به گزارش قدس انلاین، پس از آن ‌كه حرّ امام حسین (ع) را از حركت به سوی كوفه باز داشت، فرستاده عبیدالله بن زیاد، نامه وی را به حرّ رساند كه مضمون آن چنین بود: چون این نامه به تو رسید، حسین را زیر نظر بگیر، فرستاده من به تو می‌گوید كه او را پیاده نكنی، مگر در بیابانی كه نه پناهگاهی داشته باشد و نه آب؛ به فرستاده ‌ام دستور داده‌ ام كه از تو جدا نشود، تا این‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏كه خبر اجرای دستورهایم را برایم بیاورد، والسلام.

 حر پس از دریافت نامه، امام و یارانش را از محتوای آن آگاه ساخت. هنگامی كه امام حسین (ع) و همراهانش در جایی‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏كه حر آن‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ها را متوقف كرده بود، مستقر شدند، حر به ابن زیاد نامه‌ای نوشت و به او خبر داد كه امام را در سرزمین‌ كربلا پیاده كرده است.

هنگامی كه حرّ، امام و یارانش را از حركت به سوی كوفه باز داشت، نامه‌ ای به ابن زیاد نوشت و توقف امام را به اطلاع وی رسانید. ابن زیاد نیز در پی نامه حرّ، نامه‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ای به امام با این مضمون نوشت: من از ورود شما به سرزمین كربلا مطّلع شدم، و امیرمؤمنان یزید بن معاویه به من دستور داده است كه سر بر بالین راحت نگذارم و شكم از غذا سیر نكنم، تا این‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏كه تو را به قتل برسانم، یا این‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏كه به فرمان و به حكومت یزید گردن نهی و بپذیری، والسلام.

 امام هنگامی كه نامه ابن زیاد را خواند، آن را بر زمین افكند و فرمود: رستگار مباد مردمی كه خشنودی خلق را بر خشم خدا مقدّم داشتند. نامه رسان پاسخِ نامه ابن زیاد را خواست. امام در جواب او این جمله را فرمود: نامه ابن زیاد پاسخی جز عذاب خداوند كه بر او ثابت و مسجل گردیده، ندارد.

منابع:

1-جریر طبری، تاریخ طبری، ج 4: 307.

 2-ابن اثیر، الكامل فی التاریخ، ج 3: 2822.

3-خوارزمی مقتل الحسین، ج 1: 239.

4-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 45: 189.