ضمناً مانند کاردینال ریشلیو و کاردینال مازارن صدر اعظمهای لویی سیزدهم و لویی چهاردهم پادشاهان مصر مردی روحانی و کاهن بزرگ مصر بود تأسیس و راه‌اندازی شد. داریوش در فرمانی که به صورت شش لوحه سنگ نوشته در اطراف کانال سوئز در اطراف ترعه تازه حفر شده نصب شد، نوشت: من این آبراهه [کانال سوئز] را ساختم تا کشتی‌ها از اینجا روانه دریایی شوند که از پارس می‌آید.

سیلاکس یا سیلاک دریاسالار یونانی تبار داریوش و ناویان او سوار بر 2000 فروند کشتی از طریق خلیج فارس، دریای اری تره (دریای مکران یا عمان) خلیج عدن و باب المندب به دریای سرخ فرستاده شدند. هنگامی که ناوگان ایران به قسمت شمالی دریای سرخ رسیدند ترعه سوئز، به وسیله کارگران ایرانی و مصری حفر شده بود و بدین ترتیب برای دومین بار در تاریخ مصر دریای مغرب [دریای دوم= دریای مدیترانه] به دریای سرخ وصل شد.

بار اول فرعون نخائو صد سال پیش از داریوش این آبراهه را حفر کرده بود که خود مصریان به علت بیم از یورش اقوام ساکن لیبی و کارتار و حتی یونانیان که در آن سوی مدیترانه و انتهای بحرالجزایر یعنی دریای اژه بودند آن را پر کرده بودند. آبراهه سوئز که داریوش دستور حفر آن را داده بود چندان عمیق و عریض نبود و به مرور دهور پر شد تا اینکه فردیناند دولسپیس فرانسوی در سالهای دهه 1860 میلادی آن را به صورتی مدرن از نو حفر کرد و اکنون حدود یک قرن و نیم است از 1870 تاکنون که کشتی‌ها از مدیترانه وارد این کانال شده سپس طول دریای سرخ را پیموده از طریق باب المندب وارد اقیانوس هند می‌شوند و چون عمق کانال آماده عبور ناوگان بسیار بزرگ سیصد هزار تنی به بالا نیست، نفتکش‌ها و کارگوها (حمل و نقل دریایی شامل محمولات سنگین) ناچارند همچنان از دماغه امید نیک در انتهای قاره آفریقا بگذرند و از اقیانوس آتلانتیک جنوبی وارد اقیانوس هند شوند یا از سوی غرب یعنی نیمکره غربی و از نواحی مجاور استرالیا به اقیانوس هند وارد شوند.

چون الواح داریوش در تل المسحونت در کرانه‌های کانال سوئز به دست آمده جای تردید نیست که نیروی دریایی ایران در سال 513 پیش از میلاد تأسیس شده است. بنابراین با احتساب سال 513 پیش از میلاد و افزودن آن به 2014 میلادی، نیروی دریایی ایران پس از نیروی دریایی مصر و چین و یونان، کهن‌ترین نیروی دریایی جهان شناخته می‌شود.

800 سال پیش ایران دستخوش دولتهای ملوک الطوایفی بود و در ایران جز ناوگان تجاری کسی به دریا توجه نداشت و فقط در جنوب ایران دریانوردان سواحل خلیج فارس به سفرهای دور دریایی می‌رفتند. در حدود سالهای 300 هجری قمری شهرت دریانوردان غیرنظامی ایران در دنیای شرق پیچیده بود و «سند بادبحری» نه عرب بود و نه چنین نامی در زبان عربی یافت می‌شود، بلکه نام این دریانوردپرآوازه «سنباد» است و ما یک سردار ملی و مبارز به نام سنباد داریم که علیه خلافت عباسی مبارزات جانانه‌ای کرد و چون ایرانی بود برای استخفاف، او را سنبادگبر می‌خوانند.

در کتیبه داریوش اول که چه در سفر اول نظامی خود در سپاه کمبوجیه یا کامبوزیا به مصر و چه در سفر دوم به اهمیت نیروی دریایی پی برد و درصدد تأسیس آن برآمد (چنانکه اسکندر پس از سفر هند، نیروی دریایی تأسیس کرد و شاه عباس پس از فتح بحرین به وسیله اله وردیخان به اهمیت نیروی دریایی واقف شد و در تصرف جزیره هرموز از ناوگان کمپانی هند شرقی استفاده کرد و نادرشاه نیز پس از درگیری با اعراب سال جنوب خلیج فارس دست به ساختن کشتی زد) آورده شده است:

«درایه تیه هچا پارسا آئی تی»یعنی دریایی که از پارس سرچشمه می‌گیرد. و این نام به جای نام عیلامی (ایرانیان قدیم) ناماراتو یا دریای تلخ بر خلیج فارس گذاشته شد. درباره نیروی دریایی ایران به مناسبت روز هفتم آذرسال 1359 که ناوگان نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران طی یک نبرد قهرمانانه بهترین شناورهای روسی نیروی دریایی عراق را غرق کرد سخن بسیار گفته و نوشته شده است. عده‌ای از ژنرالها و دریا سالارها و دریادارهای عراقی در مصاحبه‌ با کارشناسان دانشگاه علوم دفاعی آمریکا در این باره اعترافاتی کرده‌اند که گفته‌های دریاسالار الکعبی فرمانده نیروی دریایی عراق از همه جالبتر است.

نیروی دریایی ایران اکنون سفرهای تحقیقاتی و اکتشافی زیادی به اقیانوسهای عالم انجام می‌دهد و مأموریت اسکورت کشتی‌های تجاری و نفتکش در دریای سرخ برای جلوگیری از حملات راهزنان دریایی سومالی را به شکلی ارزشمند و پربازده به انجام رسانده و در خلیج فارس و دریای مکران (عمان) در رده اول قرار دارد و مهمتر از آن بازسازی و نوسازی سواحل دریای مکران بویژه بندر استراتژیک جاسک را بر عهده گرفته است. فرمانده نیروی دریایی یک دریانورد حرفه‌ای است که از جوانی تاکنون پیوسته در صحنه‌های جنگ عراق با ایران و مأموریت‌های دیگر بوده و جا دارد تلاش دایمی او و همکارانش را مورد قدردانی قرار دهیم.

زیرا خدمات نیروی دریایی سرفراز ایران و جانفشانی فرماندهان و افسران و سربازان آن از دوران جنگ جهانی دوم تاکنون فراموش نشدنی است.