دنیاپرستی یکی از مزموم ­ترین امور از جانب انسان ­ها می ­باشد، به نحوی که گاه تبدیل به معضلی برای اطرافیان فرد می ­شود.

حضرت امام صادق (عَلیه السَلام) در مثالی بسیار زیبا دنیاپرستی را چنین بیان داشته­ اند:

همانا دنیا مانند هیکل و جسم یک انسان است که سر آن کبِر است، چشم آن حرص و آز است، گوش آن طمع و وَلَع است، زبان آن ریا و خودنمایی است، دست آن شهوات و تمایلات دنیوی و پای آن عجب و خودبزرگ ­بینی و قلب آن غفلت است.

هر کس ظواهر این دنیا را دوست بدارد، تکبر در او شکل می­ گیرد و هر کس که این دنیا برایش زیبا جلوه کند حریص می­ گردد و هر کس که به دنبال مظاهر دنیا حرکت کند صفت طمع در او پدیدار می ­شود و آن کس که از دنیا و ظواهر آن تعریف کند گرفتار ریاکاری می ­گردد.

منابع:

1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 73: 105.

2- مصباح­ الشریعه: 23.

3- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 129- 128.