از کجا تا کجایش را نمی دانیم اما از یسار برگشته ایم و گوش به صدای منادی سپرده ایم تا روزهای رحمت و بخشایش را از کف ندهیم. روزهای روزه و عفو و بندگی را.

در ماه امید، به استغفار نشسته ایم تا به حُرمت و فضیلت رجب، خلیل مان را بطلبیم. آبروی دوران مان را. بقیة الله العظم مان را.

حسرت دیدار داریم... می خواهیم با زمزمه لااله الا الله از چشم به راهی بسیارمان بگوییم.

بگوییم یا توّاب و یا رحمان، دلشکسته ایم. تو را به مهربانی و آمرزندگی ات، به آن سخاوتی که همیشه شامل حالمان کرده ای، به این انتظار، وصالی برسان.

بگوییم رجبیون قرن هاست که حبیب شان را مناجات می کنند و در ربناهای طولانی به فرج مهدی فاطمه پناه آورده اند. به عهدخوانی و یارخوانی.

به ریسمان مطمئن عشق آویخته ایم... به رجب المرجب... به نیمه شب های روشنی که ما را به بوییدن عطر گل نرگس می رساند. دخیل بسته ایم به مِهر خداوندِ مالک و ناظر.

کم و بیش اش را نمی دانیم اما قرن هاست بذر محبت دوازدهمین پیشوا را کاشته ایم در سینه مان. و هوس سفر از خویشتن داریم. سفر از اردیبهشت به رجب را.

باز رجبیون تمام هستی شان را عزم کرده اند تا به دعای ظهور گره بخورند، به تکرار نام الوهّاب و اشک هایی که زلال تر از باران اند؛ باشد که اجابت شوند...