در این باره آمده است: روزی مردی خدمت حضرت محمد (صَلی الله عَلیه وَ آله) آمده و اسلام آورده، پس از آن به خدمت پیامبر (صَلی الله عَلیه وَ آله) رسیده و عرض نمود: ای رسول خدا؛ اگر گناهی بزرگ انجام داده باشم، آیا خداوند توبه ی مرا می پذیرد؟

پس حضرت محمد (صَلی الله عَلیه وَ آله) فرمودند: همانا خداوند تواب و رحیم است و هر قدر گناهت بزرگ باشد، عفو خداوند از آن بزرگتر است.

آن مرد عرض کرد: در جاهلیت روزی من به سفر رفتم و در آن هنگام همسرم باردار بود. بعد از چهار سال بازگشتم و دیدم دختری در خانه ام می باشد، پرسیدم: این دختر چه کسی است؟ همسرم پاسخ داد: دختر همسایه است. اما دیدم که او به خانه اش نمی رود و سرانجام فهمیدم که او دختر خودم می باشد. آن شب را با ناراحتی سپری نمودم (چرا که داشتن دختر در زمان جاهلی برای عرب ننگ بود) و چون صبح فرا رسید دختر را از خواب بیدار کرده و او را همراه خود به کنار نخلستان برده و مشغول کندن گودالی شدم و او نیز در این امر به من کمک می نمود و سپس او را وسط گودال نهادم.

در این لحظه پیامبر (صَلی الله عَلیه وَ آله) چشمانش پر از اشک گردید و آن مرد ادامه داد: با یک دست او را فشار می دادم و با دست دیگر خاک بر رویش می ریختم و او فریاد می زد: پدرجان، چه می کنی؟ پس مقداری خاک روی صورتم ریخت و او با دست، خاک را از صورتم پاک نمود؛ ولی من قصاوتمندانه او را در خاک زنده به گور نمودم.

پیامبر (صَلی الله عَلیه وَ آله) که بسیار ناراحت شده بود و اشک از چشمانشان جاری شده بود فرمودند: اگر نبود رحمت خداوند بر عملِ تو، لازم بود هر لحظه از تو به واسطه ی زنده به گور کردن دخترت انتقام بگیرد و این نشان رحمت الهی است که تا کنون بر تو غضب ننموده و انتقام کارت را نگرفته است.

منابع:

1- مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج 11: 272.

2- صداقت، یکصد موضوع؛ پانصد داستان: 213- 214.