امام حسن عسکري(ع) يازدهمين پيشواي شيعيان و پدر بزرگوار حضرت مهدي(عج) در سال 232 هجري قمري برابر با 845 ميلادي چشم به جهان گشود. پدر بزرگوارش امام دهم حضرت هادي(ع) و مادرش، بانوي پارسا و شايسته «حديث» يا «حديثه» و در برخي منابع نامش را «سوسن»(2) و «عسفان» ياد کرده‌اند.
امام حسن عسکري(ع) نزديک به 6 سال امامت مسلمين را عهده‌دار بودند و در طول اين مدت نسبت به هدايت مردم و حفظ جان امام زمان(عج) زحمات زيادي را متحمل شدند. امام عسکري(ع) در سال 243هجري قمري با فشار متوکل عباسي به سامرا منتقل شد، چون تصور عباسيان اين بود که ممکن است امامان، همانند ساير علويان، با داشتن هواداراني چند قيام کنند، بنابراين حضور آنان در مرکز خلافت، مانع از چنين اقدامي مي‌شود. اقامت طولاني امام حسن عسکري(ع) در سامرا جز نوعي بازداشت از سوي خليفه قابل توجيه نيست؛ به طوري که حضرت مجبور بودند هر دوشنبه و پنجشنبه به دارالخلافه رفته و حضور خود را اعلام کنند. از سوي ديگر هم تنها پيروان و شيعيان خاص مي‌توانستند با آن حضرت ارتباط داشته باشند.امام حسن عسکري(ع) اگر چه بسيار جوان و تحت مراقبت جاسوسان و عاملان خليفه بود، ولي به دليل موقعيت بلند علمي و اخلاقي، شهرت فراواني يافته بودند، حتي روزهايي که حضرت به مقر خلافت مي‌رفتند، در طول مسير حضرت که مملو از مردم و بسيار شلوغ بود، مردم به احترام ساکت مي‌شدند و جمعيت با شور و شعف بسيار به امام(ع) اظهار ارادت مي‌کردند.
در اين زمان شيعيان به صورت يک قدرت عظيم در عراق مطرح بودند و علناً با حاکمان عباسي مخالفت مي‌کردند و حاکمان عباسي نيز توجه و فشار خود را معطوف امامان(ع) شيعه و پيروان آنان کرده بودند. از يک سو عباسيان مي‌دانستند که مهدي موعود(عج) در نسل امام حسن عسکري(ع) خواهد بود، بنابراين با گسترش جاسوسان خود، مراقب وضع زندگي امام(ع) بودند، حتي در زمان معتز، امام(ع) بازداشت و روانه زندان شده بود و به «سعيد حاجب» مأموريت داده بود تا امام(ع)را به سوي کوفه ببرد و در ميان راه حضرت را به شهادت برساند، ولي پس از سه روز همراهان وي، خود او را به هلاکت رساندند. «مهتدي» هم تصميم به قتل امام(ع) گرفت، ولي موفق به اجراي آن نشد.
از سوي ديگر، امام حسن عسکري(ع) بايد زمينه را براي امامت فرزندش و مردم را براي ورود به عصر غيبت آماده مي‌کردند که با فشار و محدوديت‌هاي حاکمان عباسي، کار بسيار دشواري بود، البته اين زمينه‌سازي از قبل توسط امامان گذشته انجام گرفته بود، ولي در زمان امام حسن عسکري(ع) جلوه بيشتري مي‌يافت؛ زيرا امام(ع) با وجود تأکيد بر تولد حضرت مهدي(عج)، او را تنها به شيعيان و مريدان خاص نشان داده بود و تماس مستقيم شيعيان، با خود آن حضرت، روز به روز محدودتر و کمتر مي‌شد.
از آنجا که به دليل جاسوسان و دشمنان، ولادت امام زمان(عج) به صورت مخفي انجام شده بود و بيم آن بود که شيعيان در شناخت آخرين حجت به گمراهي روند، بنابراين امام حسن عسکري(ع) به شيوه‌هاي گوناگون شيعيان را نسبت به وجود فرزندش مطلع مي‌کردند.
احمد بن اسحاق که از بزرگان شيعه هستند، مي‌گويد: خدمت امام حسن عسکري(ع) شرفياب شدم تا درباره امام پس از ايشان سؤال کنم که آن حضرت با شتاب به درون خانه رفت و بازگشت، در حالي که پسري سه سال که رويش مانند ماه تمام مي‌درخشيد، بر دوش خويش داشت.
همچنين محمد بن عثمان دومين نايب نقل مي‌کند، به همراه چهل نفر از شيعيان نزد امام حسن عسکري(ع) گردهم آمديم و آن حضرت، فرزندش را به ما نشان داد. حضرت بارها براي فرزندش عقيقه کردند تا ضمن اجراي برنامه و سنت اسلامي، به ديگران بفهماند که از وي فرزندي باقي است.
نظر شما