نمی‌دانم جای چنین یادداشتی در صفحات سیاسی بین‌الملل است یا نه، اما دلم نمی‌آید از کنار آن بگذرم. در اوج درگیری‌های بالکان دو بار به این منطقه سفر کردم. یک بار زمان حملات سنگین صربها به سارایوو، و یک بار هم وقتی «کوزوو» در آتش نسل کشی می‌سوخت. برای رفتن به کوزوو، ابتدا به یونان و مقدونیه و از آنجا به آلبانی رفتم و از آن کشور راهی برای ورود به کوزوو پیدا کردیم. هیچ وقت فراموش نمی‌کنم، عصر یکی از روزهای ابتدایی سفر، چفیه به گردن در خیابانهای «تیرانا» پایتخت آلبانی قدم می‌زدم. حین گذشتن از مقابل مسجدی ناگهان صدایی به لهجه سلیس تهرانی شنیدم که؛ هی! برادر ایرانی! وقت نماز است! چرا به مسجد نمی‌آیی؟!
صاحب صدا یک آلبانیایی بود که مدتی را در قم تحصیل کرده بود. مرا به جمع دوستانش برد. آنها اغلب عرب بودند با ملیتهای مختلف سوری، عراقی و عربستانی و... همه با هم در قالب یک گروه مقاومت متشکل شده و جبهه‌ای را در کوزوو برای دفاع از مردم مظلوم مسلمان آنجا در مقابل ددمنشی و نسل کشی صربها اداره می‌کردند. چندین شهید و مجروح هم داده بودند. این را داشته باشید. چند روز پیش خبر شهادت یکی از فرمانده‌هان زبده حزب‌الله لبنان بنام «علی احمد فیاض» منتشر شد.
او یکی از بهترین فرمانده‌هان مقاومت در نبردهای چریکی بود. علی احمد به سبب ساماندهی گروههای مقاومت و فرماندهی تحسین برانگیزش در دفاع از مردم مظلوم بوسنی به «علا البوسنه» شهرت داشت. او در اوج وحشیگری و جنایات صربها خودش را به بوسنی رساند و نخستین حلقه‌های مقاومت مسلمانان بوسنیایی را با همکاری گروههایی دیگر از مجاهدان عرب، در مقابل صربها سامان داد.
خبر شهادت او بسیار مرا متأسف کرد. قصه شهادت او حکایت آشکار نفوذ دشمنان قسم خورده اسلام در صفوف مسلمانان است. دشمنانی که نتایج شگفت اتحاد و مجاهدت مسلمانان را در بالکان دیده بودند، از وحشت تکرار این همگرایی که می‌توانست روزی به نبرد با صهیونیستها ختم شود، بمرور و با جنایت برخی سران رژیمهای خود فروخته عربی، کاری کردند تا شمشیر جهاد به جای قلع و قمع کردن صهیونیستها و دشمنان اسلام و مسلمین، صرف نابودی کشورهای اسلامی و کشت و کشتار میان خود آنها شود.
برخی از این جماعت جاهل که امروز علیه مردم سوریه و عراق شمشیر تیز کرده‌اند بی‌تردید مزدورانی اجیر شده و قاتلانی با القطره‌اند، اما برخی دیگر، اگر چه اندک مجاهدانی هستند که روزگاری با نگاهی مقدس به مقوله جهاد و مجاهدت، در کنار دیگر برادران مسلمان خود، بدون توجه به نژاد و ملیت و مذهب علیه متجاوزان نبرد می‌کردند. چه کسانی و با چه نیتی این توان بالقوه را بجای هدایت به سمت نابودی صهیونیسم به جان خود مسلمانان و مجاهدان حقیقی انداخت؟ کاش در کنار آموزشهای نظامی، جوانان مسلمان، کمی هم آموزش دشمن شناسی می‌دیدند، کاش...