و ساعتی از شب آن‌ها را پر کند و از معدود برنامه‌های مفرح و آموزشی تلویزیون است که با روشی جدید و به دور از پند و اندرز می‌خواهد، مخاطب را وادار به خندیدن کند و مهارت شاد بودن و تاثیر آن را بر زندگی به آن‌ها آموزش دهد.

مهم ترین دلیل مخاطب پسند بودن این برنامه اول اجرای رامبد جوان است و بعد نوع برنامه که قصد دارد، مهارت خندیدن را به شیوه ای جدید به مخاطب بیاموزد.

یکی از قسمت‌های جذاب این برنامه حضور مهمانان از طیف‌های مختلف جامعه در برنامه و پاسخ دادن آن‌ها به پرسشهای رامبد جوان است . با اینکه خندوانه بخش‌های متنوعی دارد، اما مطمئناً مهمانان و گپ‌هایی که با آن‌ها زده می‌شود، مهم ترین بخش جذاب برنامه خندوانه است.

 الگوبرداری مثبت

جوان تلاش می‌کند، اقشار مختلف جامعه بویژه افراد مسن تر را که تجربیات بسیاری دارند به برنامه دعوت کند، افراد غیر از ویژگی‌هایی که در حوزه کاری خودشان دارند درباره شادمانی، حال خوب، امید به زندگی و ... حرف می‌زنند.

معمولاً همۀ اقشار، اصناف و تخصص‌ها به برنامه می‌آیند، هدف از حضور مهمانان در برنامه الگوبرداری از زندگی آدم‌های مختلف است تا به مردم نشان داده شود، آنها چگونه سعی می‌کنند، شاد باشند.

جوان در جایی خیلی خلاصه گفته است:«ما می‌خواهیم این را یاد بدهیم که خودمان باید حال خودمان را خوب کنیم. شاید مردم روش‌های شادی میهمانان ما را امتحان کنند و رویشان جواب بدهد.»

او سعی می‌کند پرسشهایی از مهمانان بکند که طعم خنده دارند و اصلاً با تصویری که مخاطب از مهمان در ذهنش دارد همسان نیست و همین تضاد هم باعث ایجاد فضای مفرح می‌شود و هم مخاطب را با بعد جدیدی از فضای زندگی مهمان آشنا می‌کند، نمونه این مسأله حضور معصومه ابتکار در این برنامه بود. معصومه ابتکار به برنامه آمد و دربارۀ ارتباط با همسر و بچه‌هایش یا دمپختک درست کردن حرف زد.

رامبد جوان تلاش می‌کند، راه همۀ طیف‌ها را به برنامه اش باز کند تا همه بیایند و از شاد بودن بگویند.اگرچه با توجه به ممیزی‌هایی که در تلویزیون وجود دارد و قهر گروهی از نخبگان جامعه با تلویزیون، مطمئناً چینش و انتخاب و در نهایت حضور این افراد در این برنامه سخت است.

مگر چقدر افراد نخبه باحال و آدم‌های خاصی وجود دارد که گفت‌وگوهای جذابی با آنها شکل بگیرد؟ افرادی که نه آنها با تلویزیون قهر باشند و نه تلویزیون با آنها.

اما تجربه‌های گذشته این برنامه نشان داده مهمانانی که از طیف نخبگان و فرهنگیان جامعه انتخاب شده‌اند، می‌توانند تأثیر بیشتری روی مخاطب بگذارند و «جوان» را به هدفی که از ساختن این برنامه در ذهنش داشته است، برسانند.

معمولاً این طیف مهمان‌ها الگوها و تمرین‌های بهتری از خنده را می‌توانند در اختیار مخاطب بگذارند، چون معمولاً خودشان هم این تمرین‌ها را در زندگی شخصی شان داشته اند.

چندی پیش «یونس شکرخواه» به این برنامه دعوت شده بود و گپ و گفتی که بین او و رامبد جوان ایجاد شده بود، مورد استقبال مخاطبان قرار گرفته بود. او در این برنامه به یک مسأله کلیدی اشاره کرد .

شکرخواه در پاسخ این پرسش جوان که عنوان برنامۀ «خندوانه» به بینندگان چه می‌گوید؟ گفت: «عنوان برنامه شما به ما می‌گوید، چرا باید همیشه فکر کنیم دیگران باید ما را بخندانند، چرا خودمان نمی‌توانیم بخندیم. از نظر من خنداندن دستوری و زوری نیست. ما اگر دقت‌مان را بالا ببریم می‌بینیم که یک لبخند ساده هم زبان مهربانی جهان است. شاید بهترین لبخند‌ها را خدا می‌زند. ما باید در زندگی با امید لبخند بزنیم، چرا که می‌خواهیم آینده‌مان را بسازیم نه آنکه آن را پیش‌بینی کنیم. یک خنده کوتاه می‌تواند خستگی یک جمع را از بین ببرد.»

 انتقادها باقی است

البته «خندوانه» با همه تلاشی که برای خنداندن مردم کرده است، باز هم منتقدانی داشته است.  شهرام شکیبا شاعر و طنزپرداز در مراسمی‌بدون اشاره به عنوان «خندوانه» از این برنامه گله کرد. او گفت: « بعد از مدتی نمی‌دانم چه اتفاقی افتاده است که دارند، ما را سوق می‌دهند به سمت خندیدن بی شعور و به ما آموزش می‌دهند، بیایید در تلویزیون و ما برای شما دلقک بازی در می‌آوریم و 10 ثانیه همه شما الکی بخندید. به ما یاد می‌دهند که خندیدن یک کار غریزی است و هیچ ربطی به تفکر ندارد، در حالی که با خود این فرهنگ، اگر بر پایۀ غریزه‌ها قرار است ما برنامه بسازیم، می‌توان اشکال دیگری را نیز بسازیم و در خارج از کشور نیز این کار را می‌کنند، کاملاً هم بر اساس غریزه است.»

به هر حال عده ای معتقدند، خنده باید آگاهانه و حاصل یک «شعف درونی» باشد تا بتواند تأثیر واقعی خودش را بر روح و روان انسان بر جای بگذارد و مطمئناً دعوت از میهمانان نخبه به نسبت هنرمندان، بیشتر می‌تواند در ایجاد این «شعف درونی» موثر باشد.