۲۱ بهمن ۱۳۹۴ - ۱۹:۵۰
کد خبر: 348590

قدس آنلاین: خدای متعال از اصرار و پافشاری مردم به یکدیگر در حوائج خود خرسند نیست مگر یک مورد که حتی نسبت به آن توصیه هم دارد.

تنها جایی که خدا اصرار را دوست دارد!

به گزارش قدس آنلاین، به تعبیر آموزه های دینی دعا سلاح مومن است و مومن با دعا حتی می تواند قضای الهی را برگرداند اما روایات برای آنکه دعا به اجابت نزدیک تر شود توصیه هایی دارند که مرور آنها مسیر اجابت را برایمان هموار می کند.

امام صادق (ع) فرموده اند: «هر گاه دعا كردى گمان كن كه حاجتت بر در خانه است.»

سليمان بن عمرو گويد: شنيدم حضرت صادق (ع) مي فرمودند: «خداى عز و جل اجابت نكند دعائى كه از روى دل غافل باشد، پس هر گاه دعا كردى به دل توجه كن و يقين داشته باش كه اجابت شود.»

و نیز از امام صادق (ع) است که: «امير المؤمنين صلوات اللَّه عليه فرموده است: «خداى عز و جل دعاى دل غافل و سرگرم به لهو را نپذيرد،» و على عليه السلام هميشه مي فرمود: «هر گاه يكى از شماها براى مرده‏اى دعا كند، در حالى كه دلش از او غافل است دعا نكند، بلكه در دعاى بر او كوشش كند (يعنى براستى از دل دعا كند).»

همچنین، آن حضرت (ع) فرمودند: «بدرستى كه خداى عز و جل اجابت نكند دعائى كه از روى دل سخت و با قساوت باشد.»

 

پافشارى كردن و اصرار در دعا و انتظار اجابت‏

حضرت صادق (ع) می فرمایند: «همانا چون بنده دعا كند خداى تبارك و تعالى در كار حاجت او است مادامى كه آن بنده شتاب نكند.»

مجلسى (ره) گويد: يعنى مادامى كه شتاب در آن را نخواهد كه اگر تأخير در اجابت آن شد نوميد گردد و در نتيجه از خداوند روگردان شود و پندارد كه چون تأخير در اجابت شده خداوند دعايش را مستجاب نفرمايد، يا معناى كلام حضرت (ع) اين است: مادامى كه آن بنده در دعا شتاب نكند و بدان اعتنا نكرده و بدون پافشارى و اصرار در اجابت آن به دنبال كار خود رود چنانچه ظاهر خبر دوم است.

و نيز آن حضرت (ع) فرموده اند: «همانا بنده چون شتاب كند و براى كار (هاى) خود برخيزد (و به دنبال كار خود رود) خداى تبارك و تعالى فرمايد: «آيا بنده من نداند كه براستى منم آن خدائى كه‏ حاجت ها را برآورم.»

وليد بن عقبه هجرى گويد: شنيدم حضرت باقر (ع) فرمودند: «به خدا سوگند هيچ بنده‏اى در دعا پافشارى و اصرار به درگاه خداى عز و جل نكند، جز اينكه حاجتش را برآورد.»

و از امام صادق (ع) است که فرمودند: «همانا خداى عز و جل خوش ندارد كه مردم در انجام حاجت به همديگر اصرار كنند ولى براى خودش آن را دوست دارد، خداى عز و جل دوست دارد كه از او درخواست شود و آنچه نزد او است خواهش شود.»

ایشان همچنین می فرمایند: «رسول خدا (ص) فرمودند: «خدا رحمت كند بنده‏اى را كه از خداى عز و جل حاجتى بخواهد و در دعاى در باره آن پافشارى و اصرار كند، خواه اجابت شود و خواه اجابت نشود، و اين آيه را تلاوت فرمود (كه ابراهيم عليه السلام فرمايد:) «و دعا كنم بدرگاه پروردگار خود شايد بوسيله دعاى پروردگارم تيره بخت نباشم» (سوره مريم آيه 48).»

بنابر تصریح آموزه های روایی یکی دیگر از آدابی که زمینه اجابت را هموار می کند نام بردن حاجت در درگاه الهی است هر چند که خدای متعال بر همه آنچه بندگان می خواهند آگاه است.

ابو عبد اللَّه فراء گويد: حضرت صادق (ع) فرمودند: «خداى تبارك و تعالى ميداند كه بنده‏اش چه مي خواهد هر گاه به درگاهش دعا كند، ليكن دوست دارد كه حاجت ها به درگاهش شرح داده شود پس هر گاه دعا كردى حاجتت را نام ببر.»

و در حديث ديگرى گويد: كه فرمودند: «خداى عز و جل حاجت تو را مي داند و نيز داند كه تو چه خواهى ولى دوست دارد كه حاجت هاى (خود را) به درگاه او شرح دهى.»

علاوه بر این، معصومان علیهم السلام بر پنهان کردن دعا نیز تاکید دارند.

چنان که حضرت رضا (ع) فرموده اند: «دعاى بنده در پنهانى يك دعايش برابر با هفتاد دعاى آشكار است.»

و نیز در حديث ديگر است كه: «يك دعائى كه در پنهانى كنى بهتر است نزد خداوند از هفتاد دعا كه آشكار كنى.»

مجلسى (ره) گويد: اين دو حديث دلالت كند بر اينكه پنهان كردن دعا بهتر از آشكار كردن آن است، و اينكه دعاى در پنهانى برابر است يا بهتر است از هفتاد دعاى آشكار در صورتى كه آشكار كردن آن مشوب به رياء و سمعه نباشد و گر نه ميان آنها نسبتى نيست.

منبع: أصول الكافي، ترجمه مصطفوى، ج‏ 4، صص 224- 226

انتهای خبر/

برچسب‌ها

پخش زنده

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.