به گزارش قدس آنلاین، ۱۷۵ شهید غواص با لبهای تشنه در کنار دیگر دوستان در جمعی 270 نفره امروز رهسپار فردوس می شوند.آنها سالهاست که منزل در فردوس دارند اما چشم دنیوی ما امروز بر رفتنشان گریه می کند آیا توانسته ایم راه شهدا را درک کنیم؟آیا به حد کافی از آنها شناخت کسب نموده ایم .فرهنگ ایثار و شهادت،فرهنگ کار گروهی و تلاش برای عزت ملی را از شهدا به جوانان آموخته ایم.دکتر افشین طباطبایی جامعه شناس و پژوهشگر اسلامی در این باره با قدس آنلاین گفتگو کرده است.

-به نظر شما در انتقال و شناخت آموزه های شهدا به نسل جوان چه اندازه موفق بوده ایم؟

-یکی از دوستان تعریف می کردند که ما میزبان دو میهمان خارجی از کشور کره جنوبی بودیم می گفت در پی کاری در شهرستان محل زندگی امان از جلوی گلستان شهدا عبور می کردیم که این دو مهندس و میهمان کره ای از بنده پرسیدند که اینجا کجاست بنده پاسخ دادم که بهشت زهرا و گلستان شهداست .این دو شهروند کره ای هنگامی که متوجه عبور از نزدیکی گلزار شهدا شدند بلافاصله از بنده خواهش کردند که ماشین را متوقف کرده و با خرید گل از گلزار شهدا دیدن کرده و به شهدای ایران احترام گذاشتند .این جریان نشان می دهد متاسفانه مردم و جامعه ایرانی آنقدر که دیگران و خارجی ها متوجه قداست و اهمیت این مسئله هستند، نیستتند .در روسیه و بسیاری از کشورها  سربازان گمنام مزارهای باشکوهی دارند ،به نحوی که در طی بیست و چهار ساعت مشعلی فروزان روشن کرده و سربازها در شیفت های مختلف با ادای احترام از آنها پاسداری می کنند .همچنین مردمی که وارد شهر می شوند در ابتدا برای احترام به قهرمانان جنگ دهه های پیش بر سر مزار آنها برده می شوند .متاسفانه در ایران در این خصوص غفلت هایی صورت گرفته که مسئولین سهم بزرگی در آن دارند .مسئولین باید با  برگزاری یادواره ها ی شهدا و اتخاذ برنامه هایی مناسب جهت اشنایی جوانان با  شهدا را به آنها معرفی نمایند.مثلا شهید همت ،خرازی و ...چه کسانی بودند چه اندیشه ها و تفکراتی داشتند آیا فقط نامگذاری یک اتوبان یا خیابان نشان دهنده زنده نگاه داشتن یاد شهید است ؟متاسفانه تعداد بسیار کمی شاید بتوان گفت بسیار بسیار کمی از مردم شهدا را می شناسند و از توانمندی هاو قابلیت های آنها مطلع هستندومردم هنوز نمی دانند که شهدای ایران و رزمندگان الگوهایی هستند که درکارهای گروهی بسیار موفق عمل می کرده اند به نحوی که شهدا به نوعی رهبرانی بودند که اسایش جامعه ایرانی امروز مرهون سخت کوشی ها ،تدابیر و مدیریت هایی است که در دوران دفاع مقدس با کمترین تجهیزات از خود نشان داده اند.عروج و حضور 175 شهید غواص در روزهای اخیر نشان داد که جوانان در شبکه های اجتماعی از رشادت های این دلیر مردان دریا دل چگونه استفاده کردند.به نظر می رسد قبل از اینکه مسئولان به این نکات توجه کنند مردم در شبکه های اجتماعی به هر نحوی که توانستند یاد و خاطره این رشید مردان پرکشیده از دریا به عرش اعلی را گرامی داشتند که البته این مسئله نشان دهنده اوج عظمت و قدردانی مردم از شهدای گرانقدر ایران اسلامی است که نیازمند ساماندهی و حمایت و هدایت مسئولان است تا بتوان از روحیه انقلابی و شهادت طلبی مردم ،عکس العملهایی  که در این چند روز نشان داد مردم هنوز شهید آشنا هستند و بی تفاوتی برخی از مسئولان در زنده نگاه داشتن اهداف شهدا در کنار دغدغه های زندگی گاهی موجب فراموشی معراجیان می شود.

-چگونه می توان این بزرگان را بهتر به جامعه شناساند؟

-بی تردید جوانان ایرانی مستعد این مسئله هستند و می دانند که قهرمانان جنگ چه حماسه هایی از خود نشان دادند.دست های بسته غواصان دست و دل بسیاری را این روزها گره زد دست ها ودلهایی که شاید از یاد خدا غافل بود اما با دیدن صحنه های دست های بسته این دریا دلان عرش رفته دیدند ارزش دست و دل به رها شدن نیست دست بسته نیز می تواند هیاهویی آسمانی بیافریند .بی تردید اسوه هایی شبیه غواصان متعلق به امروز و دیروز نیستند این بزرگان اسوه ها و الگوهای تاریخ ایران هستند شهدا تاریخ سازند .شاید بتوان گفت تاریخ انقلاب اسلامی ایران با شهدا پیوند خورده است بنابراین می طلبد در هر کوی و برزنی  تاریخ شهدا را یاد کرد .در هر دانشگاه و مکان فرهنگی هر کجا که جوانان حضور دارند زندگی چنین قهرمانانی تعریف شود .دست بسته ی شهدای غواص حس همدردی و مودت را در اجتماع زنده کرد .اشک هایی که ریخته شد و دست هایی که برای حاجت گرفتن از ارواح طیبه آنها به سوی خداوند بالا رفت آیا استفاده از چنین ظرفیت هایی نیازمند مدیریت فرهنگی کارآمد نیست که بتواند چنین فضای روحانی را برای همیشه در ذهن جوانان تداوم بخشد؟ این سوال پیش می آید جوانان ما تا چه اندازه با شهدا آشنا هستند ؟آیا همان اندازه که بازیگران غربی و شخصیت ها و قهرمانان ورزشی بیگانه را می شناسند با سرگذشت و زندگی قهرمانان میهنی اشان اشنا هستند؟متاسفانه کم کاری شده است  و بدین موضوع چندان وقعی نهاده نشده است؟مسئولان شهدا را به عنوان قهرمان به درستی به جوانان معرفی نکرده اند ایا جوانان ما که همواره دنبال قهرمان هستند می دانند که شهدای ما در سنین جوانی چه استراتژیست ها و نخبگانی بوده اند که شاید کشور نظیر آنها را کمتر دیده باشد؟اساسا روانشناسان بزرگ معتقد هستند برای اینکه انسان بتواند زندگی خود را مدیریت کند و در زندگی اش تحولی ایجاد کند باید از سرداران و بزرگان جنگها زندگی کردن را بیاموزد متاسفانه مسئولان  با داشتن چنین ذخایری به آسانی از کنار آنها گذشته اند البته نه این که کاری صورت نگرفته باشد اما کارهای انجام شده به هیچ وجه در خور تامل نیست.

-کارکردهای انس و الفت با فرهنگ شهادت   موجب استمرار چه فضایلی در اجتماع می شود ؟

-یقینا غفلت از شهدا کشور را رو به زوال می برد .غفلت یعنی یاد نکردن و فراموش کردن راه و روش زندگی آنها.بی تردید شهدا جزء مفاخر ایران اسلامی به شمار می روند مفاخرملی ما تنها افراد قرن های پیش همانند امیر کبیر و ستارخان و باقرخان ومیرزا کوچ خان ..و کسانی که درمقابل ظلم ایستادگی کردند نیستند شهدای هشت سال دفاع مقدس مفاخری هستند که تاریخ باید نام و یاد آنها را به ذهن خود بسپارد. یقینا اگر مسئولان از ابتدا برای هر یک از جلوه های رفتاری و گفتاری الگویی از شهدا را برای مردم عینی می کردند مردم به خصو ص جوانها می توانستند در امور و مناصب اجتماعی مختلف خود را بهتر با شهدا رصد کنند . رصد کردن خود با شهدا یعنی نگاه به واقعیت های خود و جامعه .آیا توانسته ایم با آرمانهای شهدا همراه شویم یا بین واقعیت های ما و زندگی شهدا فرسنگ ها فاصله است؟!! بی تردید باید به جوانان یاد داد که شهدا دارای راه و فرهنگ نابی بوده اند که بر گردن آحاد ملت حق دارند و به عنوان ولی نعمتان جامعه باید به راه آنها و حفظ دستاوردهایشان چه به لحاظ ظاهری و باطنی احترام گذاشت.مانوس بودن فرهنگ هر کشوری با شهادت یعنی تداوم حس از خودگذشتگی و ایثار اجتماعی .مانوس بودن فرهنگ شهادت و شناخت از شهید یعنی تبلوری از حس همکاری و همراهی و کار گروهی .مانوس بودن فرهنگ شهادت یعنی تداوم آثار فرهنگی شهادت مثل یک میدان مغناطیسی با نیروی جاذبه احساسی می تواند سرسخت ترین انسانها را به سمت خود بکشاند.حتی کسانی که در خارج از کشور جزء معاندین انقلاب هستند در برابر شهدایی که برای حفظ کیان کشور از جان خود گذشته سکوت و ادای احترام می کنند .حال ما که علاقمند به ایران اسلامی هستیم تا چه حد توانسته ایم از این پتانسیل و جاذبه قوی شهدا برای الگو گیری و هدف گذاری جوانان استفاده کنیم.مثلا فرهنگ همکاری،رفاقت ،عدم حسادت و همکاری از جمله مسائلی است که از دید جوانان پنهان مانده است .کارگروهی در ایران به گفته برخی چندان شناخته شده نیست و در جمعی که بنده حضور داشتم به این مسئله اذعان شد که بزرگترین کار گروهی در ایران و د رجبهه ها انجام شده به نحوی که آنقدر کار گروهی آنها قوی و با نظم بوده است که دشمن با تمام قدرت و برخورداری از نیروهای حمایتی نتوانست در برابر کار گروهی سربازانی که تبلور فرهنگ گذشت،محبت و دوستی؛همفکری و فرهنگ احترام و کار گروهی بوده اند بایستد بنابراین باید گفت شهدای بزرگ ما به نوعی رهبران جامعه اسلامی هستند کسانی که در میدان کار حاضر بوده و در جبهه ها در برابر دشمن ایستادگی کرده اند .یادشان گرامی  و راهشان پررهرو