به گزارش روز دوشنبه  ایرنا، احسان یغمایی، از کشف قطعاتی از جاده های سنگ فرش باستانی این راه خبر داد و افزود: این راه یکی از آثار مهم تاریخی و فرهنگی ایران است که در متون کلاسیک یونانی از آن به عنوان «راه شاهی» هخامنشی یاد کرده اند.
وی اضافه کرد: با وجود اهمیت بی چون و چرایی که این راه کهن داشته، تاکنون به ندرت پژوهش های باستان شناسی درباره آن صورت گرفته است.
یغمایی، با اشاره به گردآوری برخی از مدارک این راه در دو دهه گذشته و درکنار پژوهش های دیگر انجام شده، اظهار کرد: پیش تر در نوشته هایی برخی از منزل گاه های راه شاهی معرفی شده بود و با مدیریت جدید فرصتی پیش آمد تا پژوهش در این زمینه را با عنوان 'راه شاهی شوش – تخت جمشید' ارایه شود.
یغمایی با تاکید بر اهمیت پژوهش درباره این راه از جنبه های گوناگون اداری، سیاسی، نظامی و بازرگانی افزود: از همه مهم تر، یافتن بقایای کالبدی این راه بود که در فصل نخست بررسی کوشش کردیم در محدوده میان شوش تا بهبهان انجام دهیم.
وی ادامه داد: در دو دهه گذشته بخش های مختلفی از ایران با دقتی در خور بررسی شده که برای نمونه می توان به منطقه رامهرمز که پیش تر منطقه ای ناشناخته بود اشاره کرد که مرکز و شرق آن توسط همکارانمان به خوبی بررسی شده و حاصل این پژوهش برای بررسی اخیر ما سودمند بود.
یغمایی کارهای انجام شده در منطقه شوشتر را نیز مفید دانست و اظهارکرد: اطلاعات مربوط به برخی مناطق از جمله دشت شوشان که به دفعات توسط هیات های آمریکایی، فرانسوی و ایرانی در سال های قبل از انقلاب بررسی شده بود؛ کمک چندانی به پیشبرد اهداف ما نمی کرد زیرا در آن زمان امکان ثبت دقیق جای محوطه ها با «جی پی اس» وجود نداشت و موقعیت کلی آثار روی نقشه ترسیم شده است.
وی یکی از دشواری های دیگر را به روز نبودن اطلاعات محوطه های دشت شوشان دانست و خاطرنشان کرد: از زمان بررسی این مناطق تا امروز، شناخت ما از مواد فرهنگی این دوران دگرگون شده است، زیرا در آن زمان توجه چندانی به شناسایی و طبقه بندی مواد فرهنگی دوران تاریخی از جمله هخامنشی نمی شد و تمرکز روی دوران پیش از تاریخ بود.
این باستان شناس تصریح کرد: مشکل دیگر این بود که شمار زیادی از محوطه های دشت شوشان به دلیل حاصلخیزی این منطقه کاملا تسطیح شده یا به شدت تخریب شده بودند که از این نظر هم شناسایی محوطه های هخامنشی را دشوار می کرد.
وی با اشاره به اینکه با شتاب توسعه و عمران در مناطق مختلف آثار و نشانه های بیشتری از بین می رود، گفت: ما در این فصل به شناسایی و بازبینی بیش از 160 اثر و محوطه پرداختیم و توانستیم با پیمایش مسیر و مناطق دزفول، شوش، شوشتر، رامهرمز، امیدیه و بهبهان که به خط مستقیم حدود 300 کیلومتر است نشانه های این راه را شناسایی کنیم.
یغمایی تاکید کرد: در این مسیر، افزون بر منزلگاه ها و دژهای دیدبانی، قطعاتی از جاده های سنگ فرش باستانی هم کشف شد.
وی یادآوری کرد که به خاطر پیچیدگی موضوع باید از اظهارنظر شتابزده پرهیز کرد اما با انجام بررسی کامل و شناسایی محوطه های منزلگاهی ادامه مسیر تا تخت جمشید، می توان به معرفی به نسبه دقیق منزلگاه ها و مسیر راه شاهی پرداخت.
این باستان شناس پیشکسوت تصریح کرد: همواره گفت و گوهایی درباره جنبه های کاربردی اینگونه پژوهش ها مطرح است که بهره برداری در راستای توسعه گردشگری یکی از آنها است.
بر اساس گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی، یغمایی با تاکید بر ضرورت پشتیبانی محکم و قوی از پژوهش های بنیادی افزود: پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در این زمینه نقش درخور نگرشی دارد و پس از دوره گسست هفت، هشت ساله دوباره در حال گام برداشتن در این راه است که امیدواریم این سیاست ادامه یابد.
مجوز فصل اول شناسایی، کشف و مستندسازی بقایای باستان شناختی راه شاهی هخامنشی شوش- تخت جمشید توسط رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صادر شده بود.