در همین ستون بارها درباره وضعیت بهره‌گیری جانبازان از خدمات شرکتهای هواپیمایی نوشته‌ام. یکی دو دهه پیشتر که هنوز گرمای جنگ فروکش نکرده بود و این شرکتها بیش از دو سه تا نبودند، تسهیلاتی به جانبازان می‌دادند. پس از آنکه تب خصوصی سازی به جان همه افتاد، در عمل این تسهیلات متوقف شد. اکنون از انبوه شرکتهای هواپیمایی، تنها دو شرکت به جانبازان تخفیف مختصری می‌دهند. یکی از این دو تا هم تسهیلاتش مشروط است. این در حالی است که بسیاری از جانبازان با درصدهای بالا اغلب از نقاط دور افتاده به طور متناوب باید برای درمان به تهران بروند و دو شرکت یاد شده پروازهای محدودی دارند.

باز تأکید می‌کنم، شاید بسیاری از شما که این سطور را می‌خوانید گمان کنید این ماجرا چندان اهمیتی نداشته باشد. اما اگر جانبازی ویلچرنشین باشید و برای برخی خدمات درمانی ثابت مجبور باشید از شهرهایی که هفته‌ای یکی دو پرواز دارند و هیچ کدام هم متعلق به آن دو شرکت نیست، آنگاه درمی‌یابید چه عذاب الیمی در انتظار شماست. براستی حذف این امتیاز برای جانبازان حیرت‌آور است. کاش دستکم برای جانبازان بالای پنجاه درصد این امکان را لغو نمی‌کردند. کاش هر شرکت هواپیمایی که نو تأسیس می‌شود، یکی از شروط گرفتن مجوزش این باشد که به این دسته از جانبازان همچنان خدمات بلیت نیم بها را ارایه دهد. مگر مجموع جانبازان بالای پنجاه درصد ما که هنوز شهید نشده و رنج و درد زخمهای نبرد را بر تن دارند، چه تعدادی می‌شوند؟ آیا فقط با دوربینهای تلویزیونی به خانه این جانبازان رفتن و احوالپرسی از آنان، مشکلات پیچیده آنها را حل می‌کند؟

نکته حیرت‌آور دیگر آن است که پیشتر کم و بیش اگر شرکتهای هواپیمایی بلیت نیم بها به جانبازان نمی‌دادند، دستکم در نوبت دریافت بلیت، بویژه وقتی آنها در لیست انتظار نامنویسی می‌کردند، اولویت قایل می‌شدند، اما دیگر این مهم نیز رعایت نمی‌شود. بسیار دیده‌ام جانبازی با عصا و حتی صندلی چرخدار در صف شلوغ جلوی باجه بلیت فروشی شرکتی در فرودگاه پشت سر جمعیت انبوهی که برای کسب نوبت بهتر یکدیگر را به عقب می‌رانند، در کمال مظلومیت تماشاگر مانده و کسی آنها را آدم هم حساب نمی‌کند. خدا می‌داند در دیگر کشورهای دنیا حتی برای معلولانشان در چنین مواقعی امتیازات درخشانی قایل می‌شوند، چه رسد به جانبازانی که قهرمانان این دیارند و همه از مردم عادی تا مسؤولان بلندپایه کشور آنها را تاج سر خویش و مایه افتخار می‌دانند و می‌نامند، اما فقط همین، در عمل متأسفانه این بچه‌ها روز به‌روز، بیشتر فراموش می‌شوند. چرا؟