اما دست روزگار وضعی را پیش آورده که اینک مدتهاست فرزند ایشان در ترکمنستان زندانی شده و زحمات و پیگیری‌های مکرر برای آزادی او به جایی نرسیده است. دکتر علی عسگریان فرزند این بزرگوار از دانشجویان نخبه کشور و دکترای اتوماسیون صنعتی است. پیشتر من، هم در این ستون و هم در دیگر رسانه‌ها در باب ایرانیان زندانی در ترکمنستان مطالبی را نوشته‌ام، اما دریغ از کوچکترین واکنش و ترتیب اثری! تقریباً تمام مسؤولان ما واقفند و اغلب اذعان دارند که ترکمنها بیشتر اتباع زندانی ما را به دلایل واهی و بهانه‌هایی مضحک به بند کشیده‌اند. ما مدعی مبارزه با تمام استکبار جهانی و در رأس آن آمریکای جهانخوار هستیم. در تمام سالهای پس از انقلاب نیز این مبارزه ادامه داشته و تاوان آن را هم پرداخته‌ایم. حیرت آور است که یک کشور کوچک چهار پنج میلیون نفری که بسیار هم برای گسترش مناسبات و ارتباط با جهان خارج نیازمند ماست، چنین قادر است ایران بزرگ را تحقیر کند و همزمان دستگاه عظیم دیپلماسی کشور هم گویا جز تماشا کردن و اظهار همدردی با خانواده زندانیان کار دیگری نمی تواند یا نمی خواهد بکند.
چند سال پیش یکی از شهروندان ایرانی- کانادایی کشور کانادا به دلایل امنیتی در ایران بازداشت و پس از آن در زندان درگذشت. از آن زمان کانادا جز تعطیلی سفارتش در تهران و تعطیل کردن سفارت ما در آنجا، هزار و یک نوع تحریم و اعتراض و مقابله را علیه کشور اعمال کرده است. حیرتا که صدها ایرانی توسط ترکمنها به بهانه‌های واهی به بند کشیده شده و سالهاست در بدترین شرایط دارند زجرکش می‌شوند و هیچ کس هیچ کاری نمی کند. نه در دولتهای قبلی اهمیتی برای این مظلومان قایل بودند و نه در دولت آقای روحانی کسی صدای خانواده‌های ستمدیده اینها را می‌شنود. جالب است در حاشیه اجلاس شانگهای، آقای دکتر روحانی با رئیس جمهور ترکمنستان هم ملاقات کردند و گویا در این ملاقات تنها به اشاره‌ای در این خصوص بسنده شده و البته همچنان هیچ اقدام عملی متعاقب آن صورت نگرفته است. آیا دولتی در جهان هست که تا این درجه نسبت به سرنوشت اتباع خویش و ظلم آشکار به آنها در دیگر کشورها بی تفاوت باشد؟ اکنون خبرهایی می‌رسد مبنی بر اینکه دو کشور ایران و ترکمنستان درصدد تأسیس و افتتاح خط آهنی مهم هستند که از طریق خاک ایران آن کشور را به بندرعباس و دریاهای آزاد جهان متصل می‌کند. چه ایرادی دارد که مسؤولان ما فعال شدن این خط آهن را منوط به تعیین سرنوشت ایرانیانی که در واقع ترکمنها به اسارت گرفته‌اند، نمایند؟ براستی چرا این قدر در برابر آنها ذلیلانه برخورد می‌کنیم؟ من که در خلوت خودم از این زبونی خجالت می‌کشم. امیدوارم آقای ظریف و آقای روحانی پاسخی شایسته برای خانواده این زندانیان داشته باشند.
نظر شما