به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم، سی و چهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر این هفته به کار خود پایان داد جشنواره ای که دو شاخص مهم را با خود داشت یکی اینکه توانست هویت مستقل خود را از بخش ملی برای دومین سال پیاپی حفظ کند و دیگر اینکه منظم و شکیل‌ برگزار شود. نمایش فیلمهای خارجی، بازار فیلم و دارالفنون سه بخش مهم جشنواره جهانی فیلم فجر بودند.

بازار فیلم در تمام جشنواره های بین المللی محل ملاقات مهمی برای خریداران و فروشندگان جهانی است و به جد می‌توان گفت که مهم‌ترین بهانه و بهترین آورده اقتصادی برای برپایی یک جشنواره، بازار فیلم آن است. مسئولان بازار فیلم امسال می گفتند که فروشندگان، خریداران و پخش کنندگان خارجی و داخلی حاضر در نوزدهمین بازار فیلم تهران، تا حدود 150 نفر در این غرفه ها هستند. اما غرفه های خالی بازار فیلم امسال نشان می دهد که هنوز بازنگری درستی در نحوه برگزاری بازار‌های فیلم صورت نگرفته است. با وجود تسهیلات و در اختیار دادن غرفه های رایگان، بازار فیلم تهران هنوز نتوانسته است محل اجتماع مهمی برای پخش کنندگان خارجی باشد.

دارالفنون یا همان کارگاه‌های آموزشی، یکی از بخشهای مهم جشنواره جهانی فیلم فجر بود که کارگردان‌ها و تهیه‌کنندگان خارجی و ایرانی در نقش استادی در آن حضور داشتند. هنرجویان منتخب برای حضور در ورک شاپ های «دارالفنون» از برگزیدگان دانشگاه سینما تئاتر، انجمن سینمای جوان، مدرسه عالی سینما و حتی برگزیدگان جشنواره هایی مانند تصویر سال، عمار و شهید آوینی بودند. اگر چه برخلاف ادعایی که می‌شد عمده هنرجویان خارجی حاضر در کلاسها، عمده دانشجویان و هنرجویان دانشکده هنر، دانشکده سینما و تئاتر و ساکن داخل کشور بودند.

در بخش دارالفنون انتخاب فضای مناسب برای برگزاری کارگاه مهم است. مثلا برگزاری کارگاه بازیگر فاطمه معتمدآریا در فضای لابی و خارج از سالن سینما مناسب بود و اتفاقا بدلیل شکل کارگاهی این کلاس با استقبال هنرجویان همراه شد ولی برای کارگاه برخی فیلم‌سازان مطرح انتخاب چنین فضایی شکل درستی نداشت مثلا برگزاری کارگاه فیلم سازی سوکورف فیلمساز برجسته روس در فضای لابی با اعتراض و گلایه او همراه شد و همچنین گفت: اولین بار است که چنین کلاسی در چنین فضایی برگزار می‌کنم. ضمن اینکه اغلب مترجمهای حاضر در این گونه نشست‌ها، فاقد اطلاعات سینمایی هستند و همین هم زمینه ساز برخی مشکلات می‌شد.

در بخش نمایش فیلم‌های خارجی با اینکه برنامه ریزی درست و منظمی داشت و بلیط فیلم‌ها براحتی عرضه می‌شد اما آنچنان که باید مخاطبی نداشت عمده سالنها خالی از مخاطب بود. ضمن اینکه حضور عوامل اصلی فیلم‌های خارجی و منتقدان صاحب نام، می‌توانست جذابیت این رویداد بین‌المللی را بیشتر کند و انتظار می‌رود در سال‌های آینده در این زمینه بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

از جمله نقدهایی که همیشه بر بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر بود عدم استراتژی مشخص و پویا در انتخاب و داوری فیلم‌ها بود. امسال رضا میرکریمی دبیر جشنواره با ادعای نگاه منطقه‌ای و کشورهای آسیایی، فیلمهایی را گلچین کرد و گویا تیم داوری هم در انتخاب برگزیدگان این موضوع را لحاظ کرده است. با نگاهی به سه نمونه از آثار برگزیده بخش سینما سعادت، بهتر می‌توان در این مورد نظر داد.

جایزه بهترین کارگردانی بخش مسابقه سینما سعادت به امین آلپر برای فیلم «جنون»  رسید. «جنون» فیلمی درباره نفوذ هراس‌های سیاسی به زندگی فردی و اجتماعی یک انسان است و اشاره‌هایی به شرایط امنیتی و اجتماعی سالهای اخیر ترکیه دارد.

فیلم «قوچ‌ها» محصول سال 2015 «گریمور هاکونارسون» کارگردان ایسلندی است که پیش از کسب سیمرغ زرین بهترین فیلم جشنواره جهانی فجر، جایزه «نوعی نگاه» جشنواره فیلم کن 2015 را نیز از آن خود کرده است. داستان این فیلم درباره دو برادر به نام‌های «گومی» و «کیدی» است که در دره‌ای در ایسلند دامداری می‌کنند اما 40 سال است با یکدیگر حرف نزده‌اند و در آخر این دو برای نجات خود، شغل موروثی و گله گوسفندان که کل دارایی‌شان است در کنار هم قرار می‌گیرند. 

فیلمنامه «اَماما: هنگامه سقوط یک درخت» فیلمی اسپانیایی است که جایزه بهترین فیلم‌نام را از بخش رقابتی سینما سعادت دریافت کرد. قصه این فیلم در مورد یک خانواده است و مادربزرگی-اَماما- که سرنوشت خانواده‌اش را می‌بیند که چگونه رقم می‌خورد.

انتخاب فیلم‌هایی که با کمی مسامحه می‌توان آنها را در رسیدن به مقصود هدف‌گذاری اولیه، نگاه منطقه‌ای موفق دانست.

میرکریمی دبیر جشنواره در مراسم یادبودی که برای فرج الله سلحشور در جشنواره جهانی فیلم فجر گرفته شده بود بر این تاکید داشت که جشنواره فیلم فجر به مردم کشور‌های منطقه نگاه جدی دارد و نمی‌تواند از فیلمسازی چون سلحشور و سریال «حضرت یوسف(ع)» غافل باشد چون این سریال محبوب مردم کشورهای منطقه است. با همین تاکید، حساسیت برای رصد فیلم‌های حاضر در جشنواره بیشتر می‌شود که آیا آثار حاضر در جشنواره و برگزیدگانش بر مردم عامه‌ی کشورهای منطقه ضریب نفوذ دارند و می‌توانند نمونه ای از انتخاب سینمای ملی ایران باشد یا نه فقط محفلی داخلی برای بزرگداشت فیلمسازان خارجی شده است که اگر چنین باشد هیاهو برای هیچ است.