چندروزیست که سبزه ها را سپرده ایم به آب روان و ساعت را برگردانده ایم روی طاقچه و تا می شد از بوی سیب و سنبل، ریه ها را پُر کرده ایم.

یک جفت ماهی قرمز را هم از تُنگ به حوض رساندیم و دوباره روی ایوان نشستیم به تماشایِ بارانِ بهار. نشستیم به خواندن سوره هایی که در خون و روح مان رخنه می کنند و از غم مان می کاهند.

باز یکسال دیگر تسبیح به دست، صلوات هایمان را خیره در ابرهای فرورودین با «...وعجّل فرجهم» هایی تمام کرده ایم تا صدای ناله ها و بغض هایمان در گوش ماه تازه نپیچد.

آنقدر دانه های سفید تسبیح را می چرخانیم و می خوانیم «لبیکَ یا وارث و باسط» که روز از آسمان می رود و کوه ها، رنگ غروب به خود می گیرد.

دوباره به سال نو پا گذاشته ایم و دل سپرده ایم به بوی اسپندی که جمعه ها، بیشتر در خانه مان می پیچد و به دعاهای فرجی که همه خانواده جرعه جرعه از آن می نوشند. به طراوت نم نم بارانی که عطش باغچه را برمی دارد و شاید عطش نگاه های چشم به راه را.

لبیکَ یا مهدی زمان... لبیکَ یا راهبر پرده نشین... لبیک یا مظلوم زهرا...

چند روزیست که با انقلابِ بهار سرکرده ایم. با استغاثه ظهور. با طبق طبق شیرینی که نمی چسبد به کامِ جان. با سکه هایی که از رونق افتاده اند و با کاسه آبی که بی افتادن روی و رُخ مهتاب نمی ارزد به تماشا.

حالا چند جمعه ایست که باز تنهایی و عشق مان را به ایوانِ سالِ تازه برده ایم تا زیر سقف پهناور آسمان، فرج بخوانیم و سردهیم؛ یابن الحسن! تمام سبزه ها و شکوفه ها و چمنزارها قیام کرده اند، تمام مغرب ها و مشرق ها، تا شما را دعا کنند و سجده کنان بگویند بهار خاطرخواه شما شده است...