علی سرتیپی تهیه‌کننده و پخش‌کننده سینما معتقدست هرچند سینمای ایران در سال ۹۳ فروش خوبی داشت اما همچنان چرخه سینمای آن معیوب است و باید با ساخت فیلم‌های باکیفیت و تجهیز سینماها به اقتصاد آن کمک کرد.

دولت از تولید فیلم‌های بی‌مصرف پرهزینه دست بردارد/سال خوب سینما

 علی سرتیپی از جمله سینماگرانی است که در سه حوزه تهیه کنندگی، پخش و سالن‌داری فعالیت می کند. سال ۹۳ پرفروش‌ترین فیلم سال که «شهر موشها ۲» بود به تهیه‌کنندگی مشترک سرتیپی و منیژه حکمت اکران شد و پخش آن هم برعهده همین گروه بود.
 
به دلیل داشتن پرفروش‌ترین فیلم سال از او و منیژه حکمت و مرضیه برومند کارگردان «شهر موشها ۲» از سوی سازمان سینمایی تجلیل به عمل آمد و ما هم درباره اقتصاد سینمای ایران، گیشه و اما و اگرهای آن و چگونگی رسیدن به سوددهی با علی سرتیپی گفتگویی داشته‌ایم که با هم این گفتگو را می خوانیم:
 
* هر وقت صحبت از سینما می‌شود می‌گویند این هنر - صنعت. اگر چنین تعریفی از سینما در ایران داریم پس به عنوان یک صنعت باید بازگشت سرمایه داشته باشد. شما به عنوان یک سرمایه گذار بخش خصوصی فکر می کنید این سرمایه گذاری تا چه اندازه جواب می‌دهد و بخش خصوصی می‌تواند به آن اعتماد کند؟
 
-اگر بخواهیم به سینمای ایران به عنوان یک فعالیت اقتصادی نگاه کنیم بی‌شک حرف شما درست است که باید بازگشت سرمایه وجود داشته باشد. همه ما می دانیم که سینما به خصوص در بخش خصوصی بدون بازگشت سرمایه نمی تواند روی پای خود بایستد اما بازگشت سرمایه در چرخه اقتصادی سینما که همان گیشه نام دارد، هر سال با تفاوت های بسیاری همراه است و نمی توان گفت اگر یک سال فروش گیشه خوب بود سال بعد هم می تواند خوب باشد.
 
خوشبختانه سال جاری از معدود سال هایی است که می توان گفت در حوزه بازگشت سرمایه تقریبا موفق عمل کردیم و فیلم های بسیاری با فروش بالای یک میلیارد در سینماهای کشور اکران شد و مشکلی در بازگشت سرمایه وجود نداشت. می توان گفت فروش گیشه در سال جاری نسبت به سال های قبل به ۲ برابر رسیده است اما در چنین شرایطی نباید فراموش کرد که کلیت سینمای ایران همچنان جوابگوی سرمایه گذاری در حوزه تولید نیست.
 
در واقع با وجود فروش های خوبی که در گیشه ۹۳ داشتیم اما باز هم سرمایه گذاری در سینما همچنان به عنوان یک ریسک بزرگ به شمار می رود. اگر می خواهید در حوزه سینما و سرمایه گذاری در تولید موفق باشید و به سود مناسب برسید، بی شک نیازمند دانش و تجربه مناسب هستید. به عنوان مثال من در سال جاری فیلم هایی را اکران کردم که از فروش نسبتا خوبی برخوردار بود و این موفقیت می تواند به دلیل تجربه ای که در حوزه تولید، پخش و سینماداری داشتم به وجود آمده باشد. تجربه فعالیت در این سه رشته دست به دست هم داد تا بتوانیم فیلم های خوبی را اکران کنیم. البته باز هم معتقدم بسیاری از فیلم ها هستند که جوابگوی هزینه ها نبوده و حتی نمی توانند هزینه تولید را از گیشه خود تامین کنند.
 
*در سال ۹۳ به غیر از «شهر موشها ۲» چه فیلم هایی را اکران کردید که هزینه خود را درآورده و حتی به سوددهی رسیدند؟
 
-اگر بخواهم مثال بزنم می توان به فیلم «خواب زده ها» به کارگردانی فریدون جیرانی اشاره کنم. هزینه تولید این فیلم ۸۰۰ میلیون تومان بود اما در فروش گیشه توانست نه تنها هزینه تولید را بازگرداند بلکه سوددهی هم به همراه داشت. از دیگر فیلم هایی که توانست در بخش تامین هزینه ها موفق باشد می توان به فیلم «آنچه مردان درباره زنان نمی دانند» نیز اشاره کرد. این فیلم نیز توانست سرمایه را به تهیه کننده بازگرداند و سوددهی اندکی هم داشته باشد.
 
البته نباید فراموش کرد در چنین شرایطی که به عنوان مثال من به عنوان تهیه کننده، پخش کننده و سینمادار در یک پروژه حضور دارم می توانم سود خوبی از این فروش ها داشته باشم اما کسانی که به عنوان شریک سرمایه گذری در پروژه ها حضور دارند سود بسیار کمی می برند. به هر حال از فروش اصلی گیشه سینما بخشی سهم پخش کننده و بخشی سهم سینمادار می شود و در این میان بخش کمی از فروش گیشه به دست تهیه کننده می رسد.
 
علی سرتیپی
 
با تمام این شرایط باز هم می گویم سرمایه گذاری در حوزه سینما کاری عقلانی و حرفه ای و البته اقتصادی به شمار نمی رود. برای اینکه بتوانیم سینما را تبدیل به یک بنگاه اقتصادی مناسب کنیم باید عرضه و تقاضا را در جامعه افزایش دهیم، پولی که از سوی دولت وارد چرخه سینما می شود بیش از هرچیز مدیریت شود و البته نباید فراموش کرد که دستمزدها نیز باید کنترل شود.
 
متاسفانه در دوره قبلی مدیریت سینمای ایران، پول های کلانی برای تولید برخی از فیلم ها هزینه شد و همین ورود چنین پول هایی سبب شد تا دستمزد بازیگران ناگهان بالا برود و غیر قابل کنترل شود.
 
*به زعم شما چه کارهایی باید کرد که سینمای ایران محیط امنی برای سرمایه‌گذاران باشد؟
 
-همه چیز بازمی گردد به فیلم هایی که در سینما اکران می شود، به عنوان مثال فیلم سینمایی «شهر موشها ۲» به کارگردانی مرضیه برومند با توجه به جذابیتی که برای مخاطب داشت در زمانی اکران شد که حال و روز مردم به دلیل انتخابات ریاست جمهوری در کشور خوب بود. در کنار آن افزایش کیفیت فیلم ها و به روز شدن سالن های سینما و تجهیز سالن های سینما به سیستم های دیجیتالی و ایجاد امکانات بیشتر برای اکران همزمان فیلم ها در سراسر کشور، خود در روند رو به رشد فروش فیلم ها بسیار موفق بود. البته در این میان حمایت تلویزیون از سینما و پخش تبلیغات تلویزیونی نیز بی تاثیر نبود. همچنین با توجه به اینکه مردم به دلیل کم بودن برنامه های جذاب در تلویزیون کمتر از رسانه ملی استفاده می کردند نیز فرصتی شد تا بخشی از زمان خود را صرف حضور در سالن های سینما کنند.
 
یکی دیگر از مهمترین نکات مثبت در جذب مخاطب به سینما در سال جاری ساخت و اکران فیلم های سینمایی در ژانرهای مختلف بود، به عنوان مثال اکران فیلم هایی مانند «چ» به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا و «شیار ۱۴۳» به کارگردانی نرگس آبیار شرایطی را پیش آورد تا قشری از جامعه که کمتر به سمت سینما کشیده می شدند برای دیدن این فیلم ها به سینما بروند. در کنار تمام این موارد، بهتر شدن عملکرد مسئولان نیز در ایجاد شرایط مناسب در سینما بی تاثیر نبود.
 
*اگر بخواهید به مهمترین مشکلات در چرخه اقتصاد سینمای ایران اشاره کنید، کدام موارد را مهمتر می دانید؟
 
-مهمترین مشکل ما در تولید فیلم های خوب است. امسال نشان داد که فضای مناسبی برای اکران فیلم ها وجود داشت و تعداد فیلم هایی که بتواند مخاطب را به سینما کشاند بیشتر بود. امیدوارم در سال آینده نیز چنین روندی ادامه داشته باشد و فیلم هایی که در جذب مخاطب موفق بودند اکران شوند.
 
*سینماداران در این میان با مشکلات بسیاری مواجه هستند، به خصوص سالن های بخش خصوصی که تنها هزینه‌شان را از طریق فروش گیشه تامین می کنند.
 
-بلیت سینماهای کشور ۲ سال است که افزایش پیدا نکرده است. این درحالی است که قول داده بودند تا یارانه مناسبی را برای سینماهای کشور در نظر بگیرند اما این اتفاق رخ نداد. برای یک سالن سینما هزینه آب، برق و گاز بسیار گران تمام می شود و سینمادار مجبور است تا به هر نحوی این هزینه را تامین کند. حالا فکر کنید که امسال این چند فیلم پرفروش در سینماهای کشور اکران نمی شد، بی شک بسیاری از سالن های سینما بسته می شود.
 
علی سرتیپی
 
بازهم تاکید می کنم امسال سینمای ایران سال خوبی را تجربه کرد و بیش از هرچیز دیجیتال کردن سینماها باعث شد تا امکان اکران فیلم ها در سطح گسترده تری بوجود آید و البته نباید نقش و سهم سینماشهر در زمینه تجهیز سالن های سینما را فراموش کرد.
 
تولید فیلم های پرمخاطب و ساخت سالن های استاندارد و به‌روز می تواند در جذب مخاطب موفق باشد که نمونه بسیار موفق آن می تواند مجموعه «کوروش» باشد. با افتتاح این مجموعه فروش یک میلیاردی به فروش ۳۰ میلیاردی سالانه سینمای ایران اضافه شد که این خود یک موفقیت بسیار بزرگ است. در چنین شرایطی اگر سرمایه گذاری مناسب برای تولید سالن های بهتر و بیشتری مانند کوروش انجام شود فضای مناسبی برای اکران فیلم ها در کشور ایجاد می شود که ناخودآگاه به گیشه سینمای ایران کمک می کند.
 
گیشه سینمای ایران و در نهایت اقتصاد در حوزه سینمای ایران به تولید فیلم و سالن مناسب وابسته است. سینمای ایران در شرایطی قرار دارد که سینماهای تک سالن در شهرستان ها چیزی جز ضرر نمی دهند، این در شرایطی است که یک زمین سالن سینما که بیش از ۲۰ میلیارد تومان ارزش اقتصادی دارد، نمی تواند بازگشت سرمایه مناسبی را برای صاحب آن به همراه آورد. در واقع سینما جوابگوی هزینه سالن های سینما نیست و شرایط به گونه ای است که اگر تنها هزینه آب، برق و گاز سینما تامین شود، سالن دار راضی است. البته بازهم تاکید می کنم که دیجیتالی کردن سالن های سینما کمک بزرگی به سینماهای کوچک در سراسر کشور کرد.
 
امیدوارم دولت شرایطی را فراهم کند تا سطح هزینه ها در سینمای ایران درست انجام شود. به عنوان مثال از تولید بی مصرف فیلم هایی با بودجه ۵ میلیاردی به بالا فاصله بگیرند. این فیلم ها اکثر تولیداتی است که در گیشه حتی جوابگوی تبلیغات خود نیست. پول های دولتی در حوزه سینما باید درست هزینه شود و فیلم هایی که می تواند با مردم ارتباط برقرار کنند تولید شود. متاسفانه ما در حال حاضر آثاری در بنیاد سینمایی فارابی داریم که با هزینه بسیار بالایی تولید شده اند اما شرایط مناسب برای اکران ندارند چرا که مخاطبی برای آن ها وجود ندارد.
 
اگر چنین هزینه هایی در چرخه نمایش و استانداردسازی سینما صورت می گرفت، امروز وضعیت بهتری داشتیم. متاسفانه بسیاری از مسئولان ما تنها به فکر آمار تولید هستند نه کیفیت تولید. در کنار اگر در ایران ۵ پردیس مانند پردیس کوروش وجود داشته باشد بسیاری از نگرانی ها برطرف می شود، در چنین شرایطی بسیاری از فیلم ها به خصوص فیلم های گروه «هنر و تجربه» نیز اکران می شود.
 
*در شرایط اقتصادی فعلی در حوزه سینما، تهیه کننده، پخش کننده و یا سینمادار کدامیک بیشتر موفق است؟
 
-سینمای ایران در کل چرخه معلولی در حوزه اقتصادی دارد، به همین دلیل نمی توان گفت در این میان تهیه کننده، پخش کننده و یا سینمادار برنده است. بسیاری از دفاتر پخش ما در کشور تعطیل است. ما در سینمای ایران ۳۰ دفتر پخش داریم اما تنها ۴ دفتر پخش فعال در حوزه سینمای ایران وجود دارد. سینمادار هم که ۵۰ درصد از هزینه فروش گیشه را می گیرد، می گوید تهیه کننده از دولت سوبسید می گیرد و صاحب فیلم هم می گوید سینمادار ۵۰ درصد فروش فیلم را می گیرد و هرکس مشکلات در چرخه سینما را گردن دیگری می اندازد اما در حال حاضر همه ما یعنی تهیه کننده، پخش کننده و سینمادار در چرخه اقتصادی سینما بازنده هستیم اگر سینمای ایران رونق بگیرد هر ۳ گروه موفق می شوند.
 

برچسب‌ها

پخش زنده

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.