش نگهبانی را دارد.
اینجا یک کارشناس مردم شناس یا یک کارشناس باستان شناس ندارد. اینجا کسی نیست که به پرسشهای بازدید کنندگان پاسخ دهد. پرس و جوی بیشتر نشان می دهد موزه «خلیج فارس» یک مدیر و 6 نگهبان دارد که مسوولیت همه کارها به دوش آنهاست.
اینجا مسوول نظافت هم ندارد. آثار تاریخی زیر گرد و غبار در حال مدفون شدن هستند! آثار تاریخی را زنگار گرفته و بسیاری از بخشها بشدت دچار آسیب شده اند. شیشه های محافظ آثار همه پر از لک و غبار و پشه است و گواهی می دهد سالهاست کسی آن را تمیز نکرده است. البته با وجود این شمار کارمند اداری، این وضعیت چندان عجیب نیست!
نگهبان با اینکه وظیفه اش نیست به همه طبقات می آید و توضیح می دهد. کاری که او با دلسوزی انجام می دهد در کمتر موزه ای در ایران انجام می شود. با وجود این ، چرا باید یک کارشناس در این موزه نباشد؟
عجیب است که موزه با همین شمار کارمند همچنان سر پا مانده و تازه کارگاه سفال هم دارد و بسیاری از بچه های بندرعباس علاقه شدیدی به دیدن و آمدن به این موزه دارند.
روز ملی «خلیج فارس» هم گذشت. روزی که بازدیدکننده های بسیاری از صبح آمدند و رفتند. نگهبان می گوید این موزه بازدیدکننده های بسیاری دارد، اما به نظر نمی رسد موزه تاریخی در سطحی باشد که اگر همایش بین المللی برگزار شود، بتوان استادان و جامعه شناسان و باستان شناسان دنیا را برای بازدید به آنجا آورد.
البته به نظر می رسد آب از سرچشمه گل آلود است. با توجه به سه طبقه نصفه نیمه بنای موزه ای، هیچ ساختار توجیهی و هیچ تعریفی از این موزه نمی توان داد. اینجا مسؤول روابط عمومی و اطلاع رسانی ندارد. در حالی که این موزه تنها و بزرگترین موزه باستان شناسی استان هرمزگان است.
مشاهده ها اما نشان می دهد بزرگترین موزه ملی هرمزگان حتی یک کارشناس مرمت اشیا ندارد. خمره های اشکانی با چسب مرمت شده اند! پنجره ها هم فیلتر ضد نور ندارند. اشیای درست تاریخ گذاری نشده و اشیای اهدایی و کشفیات نامشخص است.
اسکلت های اشکانی پشت پنجره هایی قرار دارند که از آنها نور رد می شود و از سوی دیگر چیلرها هستند که آن را خنک می کنند و این موضوع - به گفته کارشناسان- موجب متلاشی شدن این اسکلت ها می شود. اسکلت هایی که پس از گذشت قرنها به ما رسیده اند و امروز باید به دلیل نبود مراقبتهای لازم زودتر از گذشته تخریب شوند.