«اعترافات ذهن خطرناک من» با نمايي بسته از چهرۀ قهرمان آغاز مي‌شود، در ادامۀ پلان بازي از او را در گندمزار وسيع به نمايش مي‌گذارد و همراه با او حافظۀ فراموش شده‌اش وارد دنياي قهرمان مي شود. آنچه فيلم سيدي را از همان ابتدا براي تماشاگر جذاب مي‌كند، سيري است كه براي ورود به دنياي قهرمان انتخاب كرده است. جهان قصه و زندگي قهرمان بر اساس منطق فراموشي او توسط حضورش در بستر يك طرح و توطئه معرفي و شناسانده مي شود.
قصه در بستر فضايي معماوار، چندبار به واسطۀ طرح و توطئه تنظيم شده و به گونه‌اي متفاوت روايت مي‌شود. هربار قهرمان با شخصيتها و وقايعي كه مربوط به گذشته‌اش معرفي مي شود، مواجه مي گردد و در بازي‌اي كه آيدا و صحت برايش ترتيب داده‌اند، اين گذشته و روابط هربار با ترديد مواجه مي شوند.
فيلمنامه براساس بازي‌اي كه به واسطۀ منفعت آيدا و صحت توجيه مي شود، پرداخت شده است و در اين مسير به درستي تكنيكهاي معمايش را رعايت مي كند. فيلمنامه هر بار معمايي تازه را طراحي مي‌كند و نسبت به شناختي كه ايجاد كرده، مدام ترديد ايجاد مي كند. بنابراين قصه‌اي وجود دارد كه واجد قواعد و اصول دراماتيك است،ساختارش جزيی از تعليق آن است و به واسطۀ تكنيكهاي پرداخت اين ساختار قادر به درگير سازي و ترغيب مخاطب است.
اين ساختار تا اندازه‌اي شبيه شكل روايتها در فيلم «بازي» دیوید فینچر است. «اعترافات» اگر قصه و روايت متفاوتي دارد، اما از تكنيكهاي معما وار روي طرح و توطئۀ مشابه «بازي» بهره برده است.
فرهاد كه مواد اوليۀ توليد مخدر اعتیادآور را قاچاق مي‌كرده، قرباني توطئۀ كساني (آيدا و صحت) مي شود كه براي خود او كار مي كرده‌اند. قهرمان داستان توسط همان چيزي به دام افتاده كه خودش آن را خريد و فروش مي كرده است. در جايي از فيلم فرهاد مي گويد: «... دارم شرايط و بالا مي يارم.» او در واقع دارد گذشته و اعمالش را بالا مي آورد. رسيدن به همين نتيجه است كه او را در پايان قصه به نتيجه مي رساند فرهاد با پي بردن به اين موضوع تصميم مي گيرد كه حتي به قيمت نابودي خودش با ماهيت موضوع و سوداگري مورد انتقاد بجنگد. در واقع جست و جوي حقيقت و حق است كه اين نتيجه گيري را در راستاي اهداف ژرف ساختي داستان به همراه مي آورد.
«هومن سيدي» در «اعترافات...» مسيري متفاوت از روايتگري در سينماي ايران را انتخاب كرده كه نه تنها در شكل و ساختار تجربه جذابي است، بلكه به خوبي توانسته محتواي متناسب با اين ساختار را هم با آن همراه سازد.
«اعترافات...» با وجود آنكه جذابيتهاي مرسوم سينماي مخاطب پسند را ندارد، اما به واسطۀ زبان سينمايي و قصۀ درگير كننده‌اش به خوبي با مخاطب ارتباط برقرار مي كند.
سيامك صفري هم بخشي از اين موفقيت را براي فيلم به همراه آورده است. او كه بيش از يك دهه موفقيت و محبوبيت در تئاتر را در كارنامه‌اش دارد، حالا در جدي‌ترين تجربه سينمايي‌اش به خوبي توانسته چهره‌اي معلق ميان مرگ و زندگي از يك شخصيت گم شده در توهم تعلقات ترديدپذير زندگي را به نمايش بگذارد.
نظر شما