ده سال است که مرجانه گلچین را در سریال‌های طنز دیده‌ایم. سریال‌هایی چون «بزنگاه» (رضا عطاران)، «شمس‌العماره» (سامان مقدم)، «خوش‌نشین‌ها» (سعید آقاخانی)، «دارا و ندارا»( مسعود دهنمکی) و … اما پیش از این‌ها و در دهه شصت او بازیگر نقش‌های جدی در آثاری مثل «آینه عبرت» بود. 

حالا نیز این بازیگر با یک نقش جدی دوباره به تلویزیون بازگشته است. بازی در سریال تازه محمدمهدی عسگرپور، «نفس گرم» که بعد از اتمام پخش سریال «آمین» به  زودی روی آنتن خواهد رفت.

او همین تفاوت را دلیل انتخاب نقش ملیحه می‌داند و با اشاره به سابقه بازی‌هایش در دهه شصت می‌گوید: «بخشی از پذیرش نقش به متفاوت بودن آن بازمی‌گردد. برای هر بازیگری جذاب است که در نقش‌های متنوع و متفاوت بازی کند. در ده سال گذشته، اکثر پیشنهادهایی که برای بازی به من می‌شد، طنز بود ولی نباید از یاد ببریم من بازیگری هستم که با کارهای جدی در دهه شصت مردم مرا شناختند و به نظرم این نقش، رجعتی به همان دهه و بازی‌های من در آن برهه زمانی‌ست.» 

گلچین در پاسخ به این پرسش که خودش تمایل دارد بیشتر در حوزه طنز فعالیت کند یا نقش‌های جدی نیز اظهار می‌کند: «به هر حال کارهای طنز به مذاق هموطنان عزیز بیشتر خوش می‌آید چون روحیات‌ مردم طی این سال‌ها بیشتر به دنبال کارهای طنز تمایل دارد و دوست دارند به واسطه آثار کمدی از دغدغه‌های‌شان کمی فاصله بگیرند. ما هم دوست داریم کاری کنیم که مردم بیشتر آن را دوست داشته باشند ولی با این حال چون بازیگر هستم نمی‌توانم خود را به یک سری از نقش‌ها محدود کنم. مخصوصا این که پای نقشی با خصوصیات ملیحه در میان باشد که بسیار متفاوت و منحصر به فرد است.» 

او از این که بخشی از جامعه طی سال‌های گذشته با تلویزیون قهر کرده‌اند اظهار تاسف کرد و گفت: «باید دید علت کجاست. چرا سریال‌ها رنگ و لعاب آثار سال‌های قبل را ندارد؟ آدم‌ها که عوض نشده‌اند؟ پس چرا چنین اتفاقی افتاده؟ به نظرم باید علت را در کسانی جویا شد که برای تلویزیون تصمیم می‌گیرند. این روزها متاسفانه از همه چیز برای تولید کار صحبت می‌شود الا مسائلی که در کیفیت کار تعیین‌کننده است.»

بازیگر «سه دونگ، سه دونگ» ادامه می‌دهد: «مسائل مالی بخش مهمی از جذابیت کار کردن را برای همکاران از بین برده است. شرایط به گونه‌ای شده که بعد از حضور در یک مجموعه، ماه‌ها باید به دنبال گرفتن دستمزدمان باشیم. همین دغدغه‌های مالی، نبود کار، تقسیم ناعادلانه آن و غیره باعث دلزدگی همکاران و دوستان‌مان شده است. آدم‌هایی که خانه‌نشین شده‌اند و از این که همکاران‌شان کار می‌کنند دل‌آزرده می‌شوند.»

گلچین می‌افزاید: «متاسفانه‌ای زمانه‌ای است که ما از شنیدن خبر کار کردن همدیگر نه تنها خوشحال نمی‌شویم که دل‌مان هم می‌گیرد. اگر تولیدات به حق و به جایی داشته باشیم و سرمایه‌گذاری در آنها به شکل اصولی انجام گرفته شود، چرا باید شاهد چنین وضعیتی باشیم؟ چرا باید دید که تصمیم گرفته‌اند کار هفت‌ماهه، را در دو ماه جمع و جور کنند؟ به خاطر همین چیزهاست که امروزه روز دیگر از تلویزیون و آثارش لذت نمی‌بریم. علاوه بر این بحث فیلمنامه و نبود آثار خوب در این زمینه هم هست که روز به روز حادتر می‌شود. 

گلچین در پاسخ به این پرسش که با این شرایط «نفس گرم» چه خصوصیاتی داشت که بازی در آن را پذیرفتید اظهار می‌کند: «در این سریال شخصیت محوری، زنی است به نام ملیحه که اعتقادات بالای مذهبی دارد و کلا تحت تاثیر تربیت مذهبی قرار دارد که در زندگی‌اش با آن مواجه بوده است اما این اعتقادات در ارتباط با آدم‌هایی که در پیرامون او حضور دارند تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد و به نوعی محک می‌خورد. روزی که متن به من پیشنهاد شد فکر می‌کردم که آقای عسگرپور یک نقش طنز را به من پیشنهاد داده است، مخصوصا این که شنیدم کار قرار است در ماه رمضان پخش شود و اصلا فکر نمی‌کردم کار یک ملودرام اجتماعی باشد. زمانی هم که درباره چند و چون شخصیت با آقای عسگرپور صحبت کردم جذابیت نقش برایم دوچندان شد. البته به عنوان یک بازیگر این خواهش را داشتم و ایشان هم مرا قانع کردند که نقش ملحیه به کلیشه نزدیک نشود. ایشان به من گفت که بیشتر به ابعاد زمینی و انسانی ملیحه پرداخته است و از من هم انتظار دارد که به این خصوصیات بیشتر توجه کنم. شخصیتی که ممکن است حسادت کند، عشق بورزد یا اشتباهی از او سر بزند. همین نکته برایم بسیار جذاب بود چون معمولا در مورد این نقش‌ها ما دچار افراط و تفریط هستیم. یعنی آنقدر یک شخصیت را ماورایی نشان می‌دهیم که غیرقابل باور می‌شود. مثلا به پلیسی که در سریال‌ها ما نشان داده می‌شود نگاه کنید. پلیس‌های آثار تلویزیونی ما نه دروغ می‌گویند نه هیچ وقت اشتباه می کنند. همه خوب و مهربان و درستکار هستند اماخوشحالم که در مورد ملیحه یک آدم با تمام خصائل انسانی و زمینی‌اش به تصویر کشیده شد.» 

او ادامه می‌دهد: «همین خصوصیت مرا ترغیب کرد که این نقش را بپذیرم و آن را بازی کنم. این که در راستای یک الگوی مناسب مردم می‌توانند بعد انسانی یک شخصیت مذهبی را هم ببیند. آدمی که خطا می‌کند چون انسان است، معصوم که نیست. در نتیجه دیدگاهم در این زمینه با آقای عسگرپور یکی بود و هر دو سعی کردم ملیحه را به کلیشه تبدیل نکنیم.» 

آیا مرجانه گلچین خیال بازی در سینما را ندارد؟ او در پاسخ به این پرسش می‌گوید:‌ «من همیشه این خیال را دارم، اگر، پیشنهاد خوبی داشته باشم. متاسفانه شاید گفتن این جمله درست نباشد ولی سینمای ما مافیایی شده. مافیایی که به دیگران اجازه حضور نمی‌دهد. وقتی تولیدات سینمایی کم است و در همان تولیدات اندک، فقط از بازیگران معدودی استفاده می‌شود برای من به عنوان بازیگری که در دهه شصت جزو یکی از پرکارترین بازیگران بوده‌ام دیگر جایی نمی‌ماند. در صورتی که حالا در میانسالی می‌توانم از تجربه‌هایم بیشتر و بهتر برای نقش‌های متفاوت استفاده کنم. متاسفانه هیچ پیشنهاد دلفریبی در سینما به من نشده تا مرا ترغیب کند که حتی با پایین آوردن دستمزد بخواهم در آن بازی کنم.»

این بازیگر می‌افزاید: «این وضعیت نه تنها برای من که برای خیلی‌های دیگر هم مصداق دارد. نقش‌ها باید کمی عادلانه‌تر تقسیم شود. همه ما جزو یک صنف هستیم و این، نباید در حد شعار باقی بماند. من برای خانه سینما نباید فقط عضوی باشم که هر سال سر موعد می‌رود و کارتش را تمدید می کند و حق عضویتش را می‌پردازد. باید به چشم یکی از اعضای خانواده به من نگاه شود نه یک غریبه. حالا تازه اوضاع من بهتر است چون در تلویزیون مشغول کارم ولی خیلی از همکاران من در شرایط واقعا اسف‌باری قرار دارند که باید برای‌ شان فکری کرد.