کاش دعایمان کنید از محرم دست خالی بیرون نرویم مهدی جان. از زمزمه نام سالار دین و آن سقایی که با مَشک اش ، فردوس را سیراب می سازد. کاش دست مان را بگیرید تا هرروز به خانه محقرمان ، روشنایی و نور بیاوریم.

ما را که سالهاست در محرم شهادت ، جز بندگی خالصانه نمی بینیم و سراپا گوش ایستاده ایم به زمزمه جماعتی که زیارتنامه می خوانند تا از پروردگارشان سوز و گداز بیشتر و اشک های فراوان تری بطلبند.

این روزها که ذرات پریشان عالم شده ایم و حضرت صبر، برایمان معنی تمام صحرا و قافله شده است و این روزها که تل و کوفه و شام ، امان مان را بریده است.  

این روزهای داغِ پُربیابان که با عطش عجین شده ایم و سر نمی جنبانیم جز به قبله ای که بین الحرمین دارد. خار مغیلان دارد و کاروانی که عمه یتیم نوازش ، عاشق است.

این روزها که صبورِ بنی هاشم ، در کوچه پسکوچه های شام ، دردهای بی شمار را دعا می کند و با شمشیر و سیلی و تازیانه قامت نمی شکند تا جور و جفا را رسوا سازد.

ای میر علمدار زمان ! کاش دعایمان کنید به حاضربودن. به ترک معصیت ، به عاشقانه هایی که در سینه هایمان غبار گرفته اند. کاش به ظهور دوازدهمین آفتاب دعایمان کنید و ما را به محرمی گره بزنید که سردار رشید شهیدی دارد.

کاش ما را برای همیشه از رعشه و های وهوی دنیا نجات بدهید و چشم هایمان را بر آزادی و ذلت و ایمان و کفر بگشایید...