قدس آنلاین/ داود آتش افروز : جلیل فرجاد متولد اسفند سال ۱۳۳۰ در مرند است. مدرک تحصیلی‌اش لیسانس بازیگری و کارگردانی است. اولین تجربهٔ سینمایی‌اش فیلم بازداشتگاه در سال ۱۳۶۱ بود. او در گفت‌وگویی کوتاه با خبرنگار قدس درباره آخرین فعالیت‌هایش صحبت کرده است.

هنرمندان باید به نیاز و سلیقه جامعه نزدیک شوند

 این روزها مشغول چه کاری هستید؟
در یک مؤسسه خصوصی به تدریس در رشته بازیگری و کارگردانی مشغول هستم، همچنین بتازگی در تله فیلمی ‌به نام سفر با کارگردانی روح‌الله فخررو و تهیه کنندگی سعید مرادی بازی داشتم.

 دیگر عوامل و بازیگران این فیلم چه کسانی هستند؟
در  این فیلم به غیراز من، خانم مهیمن، علی سلیمانی، نیلوفر شهیدی و آتش تقی‌پور بازی داشتند و تصویربرداری
کار را رضا شیخی برعهده داشت.

  از شرایط امروز سینما و تلویزیون بگویید؟
شرایط سینما و تلویزیون خوب نیست، اما مسؤولان در گفتارشان امیدواری می‌دهند که وضع سینما و تلویزیون را بهبود بخشند. دوست دارم و تلاش می‌کنم فعال باشم و خودم اقدام به تولید کنم اما شرایط الان سینما نه تنها اصلاً مناسب نیست که خیلی هم بحرانی است. عدم هماهنگی بین مسؤولان سینمایی و سازندگان و مخاطبان و نبود همفکری و تعامل سازنده بین مسؤول و تولیده کننده فیلم، باعث کم اثر شدن یک فیلم می‌ شود و در نتیجه مخاطب فیلم کمتر با فیلم ارتباط برقرار می‌کند. گاهی لجبازی و عدم همکاری متقابل بین این حلقه‌ها، توان شکوفایی و رونق اقتصادی  را از بین می‌برد و در این بین بیشترین ضرر متوجه مخاطب می‌شود. مخاطب در پی دیدن فیلمی‌ است که علاوه بر هنری بودن روحش را جلا دهد و وقتی فیلم‌های ما نمی‌تواند این نیاز را به خوبی جواب دهد، مخاطب به شبکه‌های بیگانه پناه می‌برد و این‌چنین بر پیکر سینما ضربه می‌خورد.

  به نظر شما جشنواره سینمایی فجر چه تأثیری در ارتقا و بالا بردن سطح کیفی کار‌ها دارد؟
جشنواره فجر و کلاً جشنواره‌های فرهنگی وهنری خوب و سازنده هستند. باعث بالا رفتن انگیزه و شور در تولیدکنندگان و سازندگان می‌شوند چرا که می‌دانند سالی یکبار توسط کارشناسان سینما و مخاطبان علاقه‌مند مورد نقد و بررسی قرار می‌گیرند، ولی زمانی این جشنواره می‌تواند به اهداف مفید و سازنده خود برسد که مسؤولان و هنرمندان از فکر و ایده‌های سازنده دیگران استفاده کنند و به نیازها و سلیقه‌های جامعه نزدیکتر شوند، وگرنه هر چه تک بعدی تلاش کنند و به نظر مردم که قطب اصلی پایداری سینما هستند بی‌توجه باشند، قطعاً به نتیجه مطلوب نمی‌رسند. به عنوان مثال در دهه شصت چرا مردم از اکثر آثار سینمایی و تلویزیونی رضایت داشتند؟ زیرا اکثر فیلم‌ها براساس ذوق و سلیقه و نیازهای روز مردم ساخته می‌شد. به نظر من امروز هم باید با درک شرایط روز جامعه و نگاه به خواسته‌های مردم خودمان را به روزرسانی کنیم و تنها در حد گفتار عمل نکنیم. هنرمند باید واقعاً در میان مردم برود و خواسته‌های فرهنگی مردم را دریابد.

برچسب‌ها

پخش زنده

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.