در نگاه اول، این موضوع کمی سؤال‌برانگیز و حتی نادرست به نظر می‌آمد، اما با نگاه دقیق‌تر به فهرست این کالاها که از این پس ورودشان به کشور ممنوع می‌شود، متوجه برخی نکات می‌شویم. اول اینکه بخش زیادی از این کالاها در داخل کشور تولید می‌شود و در چنین شرایطی ما باید حداکثر نیازهای خود را از طریق تولیدات داخل کشور فراهم کنیم.نکته این است که اکنون ما در شرایط ارزی خاصی قرار داریم و نمی‌توانیم ارزهای خود را به صورت بی‌حساب و کتاب صرف واردات کالاهایی کنیم که نیاز حیاتی به آنها نداریم و چه‌بسا بخشی از آن نیاز را می‌توانیم از طریق تولیدات داخل کشور فراهم کنیم. باید توجه داشت که مسلماً مصرف کردن ارزهای موجود در کشور به پای خودروها و دیگر کالاهای لوکس به نفع هیچ‌کس نیست.
زیرا خریداران خودروهای لوکس 100‌یا 200‌میلیونی قطعاً از میان قشر مرفه هستند و توانایی هزینه‌کرد بیشتر برای خرید چنین خودروهایی را دارند. بنابراین برای این قشر مهم نیست که چه مقدار بیشتر باید برای خرید یک خودرو لوکس پول صرف کرد. در چنین شرایطی چرا ما باید ارزهای ذخیره خود را که پشتوانه اقتصادمان است برای چنین نیازهایی هدر دهیم. هدر دادن ارزها به پای چنین کالاهایی حتماً به پیچیده‌تر شدن شرایط ارزی و همچنین افزایش قیمت دیگر کالاها در داخل کشور می‌انجامد.
بنابراین اگر از این نگاه به تصمیم دولت بنگریم آن را امری درست می‌بینیم. البته خبررسانی و اطلاع مردم از چنین تصمیماتی عموماً باید با آرامش بیشتری انجام شود تا بازارهای مختلف دچار نوسان یا گم‌گشتگی قیمتی نشوند. قطعاً ممنوعیت واردات برخی کالاها می‌تواند به رشد تولید این کالاها در داخل کشور بینجامد و مردم به سمت کالاهای تولید داخل سوق داده شوند. این به شرطی است که دولت وظایف خود را در مقابل صنعت و تولید به خوبی انجام دهد و به بحث تولید ملی و داخلی توجه ویژه‌ای داشته باشد. نه اینکه با ممنوعیت واردات برخی کالاها کار را تمام شده بداند و نیم‌نگاهی هم به بحث تولید کالاها در داخل کشور نداشته باشد.