درباره کمالات اخلاقی و فضائل معنوی این مرد بزرگ، مطالب بسیار نقل شده، از جمله اینکه: برای زیارت به کربلا رفته بود، یکی از زائران که او را نمی شناخت، از لباس و قیافه ساده او، خیال کرد که یک خدمتکار عادی است، لباس های چرک شده خود را به او داد و گفت: «این ها را برای من بشوی!».

محقق اردبیلی، لباس های او را گرفت و شست و سپس به او تحویل داد، در آن هنگام، آن مرد زائر او را شناخت و چند نفر نیز که در آنجا بودند از جریان آگاه شدند و آن مرد زائر را سرزنش نمودند که چرا به عالم بزرگ، مقدس اردبیلی توهین کردی؟

محقق اردبیلی (ره) آن ها را از سرزنش کردن بازداشت و گفت: «حقوق برادران دینی نسبت به یکدیگر، خیلی زیادتر از این ها است، کاری نکرده ام که شما این چنین جوش و خروش می کنید».

شاید شما نیز از خواندن سطور بالا به حال این عالم وارسته قبطه بخورید و به حال بعضی از مقامات دولتی و سازمان ها و مراکز افسوس! البته حق نیز با شماست چرا که دیگر مقامات دولتی گویا اینگونه منش و سبک و سیاق را از یاد برده اند. براستی چرا زمانی که انتخابات (بویژه انتخابات مجلس) در راه است، اکثر این آقایان (که پسوند دکتر و مهندس خود را زیر پا نهاده) خود را جزء اقشار آسیب دیده جامعه می دانند و با شعارهای رنگین و جذاب و گاهی نیز خدایی ناکرده عوام فریب (!) به کسب طرفدار و رای می پردازند، اما وقتی که راهی مجلس می گردند...!

آقایی که خود را تا دیروز (قبل از انتخاب شدن به نمایندگی) همدرد با مردم می دانست، دیگر امروز حتی کسر شأن می داند که بگوید فلان ستادش در فلان نقطه ی محروم شهر بوده است، دیگر کسر شأن خود می داند اگر به محلات فقیرنشین، (همان هایی که او به رای دادند و وی اکنون بر پشت صندلی مجلس، که بیشتر به مُبل راحتی می ماند تا انتخاب شود) سری بزند و به حرف آن ها گوش فرا دهد.

آقای نماینده که گاه در تصاویر دیده می شود که در مجلس در حال شوخی با نماینده ی دیگر و بعضی اوقات چُرت زدن می باشی، بدان که با رای این مردم و از میان این مردم (حال با صداقت در گفتار و یا وعده ی شیرین و رویایی) برگزیده شده ای تا دستگیر و مدافع حقوق این ملت باشی، نه این که حزب و حزب بازی راه انداخته و بخاطر دلِ خود با حقوق فردی و اجتماعی مردم بازی نمایی. شاید ما در اشتباهیم و شاید محقق اردبیلی، آن استاد فرزانه بسیار دلسوز بوده است که آنگونه منش و رفتاری داشته است، اما هر چه هست تنها این امر آشکار است که با مردم بودن، درد مردم را شنیدن و بکار بستن راهکاری مناسب خصلت امیرالمؤمنین علی (ع) بود. مگر نه این است که این امام همام تمام نمایندگانش را به این امر توصیه می نمود که حقوق افراد زیردست و افرادی که نماینده ی آن ها می باشید را به نحو احسنت رعایت نمایید؟ و مگر نه این است که آن امیری که کائنات به وجودش فخر می فروشند، در کنار تنور پیرزنی قرار می گرفت و به سخنان او گوش می داد و درخواستش را اجابت می نمود؟ حال چه شده است که با نشستن بر اریکه ی گرم و نرم مجلس مردم را فراموش نموده اید، چرا برای رسیدن یک نامه به دست شما، که تا دیروز در محلات و مساجد به دنبال کسب رای می گشتید باید یک پیرمرد بازنشسته در سن 70 سالگی ماه ها در صف انتظار باشد؟

 شاید این تعداد از نمایندگان (که البته تعداد آن ها قلیل و اندک می باشد) حرف ها و وعده های زیبایی خود را فراموش کرده اند، اگر فراموش کرده اند، اهمیتی ندارد، ولی اگر بر سر حرف هایشان نمی باشند، لااقل انسانیت، مروت و افتادگی را به بادی فراموشی نسپارند، چرا که تاریخ ثابت نموده است، مردم شریف ایران تنها نام هایی را همچون رجایی، مطهری، باهنر، طالقانی و... را در خاطر خود نگه می دارند، که الگوی آن ها علی (ع) بوده است نه افرادی عوام فریب!