این نقطه عطف را مبارک و فرخنده یافته و به توفیق خود می‌بالند. برخی نیز بر این فرخندگی صحه می‌گذارند و از سر شوق یا به توصیه؛ به تبریک و تحسین نتایج جمع بندی پرداخته‌اند. ماهم حداقل از اینکه دولتمردان ما، خوشحالند؛ لابد باید خشنود باشیم. گوارایتان باد این سرخوشی و خوشحالی!
برخی البته هوشمندانه‌تر، به مداقه بر روی محتوای جمع بندی مشغولند و ضعفها و ایرادهای آن را به مقامهای مسؤول، مجلس و شورای عالی امنیت ملی، گوشزد می‌کنند. من اصراری ندارم، این هوشمندی را تقبیح کنم. مجلس، شورای عالی امنیت ملی و همه آگاهان امور، غیر از تکالیف قانونی و ملی به قاعده «کلکم راع و کلکم مسؤول عن رعیته» وظیفه دارند برای پاسخگویی به تاریخ و فراتر از آن پاسخگویی در قبال حضرت احدیت، این جمع بندی را به بحث و بررسی بگذارند و نقاط ضعف احتمالی را دریابند و گوشزد کنند. به عزیزانی که به ادای این تکلیف اصرار دارند، دست مریزاد باید گفت که در برابر ترشرویی و ملامتِ ملامتگران، از ادای تکلیف غافل نمی شوند.
دوم: هشداری فراتر از توافق
توافق وین و جمع‌بندی مذاکرات، نه وحی منزل است که در قبال آن چون و چرا نتوان کرد و نه اقدامی بی فایده، اما می‌خواهم به حامیان و منتقدان مذاکرات، نکته دیگری را یادآور شوم که به متن توافق و جمع بندی، ناظر نیست، اما به آن نیز مرتبط است.
امیدوارم بخصوص این یادآوری محل توجه عزیزان دولتمرد ما قرار گیرد، چرا که این یادآوری (و حتی فراتر از آن؛ هشدار) با فرض بی عیب و نقص بودن مذاکرات نیز محل توجه است. هشدار و صورت مسأله نگارنده این است؛ طرف مقابل (که شاید به فرض برخی دیگر دشمن نباشد!) فرصت توافق حاصل شده را «فتح الفتوح» می‌داند و نتیجه مذاکرات وین را نه یک جمع بندی صرف هسته ای که «کلیدی» برای گشایش راههای نفوذ دیگر بر کشور می‌داند.
بر اساس تجربه تاریخی و تجربه ای که از فرجام کار صدام، قذافی و... در سالهای اخیر پیش رو داریم، می‌دانیم که طرف مقابلی که با او به «برجام» رسیده ایم، شیطان بزرگ و کینه‌جویی غدار و بی‌وفاست. حتماً دولتمردان عزیز ما این فراز از «عهد مالک اشتر» را می‌توانند مبنای نظری مذاکرات خود قرار دهند؛ «اگر دشمنت تو را به صلح فراخواند، از آن روی برمتاب که خشنودی خدای در آن نهفته است. صلح سبب بر آسودن سپاهیانت شود و تو را از غم و رنج، برهاند و کشورت را امنیت بخشد.»
اما عزیزان دولتمرد ما و نیز نمایندگان مجلس، اعضای شورای عالی امنیت ملی، قوای نظامی و انتظامی و همه نگهبانان فکری و فرهنگی این مرز و بوم، ادامه این فراز را هم از «امیرمؤمنان»(ع) خطاب به مالک اشتر بخوانند؛ «اما، پس از پیمان صلح، از دشمن برحذر باش و نیک‌برحذر باش. زیرا دشمن، چه بسا به تو نزدیک شود تا تو را در غفلت بگیرد، پس دوراندیشی را از دست منه و حسن ظن را رها کن.»
سوم: راههای نفوذ
با غفلت ما از مکر دشمن؛ راههای نفوذ او کم نیست. از عرصه «نظامی» و «امنیتی» تا فضاهای فرهنگی و اجتماعی تا «انتخابات»؛ کانونهای هدفگذاری دشمن برای «بعد از توافق» است.
غرب، امیدوار است و در ضمن مذاکرات این امید را فاش ساخته که از مسأله هسته ای فراتر گام نهد و به حریمهای نظامی ما نیز گام نهد. اهرمها و بهانه‌هایی چون «حقوق بشر» و الزام ایران به همکاری در مبارزه با تروریسم، از عرصه‌هایی است که دشمن فاش کرده، در آن قصد پیشروی دارد و غافل نیستیم که مقصود از «حقوق بشر» برای آنان تضمین حیات سیاسی و امنیتی اخلالگران و فتنه‌گران و فرقه‌هایی چون «حزب صهیونیستی بهاییت» است و مقصد آنان از «همراهی در مبارزه با تروریسم»، خالی کردن پشت ملت مظلوم فلسطین و دیگر ستمدیدگانی است که به حکم مسلمانی و به تأکید حضرت ختمی مرتبت(ص) برای اثبات مسلمانی خویش، تکلیف حمایت از آنها را داریم.
از عرصه‌هایی که دشمن، پس از جمع بندی مذاکرات به آن طمع دارد، گل آلود کردن چشمه زلال انتخابات است. صدای شیپور جنگ برای لشکرکشی زودهنگام و کسب حداکثر بهره از انتخابات را درست همان لحظاتی که متن جمع بندی اولیه مخابره می‌شد، بی‌بی‌سی در گزارشها و یادداشتهایی، نواخت.
نظر شما