آمارها و گزارش‌های مسئولان حوزه سلامت کشور نشان می‌دهد که در حال حاضر با کمبود شدید نیروی پرستاری مواجه هستیم اما در عین حال، خبر می‌رسد که هر سال تعدادی از پرستاران برای کار به خارج از کشور می‌روند.

رنج بی پایان جامعه پرستاری از تبعیض/ مقصد پرستاران مهاجر کجاست؟

به گزارش خبرنگار مهر، برخی مسئولان در حوزه پرستاری معتقدند؛ سالانه تعداد قابل توجهی پرستار ایران را ترک می‌کنند. در حال حاضر بیشتر پرستاران ایرانی به آمریکا، کانادا و استرالیا رفته و در آنجا حقوقی به مراتب بالاتر از ایران دریافت می‌کنند. بر اساس آماری که در سال ۸۹ ارائه شد، کمترین حقوق پرستاران با کمترین میزان تحصیلات در آمریکا، ۵۲ تا ۵۵ هزار دلار در سال است و بالاترین آن ۱۸۶ هزار دلار در سال است. همچنین بنا به اعتقاد برخی از پزشکان، در ایران کارانهٔ پزشکان در اجرا همیشه بالاتر از پرستاران بوده است و طبیعی است با افزایش تعداد بیماران، کارانهٔ آن‌ها نیز افزایش پیدا می‌کند؛ ولی چون کارانه پرستاران مقداری حداقلی است، افزایش بیماران نیز تغییر چندانی در حقوق آنها ایجاد نمی‌کند.

خبرگزاری مهر در میزگردی، مشکلات پرستاران، کمبود در حوزه نیروی انسانی و مهمترین علل مهاجرت پرستاران را با حضور محمد شریفی مقدم دبیرکل خانه پرستار، محمود عمیدی عضو شورای مرکزی خانه پرستار، حمید چراغی رئیس هیئت مدیره نظام پرستاری تهران و سید عباس کشفی عضو هیئت مدیره نظام پرستاری بررسی کرد.

*چند سال پیش وزارت بهداشت تعداد قابل توجهی پرستار استخدام کرد اما همچنان آمارها از کمبود پرستار در کشور خبر می دهند ضمن اینکه وقتی با پرستاران صحبت می شود همه آنها به ویژه پرستاران تهرانی از کمبود و تبعیض سخن می گویند. ما برای اصلاح این چرخه به چه میزان پرستار نیاز داریم؟

شریفی مقدم: یکی از مدل های مطرح در دنیا نیاز به پرستار بر مبنای جمعیت است. بر اساس این مدل حالت مطلوب این است که به ازای هر ۱۰۰۰ نفر ۱۰ پرستار وجود داشته باشد. در اکثر کشورهای اروپایی به ازای۱۰۰۰ نفر  ۸ تا ۹ پرستار مشغول کار هستند اما اگر بخواهیم حداقل مراقبت ها را در نظر بگیریم به ازای هر ۱۰۰۰ نفر حداقل سه پرستار نیاز است. ایران در حال حاضر ۷۸ میلیون نفر جمعیت دارد که ما برای این تعداد، ۲۵۰ هزار نیروی پرستار لازم داریم اما در حال حاضر نیروهای شاغل در پرستاری کشور در خوشبینانه ترین حالت ۱۳۰ هزار نفر هستند یعنی نصف ایران در حال حاضر ۷۸ میلیون نفر جمعیت دارد که ما برای این تعداد، ۲۵۰ هزار نیروی پرستار لازم داریم اما در حال حاضر نیروهای شاغل در پرستاری کشور ۱۳۰ هزار نفر هستند یعنی نصف استانداردها برای کف مراقبت های پزشکی. این آمار در تهران حتی پایین تر از نصف استانداردها استاستانداردها برای کف مراقبت های پزشکی. این آمار در تهران حتی پایین تر از نصف استانداردها است. بحثی اخیرا مطرح شد با عنوان کمک پرستاری که نیروهایی با چند ماه آموزش وارد سیستم بیمارستان شوند ما به شدت مخالف این طرح هستیم. ما دلیل کمبود کادر پرستاری را صرفا تعداد نیرو نمی دانیم. ما سالانه ۸ هزار فارغ التحصیل داریم که در سال های آینده ۲ برابر می شود اما وزارت بهداشت نسبت به استخدام آنها کوتاهی می کند ضمن اینکه بسیاری از پرستاران ما به دلیل بی عدالتی ها و سختی کار، مهاجرت می کنند؛ شغل خود را تغییر می دهند یا خانه نشین می شوند.

چراغی: متاسفانه در رابطه با پرستاری، چالشی که قاطبه پرستاران با آن روبه‌رو هستند، عدم توازن بین نیروی کار و توقعاتی است که از جامعه پرستاری مطالبه می شود. کار اصلی پرستاری کار بالین است؛ در این حوزه نه تنها به لحاظ تخت های بیمارستانی با استانداردها فاصله داریم، بلکه حجم کار و میزان نیروی انسانی هم اصلا استاندارد لازم را ندارد. موضوع دیگر درخواست های حاشیه ای از جامعه پرستاری است. مانند اعتباربخشی که توان مضاعفی را از جامعه پرستاری می گیرد. متاسفانه اگر بخواهم بسیار شفاف صحبت کنم باید از بی درایتی مسئولان در این حوزه صحبت کنم. سیاست ها متاسفانه به گونه ای است که انگیزه دانشجوی پرستاری را از همان ترم های ابتدایی می گیرد و او را به فکر گریز از این حوزه یا خروج از کشور می اندازد. گاهی نیز می اندیشد که چگونه راهی انتخاب کند که وارد حوزه بالین نشود. شاید ریشه اصلی این مسئله این باشد افرادی در این حوزه تصمیم می گیرند که شاید کمترین تخصص ها و دخالت ها را در این حوزه دارند. من به عنوان پرستار به خودم اجازه نمی دهم در حوزه پزشکی و قوانین آن دخل و تصرفی کنم. در حال حاضر بیشترین سیاست گذارها در این حوزه، پزشکان هستند که اطلاعات چندانی از حجم، نوع کار و مسائل اصلی پرستاری ندارند.

کشفی: یکی از مشکلات عمده در حوزه بهداشت و درمان جایگاه های متعدد تصمیم گیرنده است مثلا در وزارت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی یک تصمیم می گیرد، تامین اجتماعی یک تصمیم می گیرد، نیروهای مسلح، دادگستری، بانکی ملی، شرکت نفت هر کدام صاحب تصمیم هستند. این تعدد تصمیم گیری از مواردی است که هم مشکل ایجاد می کند و هم از جذابیت کار می کاهد. قطعا یکدست بودن و تصمیم گیری و یکسان سازی می تواند بسیار مفید باشد.

عمیدی: یکی از مشکلات ما در حال حاضر کمبود در حوزه سخت افزاری است. به بیان دیگر ما در زمینه بیمارستان با کمبود جدی روبرو هستیم اما مسئله مهمتر در این زمینه استفاده بهینه از بیمارستانهای موجود است.

ما خیرین بسیاری داریم که بیمارستان بسازند اما آیا امکان استفاده از آنها را داریم؟ چندی پیش وزیر بهداشت عنوان کرد ما از پائین ترین استانداردهای جهانی در بخش پرستاری برخورداریم. بخش بالینی مهمترین بخش برای یک بیمارستان است و ما از نظر استاندارد از نصف هم نیروی انسانی کمتری داریم به بیان دیگر تا این مسئله رفع نشود نمی توانیم به بخش سخت افزاری بیندیشیم یعنی به جای اینکه بار اضافی روی دست سیستم درمانی بگذاریم باید در وهله اول از امکانات موجود استفاده بهینه کنیم سپس برای اضافه کردن بیمارستان های جدید برنامه ریزی کنیم. مثل اینکه ما یک اتومبیل داریم اما راننده ای نداریم و بخواهیم اتومبیل دیگری هم بخریم در حال حاضر در سیستم درمان، مردم به عنوان کالای تجاری دیده می شوند نه به عنوان فردی که نیاز به مراقبت جدی دارد که این نگاه باید اصلاح شود.

*در حال حاضر با وجود کمبود نیروی پرستاری در داخل کشور، مسئله مهاجرت پرستاران یکی از معضلات جامعه بهداشت و درمان است. دلیل اصلی مهاجرت پرستاران چیست؟

شریفی مقدم: سالانه هزار پرستار به خارج از کشور مهاجرت می کنند برخی نیز به دلیل سختی کار خانه‌نشین می شوند یا شغلشان را تغییر می دهند مهمترین دلیل آن هم بی عدالتی است.

نگاهی که به پرستاری در کشور ما می شود نگاه طبقاتی است. در دنیا محوریت ارتباط با بیمار با پرستار است چون اعتقاد به این است که پرستار همیشه در کنار بیمار است و آن را اداره می کنداین بی عدالتی صرفا در پرداخت نیست در نگاه هم هست. ما معتقدیم قانون برای همه باید اعمال شود اما الان این مسئله را در حوزه بهداشت و درمان نمی بینیم. سختی کار، جذابیت های کم و خشونت همراهان بیمار بخش سختی های کار پرستاری است. این دلایل در کنار استقبال کشورهای دیگر از پرستاران حرفه ای ایران، باعث مهاجرت می شود. کانادا و استرالیا بیشترین پرستاران ایران را جذب می کنند. کشورهای اروپایی، حوزه خلیج فارس و در چند سال اخیر ترکیه هم جزو کشورهایی هستند که از پرستاران ایرانی استقبال می کنند. نگاهی که به پرستاری در کشور ما می شود نگاه طبقاتی است. در دنیا محوریت ارتباط با بیمار با پرستار است چون اعتقاد به این است که پرستار همیشه در کنار بیمار است و آن را اداره می کند اما اینجا محوریت با پزشکان هیئت علمی است و منابع را به آن سمت سوق می دهند. در هیچ کجای دنیا این رسم نیست که روسای همه دانشگاه ها و بیمارستان ها پزشک باشند. این تبعیض ها آزاردهنده است. باز هم تاکید می کنم بیشترین عاملی که باعث مهاجرت و خانه نشینی می شود نگاه تبعیض آمیز به پرستار است.

چراغی: درباره کشورهای مبداء مهاجرت پرستاران می توانم از اربیل عراق مثال بزنم تا استرالیا و کانادا. گرایش به مهاجرت هم از این سو زیاد است و هم درخواست از آن سو. بر اساس آماری که یکی از دوستانم به من داد استرالیا ۵ درصد کمبود پرستارهای کل بیمارستان هایش را از ایران تامین می کند. در این حوزه و برای برون رفت از آن نیاز به سیاست های جدی داریم که پرستاران انگیزه ماندن در ایران داشته باشند. گفته می شود روزی نیست که متقاضی برای خارج از کشور و تایید آن نداشته باشیم.

عمیدی: ما در حوزه پرستاری خواسته ویژه نداریم. درخواست ما این است که ساختار تجارت محور برود به سمت بیمارمحور. همه جا تاکید بر این است که حق با ارباب رجوع است اما در حال حاضر می بینیم کار درمانی بیمار ۵ دقیقه طول می کشد اما کارهای اداری دو ساعت به درازا می انجامد در حالی که باید برعکس این باشد. ما نمی گوییم پرداخت ها برابر باشد زیرا عدالت، در برابری نیست. ما خواستار رسیدگی به مشکلات پرستاران هستیم. تاکید ما هم بر حرکت به سمت بیمارمحوری و عدالت محوری است.

شریفی مقدم: ۱۵ ماه پیش طرح تحول نظام سلامت مطرح شد. وزیر بهداشت عنوان کرد ما موافقت ۳۸ انجمن پزشکی را گرفتیم. در وزارت بهداشت ۱۰۰ هزار کادر پرستاری فعالیت می کنند و همین قشر بیشترین خدمات را به بیماران ارائه می دهند اما از یک پرستار هم در این طرح مشورت گرفته نشد. در واقع پرستاری را ندیده اند. این طرح تحول بر روی ساختاری استوار شده که مربوط به سال ۷۵ بود در آن موقع طرحی گذاشتند که حق العمل ۶۵ درصدی به جراحان رسید، ۵ درصد به پزشکان دانشگاهی و ۲۰ درصد به ۹۵ درصد باقیمانده. این کاملا ناعادلانه بود و اعتراضات صنفی را نیز به همراه داشت. در واقع مشکل اصلی بی اعتنایی به پرستاران و بی توجهی به نظرات آنهاست.

کسی که در راس قرار می گیرد باید اقتصاد درمان یا اقتصاد بهداشت خوانده باشد. در کشورهای بسیاری شاهدیم که در راس کار الزاما پزشک قرار نداردکشفی: متاسفانه تاکید در کشور ما بر درمان است و کمتر بر واژه بهداشت تاکید شده است. درمان از نظر درآمدزایی جذاب تر است و آنهایی که تصمیم گیرنده هستند و در راس کار قرار دارند، درمانی هستند. ما معتقدیم کسی که در راس قرار می گیرد باید اقتصاد درمان یا اقتصاد بهداشت خوانده باشد. در کشورهای بسیاری شاهدیم که در راس کار الزاما پزشک قرار ندارد. از سوی دیگر اگر بخواهیم بحث پیشگیری را واقعا ببینیم باید ارزش بیشتری برای بهداشت قائل شویم تا هزینه ها نیز پایین تر بیایید. مثالی در حوزه بیمه می زنم. در بسیاری از کشورهای پیشرفته بیمه ها خیابان را آسفالت می کنند یا گاردریل می زنند. اعتقاد آنها این است که با اصلاح جاده ها، آسیب ها کمتر می شود و به همین نسبت هزینه هایی که بیمه باید بپردازد پائین می آید این مصداق عینی پیشگیری قبل از درمان است.

*با وجود تاکید بر کمبود نیروی انسانی در حوزه بهداشت و درمان لطفا درباره نیازها و استانداردها در زمینه سخت افزاری بگویید.

شریفی مقدم: در اکثر شهرستان های کشور که بالای ۵۰ هزار نفر جمعیت دارند یک بیمارستان دولتی داریم اما اسلامشهر که جمعیت رسمی آن ۸۰۰ هزار نفر و جمعیت غیر رسمی آن بالغ بر یک میلیون نفر است حتی یک بیمارستان دولتی هم ندارد. شهریار هم تنها یک بیمارستان دولتی دارد. به بیان دیگر به ویژه در شهرهای حاشیه تهران به لحاظ امکانات بیمارستانی واقعا دچار فقر هستیم تا جایی که بیمارستان امام خمینی تهران متعلق به ۸۰ سال قبل است که این قدمت باعث شده کارایی آن بسیار کاهش یابد. با توجه به جمعیت این مسائل تخت بیمارستانی در تهران حداقل باید ۲ برابر باشد تا فقط جوابگوی مردم تهران باشد ضمن اینکه موضوع تهران متفاوت تر از اینها است و به دلیل مرجع بودن آن، بسیاری از شهرستان های سراسر کشور برای درمان به تهران می آیند. نکته دیگر اینکه ۵۰ درصد بیمارستانهای تهران دارای فرسودگی هستند به این دلیل که بعد از انقلاب تقریبا بیمارستان دولتی در تهران ساخته نشده است زیرا بعد از انقلاب موضوع تمرکز زدایی در کشور بود. به عنوان مثال پیش از انقلاب دو مرکز جراحی قلب در ایران داشتیم که هر دو در تهران واقع بودند. بیمارستان امام و مرکز قلب شهید رجایی اما در حال حاضر فقط ۳۰ دانشگاه کشور مرکز جراحی قلب دارند. تاکید دولتها بر این بود که این پراکندگی در سطح کشور باشد. با این حال باز هم تاکید می کنم مشکل اصلی ما بحث سخت افزاری و فیزیکی نیست مشکل اصلی کمبود پرستاری است.

عمیدی: یکی از مهمترین مشکلات در زمینه بیمارستانی در تهران پراکندگی نامناسب بیمارستان ها است. ما در منطقه ۵ اصلا بیمارستان دولتی نداریم. تمرکز بیمارستانی در جنوب تهران نیز بسیار کم است اما در بلوار کشاورز چندین بیمارستان در نزدیکی هم قرار دارند. این یکی از ایرادات اصلی در حوزه بیمارستانی در کلانشهر تهران است با این حال من هم صحبت آقای شریفی مقدم را تکرار می کنم که مشکل اصلی در زمینه نیروی انسانی است و باید برای برون رفت از این مشکل تصمیمی جدی اتخاذ شود.

برچسب‌ها

پخش زنده

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 3
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • nima IR ۱۶:۳۳ - ۱۳۹۴/۰۸/۲۵
    0 0
    به عمل کار برآید به سخندانی نیست اگر خیلی دلتون برای این عزیزان میسوزه یخورده منصف باشین و از بودجه هایی که معلوم نیست به کدام یک از ارگانهای بی خاصیت داده میشه رو به این بخش مهم اختصاص بدین. به خدا خیلی از مشاغل مهم هست که واجب هست تا بودجه آنها بیشتر بشه ولی کو انصاف که به داد آنها برسه!!!
  • الی IR ۰۱:۰۸ - ۱۳۹۴/۰۸/۲۶
    0 0
    مگ فقط پرستارا زحمت میکشن؟تازه دیگه همه زحمات برا بهیارو کم بهیارو ......تنها قشری ک زیاد زحمت میکشن معلما و بانکیا هستن
  • پرستو IR ۰۸:۱۰ - ۱۳۹۴/۰۸/۲۶
    0 0
    اگر پرستاران به علت تبعیض فاحش حقوق با پزشکان و سختی کار یک هفته اعتصاب کنند چه روی خواهد داد؟؟؟