به گزارش سرویس فرهنگی قدس انلاین با توجه به آیات و روایات رسیده از ائمه اطهار (ع) لطف و رحمت خداوند متعال بی کران و غیر قابل وصف می باشد، اما این امر شامل هر گروهی نمی گردد، چنانکه در این باره راوی می گوید: روزی در خدمت امام صادق (ع) بودم و به ایشان عرض کردم: گروهی پیوسته معصیت و گناه مرتکب شده و می گویند: ما به رحمت خداوند امیدواریم! و همین گونه هستند تا مرگ به سراغشان می آید و می میرند، پس وضع آنان چگونه است؟

امام صادق (ع) فرمودند: اینان کسانی هستند که از حدّ اعتدال خارج شده اند و معنای امید و رحمت را نفهمیده اند. اینان دروغ می گویند و این افراد امیدوار نیستند؛ زیرا کسی که به چیزی امید داشته باشد، برای رسیدن به آن تلاش می کند و آن کسی که از چیزی بترسد، از آن دوری می کند. نیز امام صادق (ع) فرمودند: انسان، مومن به حساب نمی آید، مگر این که دارای بیم و امید باشد، (خوف و رجا را با هم دیگر داشته باشد) و بیم و امید ندارد مگر این که به آنچه بیم دارد و نسبت به آنچه امیدوار است، سعی و تلاش نماید.

این گفتار امام صادق (ع) بدین معناست که اگر انسان از عذاب الهی می ترسد، باید از گناه، آلودگی و نافرمانی خداوند متعال که خشم خداوند را فراهم ساخته و در نتیجه عذاب را به دنبال می آورد، پرهیز نماید و از گناه اجتناب نماید و اگر به رحمت الهی امیدوار است، به لطف و کرم پروردگار دلبسته باشد و آنچه موجب خشنودی خداوند می گردد را بجا آورد.

منابع:

1- کلینی، اصول کافی، ج 2: 67.

*صمدی، آثار گناه در زندگی و راه جبران آن: 170.