امر به معروف و نهی از منکر یکی از ارکان اساسی اسلام و ضامن برپا داشتن همه فرایض اسلامی است و باید در جامعه ما احیاء شود و هر فردی از آحاد مردم، خود را در گسترش نیکی و صلاح و برچیده شدن زشتی و گمراهی و فساد، مسئول احساس کند.  

**طرد نکردن دیگران به بهانه عیوبشان

مقام معظم رهبری در تاریخ 28 شهریور 1392 بیان کردند؛ یک کسی است، با شما اظهار دوستی می‌کند، به سمت شما می‌آید و اظهار علاقه‌ای به شما می‌کند. دست رد به سینه او نزنید با ذکر عبوبی که شما در او مشاهده می‌کنید. این خیلی دستور مهم و بزرگ و عمومی‌ای است. یک کسی می‌آید پیش ما اظهار علاقه به ما می‌کند، ما فورا برویم سراغ آن اشکالاتی که در او وجود دارد و روی آن‌ها تکیه کنیم و طعن بر آن‌ها بزنیم، می‌فرماید مضمون این حدیث این است که محبت کسی را که به شما اظهار محبت می‌کند قبول کنید، محبت او را بپذیرد. ولو و اگر کسی  عیبی هم در او سراغ دارید، لزومی ندارد که طعن در آن عیب بکنید و این را موجب این قرار دهید که دست رد به سینه او بزنید.
 
اگر کار خلافی دارد، گناهی دارد، عیبی دارد، لازم نیست او را به خاطر این عیب طرد کنید، رد کنید، متوقف کنید. یعنی جلوی او را بگیرید با نهی از منکر منافاتی ندارد. با این منافاتی ندارد لکن رشته پیوند محبت را حفظ کنید. بعد البته انسان برای نهی از منکر یا برای اهدای عیوب دوستش و مرآه بودن برای مومن فرصت‌هایی دارد و می‌تواند از این فرصت‌ها استفاده کند و این کار را انجام دهد. اما این جور نباشد که به مجرد اینکه یک ایرادی را در او سراغ دارد، یک عیبی را در او سراغ دارید، این موحب بشود که شما محبت او را وخود او را طرد کنید و قبول نکنید این یکی از آن شاه بیت‌های برخورد در روابط اجتماعی است.   
 
بعد فرمود این جزو اخلاق و رفتار پیغمبر و اولیائش نیست. یعنی آن‌ها کسانی را که می‌آمدند سراغشان، عیوبی هم داشتند، اشکالاتی داشتند، دست رد به سینه آن‌ها نمی‌زدند. جذبشان می‌کردند. نگهشان می‌داشتند البته در اصلاح آن‌ها هم می‌کوشیدند، امر به معروف هم می‌کردند و  نهی از منکر هم می‌کردند. این یک قاعده کلی است که به اندک بهانه‌ای افرادی را طرد کردن و رد کردن و آن‌ها را از مرز دوستی خود خارج کردن، این مخالف با آن چیزی است که در این حدیث به ما دستور داده شده است.