به گزارش قدس آنلاین، تهیه کننده، مجری و کارشناس سینمایی در پاسخ به این سوال که نمایش روحانیت در آثار سینمایی و تلویزیونی چه چالش‌ها و فرصت‌هایی ایجاد می‌کند، گفت: این موضوع از دو منظر قابل بررسی است؛ اول اینکه باید ببینیم از لحاظ اندیشه اسلامی در چه وضعیتی هستیم و دیگر اینکه رابطه جهان اسلام با سینما و تصویر چگونه باید باشد. واقعیت این است که سال های سال، اندیشه های دینی با تصویر رابطه نزدیک نداشت و امام راحل(ره) این سد را سال ۵۷ شکستند. خیلی سال هم طول کشید تا معنای واقعی کلام ایشان درک شود و به نظر من ایشان همیشه به دنبال اندیشه های نوین و به نوعی به دنبال اثبات فقه پویا به گونه ای عملی بودند. ایشان در همان ایام در صحبت هایشان، نقش تصویر را خیلی واضح درباره سینما بیان کردند.
وی اضافه کرد: تفسیر من این است که شاید حضرت امام خمینی (ره) همان زمان در مورد جنگ نرمی که الان سخن از آن است، آینده نگری کرده بودند و با اعتقاد به این که انقلاب اسلامی کار خود را کرده و دیگر نوبت حکومت اسلامی است و شاید ایشان از قدرت سینما اطلاع داشتند و می دانستند در درازمدت تاثیرات خوبی بر جا می گذارد؛ بنابراین همان موقع حرکت بسیار مثبتی را شروع کرده که ده سال بعد ما بتوانیم به نتیجه مثبتی از فرمایشات ایشان برسیم. الان هم همه ما که در کار تولید سینما هستیم می دانیم اگر قرار است فیلمی ساخته شود، نمایش داده شود و تاثیرگذار باشد پروسه یک دهه ای را باید طی کند.
گبرلو با اشاره به آغازگر بودن بنیان گذار انقلاب و تحول نوینی که در سینمای پس از انقلاب رخ داد، توضیح داد: سینمای انقلاب اسلامی بر اساس اندیشه های حضرت امام و حرکت نویی که ایشان ایجاد کرد پایه ریزی شد و حالا پس از گذشت ۳۵ سال، می توانیم مدعی باشیم که سینمای اسلامی داریم یا سینمایی بر پایه اندیشه های دینی می توانیم داشته باشیم و داریم که این بحثی اساسی و مهم است.
این کارشناس سینمایی تصریح کرد: نه آن زمان که تصویر ممنوع و حرام بود نه به این که الان سینما ابزار قدرتمندی برای ترویج اندیشه های دینی است. این سخن زمانی قابل اعتنا است که علما و به ویژه رهبر انقلاب به صراحت اعلام کردند عامل توسعه کشور، سینماست. در حالی که ایشان می توانستند از چیز دیگری به عنوان عامل پیشرفت و توسعه کشور نام ببرند.
وی تاکید کرد: این نشان می دهد که ما باید یک ارتباط نزدیک و پیوندی را میان نظریه پردازی دینی و یک تکنولوژی مثل سینما که به نوعی نماد مدرنیته محسوب می شود، ایجاد کنیم. همچنین نکته مهم این است که باید شرایطی را فراهم کنیم تا نسل حاضر، به راحتی اندیشه‌های دینی را از طریق سینما درک کنند چراکه آنها این اندیشه ها را از محافل سخنرانی و یک طرفه نمی پذیرند.
این منتقد سینما افزود: سینما هنری است که همه گونه های هنری دیگر را در دل خود دارد و با همان سرعتی که سرعت انتقال داده ها به نسل جدید رشد می کند سینما هم جلو می رود و اینجاست که ما می توانیم بین این رسانه قدرتمند و اندیشه های دینی ارتباط ایجاد کنیم.
گبرلو در ادامه اظهار کرد: کسی قادر به ایجاد این پیوند است که متولی ترویج اندیشه های دینی هستند که می تواند روحانیت باشد و از طرف دیگر فیلمسازانی که دغدغه دینی دارند می توانند مروج سینمای دینی باشند.
وی بیان کرد: به طور طبیعی همچنان که احساس می کنیم باید پیوندی بین سینماگران و اندیشه های دینی ایجاد شود، باید پیوندی هم بین روحانیت و سینماگران پدید آید تا بتوانیم در آینده، جهان اسلام را به دنیای بیگانه ای که به سمت اندیشه های دینی هجوم آورده اند، بیشتر معرفی کنیم و در این برهه، پیوند بین سینماگر و روحانیت ضروری است تا به گفت و گو بنشینند و راهکارهای مناسب و کارآمدی را برای آینده بیابند.
گبرلو با اشاره به برنامه «هفت» در این مورد توضیح داد: فکر می کنم الان فاصله زیادی در این میان وجود دارد و با گفتگو این فاصله کم می شود و این امکان پذیر است چون هر دو گروه به یکدیگر نیاز دارند. به این دلیل که هم روحانیت از ابزار نوین سینما در جهت ترویج اندیشه های دینی استفاده می کند و هم سینماگر با نسلی روبرو است که با آموزه های دینی در حال رشد است و در دنیای فعلی چندین میلیون مسلمان گرچه برای تفریح به سینما می روند اما در گوشه ذهن خود ابتدا آن اثر را با آموزه های دینی خود مقایسه می کنند و اگر این رویکرد منطبق باشد آن را انتخاب کرده و به تماشا می نشینند.
وی بیان کرد: در واقع بهترین جایگاه برای روحانیت در سینما، پیش از تولید یک اثر را در حوزه محتوایی و گفتمان می دانم و البته در مرحله تولید نیز به شدت نیاز به حضور روحانی در تولید یک اثر دینی احساس می شود چراکه یک فیلمساز، ممکن است تکنیسین خوبی باشد اما خیلی اندیشمند در حوزه دین نباشد و بنابراین نیاز به یک اندیشمند دینی دارد. اندیشمند دینی هم برای استفاده از ابزار هنر به یک تکنسین قدرتمند و صاحب درک نیاز دارد.
گبرلو تاکید کرد: نکته بسیار مهم دیگر نیاز این دو در مرحله پس از تولید یک اثر است؛ چرا که قشر عظیمی از متدینین، برای دیدن یک فیلم حتما به برخی مراجع دینی خود توجه می کنند و طبیعتاً اگر فیلمی مورد تایید رهبران دینی قرار گیرد، موجی از جمعیت برای دیدن فیلم می آیند و اینجاست که صنعت سینما رونق می گیرد و گردش بزرگ اقتصادی اتفاق می افتد.
وی برای مثال به فیلم سینمایی «مریم مقدس» اثر شهریار بحرانی اشاره کرد و افزود: این فیلم به طور عادی اگر به نمایش در می آمد شاید چندان استقبال نمی شد اما چون گروه های مرجع دینی آن را پذیرفته بودند، سبب شد که پرفروش ترین فیلم در زمان خودش باشد.
این کارشناس در پاسخ به سوالی درباره اینکه وقتی روحانیت به عنوان سوژه انتخاب می شود، چه چالش‌ها و فرصت‌هایی خواهد داشت، گفت: به نظر من خیلی برای جامعه امروز دغدغه حضور یک روحانی یا مرور زندگی و احوالات او در فیلم وجود ندارد و روحانی مثل یکی از شخصیت های فیلم در نظر گرفته می شود. ما در مقطعی به حضور روحانی در فیلم ها نیاز داشتیم چراکه باید پیوندی بین مردم و روحانیت ایجاد می‌شد و سینما با چند فیلم، این دو را که به دلیل شرایط اجتماعی و سیاسی تا حدی فاصله دار شده بودند را به خوبی با هم آشتی داد و این مسئله را ترمیم کرد.
گبرلو خاطرنشان کرد: امروز از مرحله ای که روحانی سوژه فیلم بود، گذر کرده ایم و به همین دلیل است که اگر روحانیت بخواهد در قاب سینما وارد شود، گفت و گو درباره اندیشه های دینی و ورود آنها در آثار، رمز موفقیت و تداوم روحانیت محسوب می شود.
گفتنی است، دومین دوره جشنواره «روحانی و سینما» ۲۷ فروردین در تالار اندیشه حوزه هنری برگزار خواهد شد.
ایکنا
انتهای خبر/
نظر شما