روایت شده است که از مزه ی نان و آب از امام رضا (ع) سؤال شد. پس امام فرمودند: مزه ی آب، مزه ی زندگی است و مزه ی نان مزه ی زیستن.

در این کلام که نگرشی اصولی و ژرف به مسائل حیات انسانی افکنده است، از مزه ی نان و آب سخن رفته و طعم آب، طعم حیات و طعم نان، طعم زندگی شمرده شده است. اینکه مزه ی آب، مزه ی زندگی است تردیدی نیست، زیرا که آب عنصر اصلی تشکیل حیات و شرط ضروری تداوم آن است. در نظام تولید، و اداره ی اقتصادی زندگی انسان نیز آب سهم حیاتی دارد و به راستی مزه ی زندگی مزه ی آب است، چنانکه در سخن امام رضا (ع) آمده بود.

«مزه نان، مزه زندگی»، نیز اصلی تردید ناپذیر و قانونی بی استثنا است؛ زیرا که انسان بدون غذا نمی تواند زندگی کند و نان برای او ماده ی غذاها است.

در احادیث دیگر نیز این موضوع حیاتی، با تعبیرهایی تقریباً همسان، آمده است؛ چنانکه پیامبر اکرم (ص) فرموده اند: خداوندا! نان را برای ما برکت قرار ده و میان ما و نان جدایی مینداز؛ زیرا که اگر نان نباشد نه (توان داریم) نماز گزاریم، نه روزه بداریم و نه دیگر واجبات الهی را انجام دهیم.

این تعبیرها به همه ژرفایی و ویژگی هایی که هر یک دارد، همه یک واقعیت را بازگو می کند، و آن واقعیت، چگونگی حیات این دنیایی انسان است.

منابع:

1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج49: 99.

2-کلینی، کافی، ج5: 73.

*حکیمی، معیارهای اقتصادی در تعالیم رضوی:175-177.