بی ­شک به وجود آوردن زمینه­ های برقراری ارتباط هرچه بیش ­تر میان انسان ­ها و خداوند دارای آثار فردی و اجتماعی و همچنین اجر و پاداش اخروی بی­ نظیری است، چنان­که در این­باره امام سجاد (ع) فرموده­اند: خداوند به موسی (ع) وحی کرد که ای موسی؛ مرا نزد بندگانم به خوبی و نیکی جلوه دِه و عشق و علاقه مرا در دل ­های آنان نمایان کن و آنان را هم محبوب من قرار دِه و کاری کن که بندگانم مرا دوست بدارند.

موسی (ع) عرض کرد: خداوندا؛ چگونه این کار را انجام دهم؟

خداوند فرمود: نعمت ­های مرا به آنان یادآوری کن و بگو که چه عزت و برکاتی نصیب آنان شده است. پس اگر بنده­ ی فراری از درِ خانه مرا به من بازگردانی و یا گمراهی را هدایت نمایی، این عمل ارزشمندتر است از یکصد سال عبادت که روزهایش روزه و شب­ هایش را به عبادت گذرانده باشی.

پس موسی (ع) عرض کرد: پروردگارا؛ این بنده­ ی فراری چه کسی است؟

خداوند فرمود: بنده­ ی معصیت­ کار و سرکش.

موسی (ع) پرسید: بنده­ ی گمراه کیست؟

خداوند فرمود: کسی که رهبر زمانش، امام و پیشوای معصوم زمان خود را نشناسد؛ پس او را آگاه و آشنا به امام زمانش نما.

منابع:

1- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 1: 4.

2- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 181- 182.