به گزارش قدس انلاین، در این باره ابی عماره روایت می کند که امام صادق (ع) فرمودند: ای اباعماره؛ درباره حسین (ع) برای من شعری بخوان. پس من شروع به خواندن نمودم و امام مشغول به گریه شدند و بعد از آن فرمودند: هر که نوحه ای بر حسین (ع) بخواند و پنجاه نفر را به واسطه آن بگریاند، مستحق بهشت است و هر کس ده نفر را بگریاند، مستحق بهشت است و هر کس یک نفر را بگریاند، مستحق بهشت است و هر کس نوحه بخواند و تنها خود او بگرید، مستحق بهشت است.

 همچنین این امام همام بیان داشته اند: کسی که درباره ی حسین (ع) بیت شعری بنویسد و بواسطه ی آن اشک از چشمانش جاری گردد و ده نفر را بگریاند، خود او و آن ها اهل بهشت هستند و چنانچه نه نفر را بگریاند خودش و آن ها مستحق بهشت می باشند و امام صادق (ع) تا آنجا ادامه دادند که فرمودند: کسی که شعری درباره ی امام حسین (ع) بنویسد (بخواند) و تنها خود را به صورت گریه کننده درآورد، اهل بهشت می باشد.

علاوه بر این حضرت محمد (ص) به دختر خویش فرمودند: ای فاطمه؛ زنان امت من برای زنان خاندان من می گریند و مردانشان برای مردان اهل بیت من گریه می کنند و در هر سال مراسم عزا و ماتم را تکرار می نمایند و چون روز قیامت شود، تو شفاعت زنان آنان را می نمایی و من شفاعت مردانشان را و هر کس از آنان که بر مصیبت های حسین (ع) گریسته باشد را رهسپار بهشت می نماییم و ای فاطمه؛ هر چشمی در روز قیامت گریان است جز آن چشمی که بر مصیبت های حسین (ع) گریسته باشد.

علاوه بر این امام صادق (ع) فرموده اند: کسی که نام حسین (ع) نزدش برده شود و از دیدگانش به اندازه ی بال مگسی اشک جاری شود، پاداش او با خداست و خداوند با داخل نمودن او به بهشت خوشحالش می نماید.

منابع:

1- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 44: 282، 289، 291- 292.

2- رسولی محلاتی، راهنمای بهشت: 62، 64، 87- 88.