بی تردید مهمترین اقدامی که در این ایام توسط مردم عاشقِ اهل البیتِ (ع) ایران زمین مورد توجه قرار گرفت، پربار کردن جلسات عزاداری مساجد به گونه ای بود که مردم احساس می کردند وقتی در این مجالس حضور  می یابند حداکثر استفاده علمی و معرفتی از جلسه عزاداری را برده اند. از این رو در اکثر مجالس از سخنرانانِ آشنا به علم روز برای بیان مطالب دعوت و از طرفی اهل منبر و خطابه نیز به آگاهی و بصیرت بخشی بیشترِ مردم پرداختند و در این زمینه مداحان نیز تلاش کردند، اشعار و مضامین مناسب که معرفت بخش برای مردم باشد را بیان نمایند. از طرفی هیئت امنای مساجد نیز از حیث علمی و معرفتی به این مجالس غنا ببخشیده و سبکی از عزاداری را انتخاب کردند که با عقل و فطرت الهی سازگار و فارغ از جناح گیری های دنیوی باشد. 

 رصدِ متخصصان این امر نشان داده است که امسال مداحان و مرثیه خوانان، هیاتهای مذهبی بویژه هیاتهای پرشور جوانان از دانش و بصیرت خوبی برخوردار بودند، اما می بایست برای کاربردی کردنِ هر چه بیشترِ مجالس حسینی پا به پای اقبال جامعه به این مجالس، مداحان نیز در ارتقای سطح دانش، معرفت و آگاهی خود برای ارائه صحیح و فاخر عزای حسینی کوشش کنند و در این راستا هیاتهای عزاداری همانگونه که به حضرت امام حسین (ع) ارادت دارند، باید به آسیبهای آن نیز توجه داشته باشند. بی شک غلو، بکارگیری تعابیر نامناسب و حتی بیان مطالب کذب، خواب محوری، تعیین مبالغ سنگین برای برخی از اجراها، بروز رفتارهای دین گریزانه برخی از افراد بعنوان مداح و هیاتی از جمله عدم توجه به اقامه نماز و امر به معروف و نهی از منکر، تعصبهای قومی و بدعتهای خطرناک و رقابتهای ناسالم در این عرصه، آسیبهایی جدی به مجالس عزای حسینی(ع) وارد می کند و خود دغدغه ای می گردد در راه عدمِ کاربردی سازیِ این جریانِ بی مانندِ اسلام.

باید دانست که در اسلام حیات اجتماعی بسیار جدی گرفته شده است. امروزه علمای تربیت و امور فرهنگی معتقدند که حیات مذهبی جامعه نقشی بسیار اساسی در تربیت و به ثمر رسیدنِ افراد جامعه دارد و جامعه و فرهنگ سالم، افراد را بهتر تربیت می‌کند. در دین مبین اسلام نیز واقعه کربلا به مثابه الگویی تمام عیار محسوب می گردد. بر این اساس عاشورا یک خط و جبهه است و امام حسین (ع) با یاران اندک در این جبهه حاضر و با حکومت نامشروع و ستمگر مبارزه نمودند. امام حسین (ع) در پی آن بودند تا این حکومت را براندازد، اما دشمنان دسیسه‌ نموده و حامایان امام را مرعوب ساختند. با این وجود وقتی حضرت ابوالفضل (ع) شهید گردیدند، وظیفه سپاه امام حسین (ع) این نبود که تنها و تنها اشک ریخته و به عزاداری بپردازند، بلکه می بایست پرچم را برافراشته و راه حق را زنده نگه می داشتند. بر این اساس با وجود بحرانهای حاکم و سیلِ بی وقفه اسلام ستیزی، اکنون وظیفه این نیست که تنها و تنها در مصایب سیدالشهدا (ع) گریه نمود، البته گریه بی‌اختیار و برای آن اجر بسیاری ذکر شده است، بلکه در کنار این مهم، وظیفه این است که نگذاریم تا پرچم ابوالفضل (ع) بر زمین بماند. این بمعنای درست کردن علم و کتلی نیست که بیست نفر هم نتوانند آن را بردارند. بلکه امروز باید بیش از پیش مطیعِ بیانات مقام معظم رهبری بود تا در مسیری برای مبارزه با ستم و احیای اسلامِ نابِ محمدی و جهانی ساختنِ آن حرکت کنیم.

بر این اساس می باید گردانندگان دلسوز هیاتهای عزاداری، حسینیه ها و تکایا به رهنمودهای امام خمینی (ره) و دستورات و دغدغه های همیشگی رهبر معظم انقلاب اسلامی که خود بزرگترین اقامه کننده عزای حسینی (ع) هستند، توجه بیشتری نمود، تا آسیبها و آفتهای این عرصه از مجالس عزاداری رخت بربندد و بتوان از تمام ظرفیتهای این مهم بهره مند گردید. از این رو عزاداریها می بایست کاربردی گردد، به این معنا که تحلیل سیره سیاسی اولیای الهی و اهل بیت (ع) که در جریانهای سیاسی دوران خود مظلومیت آنها نقش بسته، آموزه ‌ای در زندگی سیاسی پربحران ما در مقابل استکبار جهانی باشد که در این بین بصیرت از جایگاه ممتازی برخوردار است. بصیرت یعنی تحلیل شعارها به همراه شناسایی منبعی که از آن شعار نشات میگیرد و برقراری ارتباط بین جریانهای سیاسی امروزی با زندگی اهل بیت (ع) تا بتوان عزاداری را کاربردی کرد. چراکه سیدالشهدا (ع) با همین حرکت خود بود که توانست سرنوشت جهان اسلام را تغییر دهد و حماسه ای جاودان خلق نماید و حال نیز بهترینِ راهِ جهان اسلام بهره گیری از این الگو، تحتِ نصایح بجا، شایسته و آگاهی بخشِ رهبر معظم انقلاب است.