در خصوص روابط اسلام و مسیحیت واقعیت این است که دیگر دوران احتجاج پایان یافته است. احتجاج غلبه پیرو یک دین بر پیرو دین دیگر است. دیگر امروز چنین امری مطرح نیست. الان دوران گفت وگوست. یعنی فهمیدن و درک یکدیگر است و نه پیروزی بر دیگری. بهره گیری از تجربیات یکدیگر است و نه بی ارزش ساختن افکار یکدیگر. بیایید تا با همفکری و استفاده از تجربیات دوطرف طرحی نو برای معرفی دین ارایه دهیم تا دین دستاویزی برای آدم کشی نشود. به جای آنکه از دین خشونت نتیجه بگیریم کاری کنیم که آموزه های دینی ابزاری برای صلح، آرامش و دوستی شود. پیشنهاد اینجانب این است که برای دینداری یعنی پذیرفتن یک دین- هردینی که می خواهد باشد- چند اصل عقلانی را به عنوان پیش فرض قرار دهیم. درراس آن اصول اصل کرامت انسانی است. به دیگر سخن قبل از ورود در دین بپذیریم که ما انسان هستیم و سپس می خواهیم دیندار شویم و انسانیت بماهو محترم و کریم است و کرامت ذاتی انسان است. اگر این اصل را بپذیریم احترام به حقوق انسانی خط قرمز ما خواهد شد، دیگری را خواهیم پذیرفت و هرگز به حریم کرامت او به هیچ انگیزه یی تجاوز نخواهیم کرد. جالب است که قرآن مجید کرامت را جعل الهی و تکوینی معرفی کرده نه تشریعی. یعنی در ذات انسان کرامت قرار داده شده است، دادنی نیست تا گرفتنی باشد. می فرماید: و لقدْ کرّمْنا بنی آدم و حملْناهُمْ فِی الْبرِّ و الْبحْرِ و رزقْناهُمْ مِن الطّیِّباتِ و فضّلْناهُمْ علی کثیرٍ مِمّنْ خلقْنا تفْضیلاً (/الاسراء٧٠) و به راستی ما فرزندان آدم را ارجمند داشتهایم و آنان را در خشکی و دریا (بر مرکب) سوار کردهایم و به آنان از چیزهای پاکیزه روزی دادهایم و آنان را بر بسیاری از آنچه آفریدهایم، نیک برتری بخشیدهایم.
نظر شما