به گزارش قدس آنلاین، عزاداری بر مصائب امام حسین (ع) و داشتن حالت و حزن اندوه در غم ایشان به ویژه در ایام محرم حسینی از سفارش های موکد روایات ائمه علیهم السلام است.
علقمه حضرمی نقل می کند که امام باقر (ع) در روز عاشورا برای امام حسین (ع) در خانه شان اقامه عزا می کردند و خود آن حضرت (ع) برای جدشان می گریستند، تقیه نمی کردند و به کسانی که در خانه بودند می فرمودند: «برای آن حضرت (ع) سوگواری کنند و در مصیبت حسین (ع) به یکدیگر تسلیت بگویند.»
از حضرت امام رضا (ع) روایت شده است: «وقتی ماه محرم می شد، کسی پدرم (امام کاظم (ع)) را خندان نمی دید و اندوه و حزن بر وی غالب می شد تا روز دهم، و چون روز عاشورا فرا می رسید، آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و می فرمودند: «امروز، روزی است که حسین (ع) شهید شده است.»
حسين بن على (ع) فرمودند: «من كشته اشكم. هيچ مؤمنى مرا ياد نمىكند مگر آن كه ـ به خاطر مصيبت هايمـ گريه مىكند.»
امام رضا علیه السّلام به دعبل شاعر فرمودند: «اى دعبل! براى حسین بن على علیه السّلام مرثیه بگو، تو تا زنده اى، یاور و ستایشگر مایى، پى تا مى توانى، از یارى ما کوتاهى مکن!»
امام باقر (ع) نسبت به کسانى که در روز عاشورا نمى توانند به زیارت امام حسین (ع) بروند، اینگونه دستور عزادارى دادند و فرمودند: «بر امام حسین علیه السّلام ندبه و عزادارى و گریه کند و به اهل خانه خود دستور دهید که بر او بگریند و در خانه اش با اظهار گریه و ناله بر حسین علیه السّلام، مراسم عزادارى برپا کند و یکدیگر را با گریه و تعزیت و تسلیت گویى در سوگ حسین علیه السّلام در خانه هایشان ملاقات کنند.»
عزاداری برای امام حسین (ع) تا جایی است که در روایات وارد شده که اگر توان گری نداشتید حالت گریستن یعنی تباکی به خود بگیرید.
آنچنان که در حدیث قدسی آمده است: «ای موسی! هر یک از بندگانم که در زمان شهادت فرزند مصطفی (ص) گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت سبط پیامبر (ص) تعزیت گوید، همواره در بهشت خواهد بود.»
امام صادق (ع) نیز فرموده اند: «هر که درباره حسین (ع)، شعری بگوید و تباکی کند، بهشت برای اوست.»
منابع:
وسائل الشیعة، جلد 10
بحارالانوار، جلدهای 44 و ۴۵
کامل الزیارات
مستدرک السفینه البحار
انتهای خبر/
نظر شما