به گزارش قدس آنلاین، ظلم و ستم، ضدارزش و پدیده‌ ای است كه با فطرت هر انسانی مغایرت دارد و در تمام مكاتب الهی و مادی و نیز اقوام و ملل، مطرود و زشت شناخته شده است. شاید بتوان گفت كه در بین آیات قرآن پس از كفر و شرك، كه آنها نیز مصادیقی از ظلم می‌باشند، چیزی بدتر و سهمگین تر از «ظلم و ستم» نیست. بر این اساس این مهم یکی از موضوعات مورد تاکید ائمه اطهار (ع) و به ویژه جانشین برحق پیامبر (ص)، امیرالمومنین علی (ع) می باشد. ایشان در این باره می فرمایند: لا تَظْلِمْ کَما لا تُحِبُّ اَنْ تُظْلَمَ؛ به دیگران ستم مکن چنانکه دوست نداری کسی به تو ستم کند؛ و نیز: وَ مَنْ ظَلَمَ عِبادَ اللّهِ کانَ اللّهُ خَصْمَهُ دُونَ عِبادِهِ؛ آن که بر بندگان خدا ستم کند خدا به جای بندگانش دشمن او می باشد؛ و همچنین: ظُلْمُ الضَّعیفِ اَفْحَشُ الظُّلْمِ؛ ستم بر ناتوان زشت ترین ستم است.

این امام همام درباره نشانه های افراد ستمگر می فرمایند: لِلظالِمِ مـِنَ الرِّجـَالِ ثـَلاَثُ عَلاَمَاتٍ: یَظْلِمُ مَنْ فَوْقَهُ بِالْمَعْصِیَةِ وَ مَنْ دُونَهُ بِالْغَلَبَةِ وَ یُظَاهِرُ الْقَوْمَ الظَّلَمَةَ؛ مردان ستمگر، سه نشانه دارند: با نافرمانی، به مافوق خود ستم می کنند و با قهر و غلبه به زیردستان خویش ظلم روا می دارند و پشتیبان ستم پیشگانند.

همچنین درباره بینش ستمگران بیان می دارند: یَسیرُونَ فِی الشَّهَواتِ، اَلْمَعْرُوفُ فیهِمْ ما عَرَفُوا وَالْمُنْکَرُ عِنْدَهُمْ ما أَنْکَرُوا؛ ستمکاران به راه شهوت می روند و معروف چیزی است که خود بشناسند و منکر آن است که خود زشت بشمارند.
علاوه بر این در مورد نتیجه میدان دادن به ستمگران اشاره می نمایند: لَیْسَ شَیْءٌ أَدْعی إِلی تَغْییرِ نِعْمَةِ اللّهِ وَ تَعْجیلِ نِقْمَتِهِ مِنْ إِقامَةٍ عَلی ظُلْمٍ؛ هیچ چیز چون بنیاد ستم نهادن، نعمت خداوند را دگرگون نمی سازد، و نیز: اَلظُّلْمُ یُزِلُّ الْقَدَمَ وَ یَسْلِبُ النِّعَمَ وَ یُهْلِکُ الاُمَمَ؛ ستمگری گام ها را می لغزاند، نعمت ها را می گیرد و امت ها را هلاک می کند.

منابع:

1-نهج البلاغه، حدیث 342، خطبه 87.
2-آمدی، شرح غررالحکم ، ج 2: 36.

3-پورطباطبایی، یکهزار سخن از حضرت علی (ع): 133-134.