در این باره آمده است روزی رسول خدا (صَلی الله عَلیه وَ آله) در حالی که نشسته بودند، ناگهان لبخندي بر لبانشان نقش بست، به طوري که دندان هایشان نمایان شد! اطرافیان از ایشان علت خنده را پرسیدند، فرمودند: در روز قیامت دو نفر از امت من می آیند و در پیشگاه پروردگار قرار می گیرند؛ یکی از آنان میگوید: خدایا؛ حق مرا از ایشان بگیر؛ خداوند متعال می فرماید: حق برادرت را بده؛ عرض می کند: خدایا؛ از اعمال نیک من چیزي نمانده متاعی دنیوي هم نیز ندارم. آنگاه صاحب حق می گوید: پروردگارا؛ حالا که چنین است از گناهان من بر او بیفزا. پس از آن اشک از چشمان پیامبر ( صَلی الله عَلیه وَ آله) سرازیر گردیده و فرمودند: آن روز، روزي است که مردم احتیاج دارند گناهانشان را کسی حمل کند. پس خداوند به آن کس که حقش را می خواهد می فرماید: چشمت را برگردان، به سوي بهشت نگاه کن، چه می بینی؟

آن وقت سرش را بلند می کند، آنچه را که موجب شگفتی اوست از نعمت هاي خوب می بیند، عرض می کند: پروردگارا؛ اینها براي کیست؟

خداوند می فرماید: براي کسی است که بهایش را به من بدهد. عرض می کند: چه کسی می تواند بهایش را بپردازد؟

خداوند می فرماید: تو.

بنده می پرسد: چگونه من می توانم؟

خداوند می فرماید: به گذشت تو از برادرت. عرض می کند: خدایا؛ از او گذشتم.

بعد از آن، خداوند می فرماید: دست برادر دینی خود را بگیر و وارد بهشت شوید.

آن گاه رسول خدا (صَلی الله عَلیه وَ آله) فرمودند: پرهیزکار باشید و میان خود صلح و بخشش برقرار نمایید تا از ثمرات آن (در دنیا و آخرت) بهره مند گردید.

منابع:

1-علامه مجلسی. بحارالانوار،ج77: 182.

2-ناصري، محمود. داستانهاي بحار الانوار، ج1: 29.