وقتی خداوند در قرآن می فرماید که هیچ تر و خشکی نیست مگر در کتاب مبین و آن را تبیانی برای همه امور معرفی می کند یعنی آنکه هر آنچه برای سبک زندگی اسلامی و صحیح و برای بهره مندی سعادت دنیا و آخرت نیاز است در این کتاب بیان شده است.
اللّهُ لاَ إِلَـهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَافِی الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَیُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَلاَیَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ؛ الله که جز او معبودی نیست، زنده و برپادارنده است، نه خوابی سبک او را فرا گیرد و نه خوابی سنگین. آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است، از آن اوست. کیست آنکه جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند. گذشته و آینده آنان را می‌داند و به چیزی از علم او احاطه پیدا نمی‌کنند مگر به مقداری که او بخواهد. کرسی (علم و قدرت) او آسمان‌ها و زمین‌ را دربر گرفته و نگهداری آن دو بر او سنگین نیست و او والا و بزرگ است. (بقره، 255)
مالک حقیقی همه چیز اوست و مالکیت انسان در واقع عاریتی بیش نیست. مالکیت انسان، چند روزه و با شرایط محدودی است که از طرف مالک حقیقی یعنی خداوند تعیین می‌شود. حال که همه مملوک او هستند پس چرا مملوکی مملوک دیگر را بپرستد؟
دیگران نیز بندگانی همچون ما هستند، عباد امثالکم، طبیعت، ملک خداست و قوانین حاکم بر آن محکوم خدا، ای کاش انسان‌ها هم از ملک او و همه از ملک او بهتر استفاده می‌کردند. اگر همه چیز از خدا و برای خداست، دیگر بخل و حرص چرا؟ آیا خدای خالق، ما را رها کرده است؟ ایحسب الانسان این یترک سدی.
امام کاظم (ع) از در خانه شخصی به نام بشر می‌گذشت، متوجه سر و صدا و آواز لهو و لعبی شدند که از خانه بلند شد. از کنیزی که از خانه بیرون آمده بود پرسیدند صاحبخانه کیست؟ آیا بنده است؟! جواب داد: نه آقا، بنده نیست آزاد است. امام (ع) فرمود: اگر بنده بود این همه نافرمانی نمی‌کرد. کنیز سخن امام را وقتی وارد منزل شد به صاحبخانه باز گفت. او تکانی خورد و توبه کرد.
از امام صادق (ع) نقل شده است که فرمود: اولین درجه تقوا و بندگی خدا آن است که انسان خودش را مالک نداند.
منبع: کتاب دقایقی با قرآن
پایان پیام/