آلودگی هوا در شهرهای بزرگ دمار از روزگار مردم درآورده و هیچ‌کس هم به فکر چاره نیست. ملت مانده‌اند دردشان را به که بگویند. حیرتا که این فاجعه نوبر امروز و دیروز هم نیست. عمری است گرفتار آنیم و هر دولتی که می‌آید سر آن دارد با تزریق مسکنی از اعزام هواپیمای آب‌پاش گرفته تا گسترش طرح زوج و فرد به در خانه‌های مردم، امروز را به فردا برساند و بس. برای درمان هم، همواره انگشت اتهام و هشدار دولتمردان به سوی مردم است. تا آلاینده‌ها از حد مجاز فراتر می‌روند، رسانه شروع می‌کنند به رهنمود دادن که با همه بدبختی‌ها از خودروهای تک سرنشین است. از خودروهایی که معاینه فنی ندارند، چرا ملت از شبکه حمل و نقل عمومی استفاده نمی‌کنند و... از این قبیل. گاهی هم ساختمان‌های بلندمرتبه و موتورسیکلت‌ها و مانند آن مقصر شناخته می‌شوند و همین که آلاینده‌ها به سطح قابل تحمل رسید، همه چیز فراموش می‌شود تا لحظه بحران بعدی! بخش تأسفبار ماجرا آن است که کسی از اقدام‌های ساده‌ای که دولتمردان می‌توانستند انجام دهند و تا سطح چشمگیری این معضل را کنترل کنند، اما تنی به آن ندادند، سخن نمی‌گوید. بگذارید یک مثال ساده بزنم.
جناب دکتر قالیباف، شهردار تهران گفته است: 300 هزار خودروی کاربراتوری 50 درصد آلودگی هوای تهران را تولید می‌کنند... این خبر را داشته باشید. چند شب قبل یکی از بخش‌های خبری سیما، چند راننده تاکسی را نشان می‌داد که به کار ساختمانی و بنایی روی آورده و تعدادی دیگر که خانه نشین شده بودند. وقتی خبرنگار علت را از آن‌ها پرسید، پاسخ مشترک تمامشان این بود که تاکسی‌هایمان فرسوده است. آفتابه خرج لحیم است. مردم سوار نمی‌شوند. برای تعویض و نو شدن آن‌ها هم پولی نداریم، دولت نیز همکاری نمی‌کند و ما به این روز افتاده‌ایم. در ادامه نیز از ده‌ها هزار تاکسی فرسوده در ناوگان حمل و نقل عمومی کلانشهرها سخن به میان آمد! به نظرم تا اینجای کار بخوبی متوجه شده‌اید، اشاره من به کدام کاستی و اشتباه و سیاستگذاری غلط بخش دولتی است! عجیب آن است که بنده و شما متوجه مقوله‌ای تا این حد مهم و حیاتی و البته ساده و آشکار شده‌ایم و سیاستگذاران این حوزه اما متوجه نشده یا نخواسته‌اند متوجه شوند و در کمال تعجب از کنار آن گذشتند و فرصتی طلایی را، مانند بسیاری از فرصت‌های مشابه، سوزاندند و خاکستر کردند.
بله! همین چند ماه پیش بود که دولت در اقدامی سخاوتمندانه با شعار تحریک تقاضا برای خروج اقتصاد کشور از رکود و البته در پشت پرده برای نجات خودروسازان داخلی و همکاران مونتاژکار آن‌ها در تولید خودروهای چینی، ده‌ها هزار خودروی صفر را با سیاست اعطای وامی قابل توجه در بازار راکد فعلی، تنها ظرف چند روز به فروش رساند. اگر برای همین فروش از قبل فکر می‌شد و چنین عجولانه عمل نمی‌کردند. اگر صاحبان خودروهای فرسوده، یعنی همین خودروهای کاربراتوری مورد نظر جناب قالیباف در اولویت بودند، مهم‌تر از آن، اگر صنف تاکسیرانی کلانشهرها برای تبدیل تاکسی‌های فرسوده در اولویت بودند، هم بخشی از زخم و رنج بیکاری این‌ها که ذکرشان رفت درمان می‌شد و هم 40-30 درصد از آلودگی لااقل همان تهران بزرگ به همین سادگی کاهش می‌یافت. آیا یک کارشناس خبره نبود که پیش از اجرای آن طرح همین‌ها را به آن بزرگواران خردمند و عقل کل تفهیم کند؟