رئیس اتحادیه آجیل و خشکبار عصر چند روز پیش در تلویزیون ظاهر شد و خیلی گله‌گذاری می‌کرد که چرا دروازه‌های کشور گل و گشاد و بازمانده و امسال چینی‌ها خروار خروار بادام و بادام زمینی و بادام هندی و انواع آجیل و حتی تخمه کدو را وارد کشور کرده‌اند؟
من هر چقدر از میوه‌های ایرانی و هر نوع محصول آشامیدنی و غذایی ایران دفاع می‌کنم، در این مورد حق را به جانب دولت می‌دهم و ورود آجیل و خشکبار چینی را که بزودی پسته‌های کالیفرنیایی هم بدان اضافه خواهد شد، واکنش مردم نسبت به گران کردن ناگهانی آجیل در نوروز یکی دو سال پیش می‌دانم که حضرات عضو این اتحادیه ماشاءالله الی ماشاءالله شب عیدی نشستند و یک مرتبه آجیل را به کیلویی هشتاد هزار تومان رساندند و داغ آجیل شب عید را به دل مردم گذاشتند.
درخصوص میوه‌ها، کشاورز و باغدار بیچاره در گرمای تابستان و سرمای زمستان زحمت می‌کشد و میوه‌های عالی و گوارا و شیرین و مطبوع ایرانی تولید می‌کند.
البته بیشتر منافع به جیب بارفروش، سلف خر و تره بار فروش بازار و میدان میوه می‌رود.
می‌بینید که هر روز ثروتمندتر و دکانشان پررونق‌تر می‌شود، اما چند سال است آرزوی آجیل که همین اتحادیه در کمال قدرت و سطوت نرخ آن را افزایش داد، به صورت حسرت به دل و شکم مردم مانده است.
قرن‌های متمادی، آجیل شب‌های زمستان روی هر کرسی در خانه‌ها بود و شب عید خانه‌ای خالی از آجیل نبود. آقایان به طمع صادرات آمدند هر چه پسته عالی و فندق خوب بود به خارج فرستادند و به دلایلی، تحریم شامل حال اجناسشان شد و آمریکایی‌ها بهانه‌ها آوردند که آجیل ایران این مشکل و آن مشکل را دارد و حالا خودشان در کالیفرنیا پسته می‌کارند و ایرانی‌های متخصص در آنجا مزارع پسته راه‌اندازی کرده‌اند و پسته کالیفرنیا جهان را به تصرف درآورده است!
چینی‌ها صادرکنندگان زرنگی هستند. من مطمئن هستم همان طور که تهرانچی، مدیر ایرانی صنعت خودرو سال‌ها قبل اقدام کرده بود، چینی‌ها حاضر بودند خودرو جیلی را که می‌گفتند، خودرو کم مصرف است و آن را خودرو سبز می‌خواندند  با بهای کمی برای استفاده میلیون‌ها خانواده کم درآمد کشورمان به ایران صادر کنند، اما مشتی دلال زرنگ بی‌وجدان که کمترین اهمیتی به مردم نمی‌دهند، رفتند و صادرات خودروی چین را در انحصار خود گرفتند و دولت هم که منتظر درآمد مفت و رایگان است، بهای خودرو ارزان چینی را آن قدر بالا برد که به شصت و هفتاد و نود میلیون رسیده است.
چینی‌ها چون با اطلاعات بازاریابی قوی که دارند، دیده‌اند آجیل فروشان ایرانی مردم را از آجیل، ارزان‌ترین تنقل تاریخی ملت ایران محروم کرده‌اند، بنای صادرات آجیل و خشکبار را به ایران گذاشته‌اند و خواهید دید بزودی تمام انواع خشکبار و حتی زولبیا و بامیه را به ایران صادر خواهند کرد.
آقای رئیس اتحادیه آجیل، به جای اینکه در تلویزیون جزع و فزع کند که چرا اجازه ورود پسته و بادام و بادام زمینی و بادام هندی چینی داده می‌شود، کمی کلاه خود را قاضی کند و از همکارانش بخواهد این قدر گرانفروشی نکنند.
من از کودکی که مرحوم پدرم بعد ازظهرها یک نعلبکی آجیل به من عنایت می‌فرمود، آجیل خوار شده‌ام (اما نه از آن آجیل‌های اسکناسی رشوه) توضیح بدهم؛ مرحوم مستوفی الممالک، رئیس الوزرای عصر مشروطه می‌فرمود: «ما نه آجیل می‌دهیم، نه آجیل می‌گیریم.»
حالا هر چند گاه که برادر عیال که مقیم تبریز است، تشریف می‌آورند تهران از روی محبت یکی دو کیسه کوچک آجیل عالی تبریز برایم سوغاتی می‌آورد.
چندی پیش از فرزندانم خواهش کردم یکی دو کیلو آجیل برایم خریداری کنند. روزی ده دوازده دانه پسته و بادام زمینی و فندق که می‌گویند برای جسم بسیار خاصیت دارد و حافظه را تقویت می‌کند، خریداری کنند. خریداری کردند و آوردند. وقتی قیمت را شنیدم، کلاه از سرم پرید. (گاهی کلاه به سبک برناردت و ولنین و ژان کوکتو بر سرم می‌گذارم. خیلی هم از ژست چند تن از محققان و دانشمندان جدید که این نوع کلاه بر سر می‌گذارند و عیناً مانند ژان کوکتو و برتراند راسل و ژان پل سارتر می‌شوند خوشم می‌آید. از آن‌ها تقلید می‌کنم فضلشان و دانششان را باتری به باتری می‌کنم). خلاصه آن قدر قیمت گران بود که عادت آجیل خوری را کنار گذاشتم آن هم پس از چندین دهه!