مردم بیچاره و دردمند سوریه که این روزها یکی از بدترین دوره‌های تاریخ کشورشان را سپری می‌کنند، برای فرار از آوار محنتهای سنگینشان راه کشورهای اروپایی را در پیش گرفته‌اند، به این امید که شعارهای رنگارنگ اروپایی و سخنان فریبنده رسانه‌هایی که دم از حقوق بشر می‌زنند، واقعیت داشته باشد و یک زندگی حداقلی را برای آنها به ارمغان بیاورد.

بیچارگان دیگری از قاره ثروتمند اما فقیر آفریقا نیز در ماهها و سالهای اخیر قربانی مهاجرت اجباری به کشورهای اروپایی شده، یا در دریا غرق شده‌اند و می‌شوند و یا در اردوگاههای مرزی کشورهای سواحل مدیترانه با بدترین شرایط دست و پنجه نرم می‌کنند تا از زندگی فلاکت‌بار خود در سرزمینهای پدری که منابع آن توسط همین اروپایی‌ها غارت می‌شود، فرار کنند.

آوارگان نگونبخت سوری غافل از اینکه همین اروپایی‌ها به کمک ارباب آمریکایی و نوکران عربشان، این سناریوی غم‌انگیز را برای آنها رقم زده‌اند، از چاله در می‌آیند تا به چاه بیفتند. چاه نامردمی کشورهایی که ادعای مردم دوستی‌شان گوش فلک را کر می‌کند، اما حاضر نیستند کمترین مسؤولیتی در برابر کارهای جنایتکارانه خود بر عهده بگیرند. آنها مرزهای زمینی و دریایی خود را بر روی آوارگان بی‌گناه سوری که به جان آمده‌اند می‌بندند تا سراب رؤیاهای این آوارگان که بیشترشان، غم عزیزان خود را دیده‌اند، به سیمهای خاردار پیوند بخورد. از ترکیه که نزدیکترین کشور به سوریه است و بیشترین نقش را در ویرانی کشور همسایه‌اش بر عهده داشته گرفته تا کشورهای اروپای شرقی و سواحل مدیترانه.

عربهای غیرتمند هم دست کمی از اربابان غربی‌شان ندارند. آنها نیز در سه سال گذشته با برپا کردن اردوگاه‌های مرزی، بیشترین ستم را در حق همکیشان مسلمان خود روا داشته‌اند و با خرید و فروش و به کنیزی بردن و تجارت جنسی با زنان و دختران بدبخت سوری، برگ تازه‌ای بر سیاهی‌های کارنامه خود در سالیان اخیر افزوده‌اند.

براستی بشریت را چه شده است؟ گناه این کودک سه‌ساله که این‌گونه مظلومانه قربانی موجهای دریای بی‌رحمی می‌شود چیست؟ گناه پدر و مادر او که باید شاهد جان دادن پاره تنشان در برابر چشمانشان باشند، چیست؟ نفرین بر این وجدان خواب‌زده که برای زرق و برق بیشتر زندگی اروپایی و آمریکایی خود، آفریقا و آسیا را قربانی می‌کند. دیرزمانی است بشریت در انتظار موعودی است که بیاید و پایان دهد به این رنجهای بی‌پایان!