از ابتدای شروع مذاکرات هسته ای بین جمهوری اسلامی ایران و کشورهای عضو ۱+۵ که قرار شد مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا به عنوان هماهنگ کننده شش کشور در مذاکرات شرکت کند، فرآیند کار به این شکل ترسیم شد که این مقام اروپایی نقش تسهیل کنندگی و هماهنگی بین ۱+۵ را به عهده داشته و روند مداکرات را مدیریت کند.
این اتفاق در دوره کاترین اشتون آنچنان که انتظار می رفت رخ نداد و وی در بزنگاه های حساس مانند وین ۶ یا وین ۸ عملا نتوانست نقش از پیش تعیین شده خود را به درستی ایفا کند.
در ادامه اما؛ هنگامی که فدریکا موگرینی در این جایگاه مستقر شد، بسیاری از تحلیلگران مسائل بین المللی از بروز اتفاقات جدید و مثبت در جهت پیشبرد مذاکرات خبر دادند و اظهار امیدواری کردند که وی بتواند مسئولیت ناتمام کاترین اشتون را به سرانجام برساند، اتفاقی که البته همچنان خبری از آن نیست و این سیاستمدار ایتالیایی هم نتوانسته انچنان که باید در مدیریت مذاکرات نقش مثبت ایفا کند.
در این باره آنچه به نظر می رسد اینکه؛ فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در مذاکرات هسته ای وین در صدد است کماکان به جای تمرکز بر اصلاح و مهار مواضع تند طرفهای آمریکایی و فرانسوی، صورت ظاهری اتحاد اعضای ۱+۵ را حفظ کند. این تلاش ظاهری سبب شده تا موگرینی به طور طبیعی اقدام موثری در مهار زیاده خواهی های پاریس و واشنگتن صورت ندهد.
موگرینی این رویکرد خطا را در مذاکرات لوزان نیز صورت داده بود در حالی که وی به جای توجیه اختلافات درونی اعضای ۱+۵ و طبیعی جلوه دادن آن و در مرحله ای بدتر، انکار آن در مقابل خبرنگاران و دوربین های تلویزیونی، لازم است نقش واقعی خود را به عنوان مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در تنظیم مواضع طرف مقابل به ویژه آمریکا و تروییکای اروپایی ایفا کند.
این نقش آفرینی موگرینی می تواند نقش مهمی در مواضع آمریکا و فرانسه در مذاکرت هسته ای و مخصوصا طی روزها و ساعات حساس باقی مانده داشته باشد.
با این حال به نظر می رسد موگرینی نیز به مانند هممتای سابق خود یعنی کاترین اشتون در هدایت این ماجرا ناکام مانده است.
نظر شما