در همین رابطه محمدرضا شرف‌الدین تهیه‌کننده سینما گفت: درست است که در این سال‌ها تولیدات کمی داشته‌ایم ولی آثارتولیدی خیلی خوب و قابل دفاع بوده‌اند، نمونه‌اش سریال دلیران تنگستان، یوسف پیامبر و... ما به لحاظ موضوعی هیچ‌گاه مشکل و کمبودی نداشته و نداریم، چون فقط کتابی مانند قرآن پر است از این داستان‌های مفهومی و مذهبی که نمونه‌هایی از آن را مرحوم سلحشور که دغدغه داستان‌های قرآنی و ساخت سریال بر اساس آن را هم داشت به تصویر کشید. ما قطعا می‌توانیم با این داستان‌ها و روایت‌هایی که داریم به فهم و درک جامعه بشری کمک کنیم، ولی اینکه فقط بخواهیم یک سازمان یا نهاد را مسؤول این کار بدانیم به نظرم اشتباه است.

 بخش خصوصی وارد شود
وی ادامه داد: امروز دیگر ساختار مباحثی مثل سریال‌سازی و اصولاً دنیای رسانه وابسته به یک نهاد یا یک جمع محدود نیست. شما می‌بینید یکسری سریال‌ها در همین کشور خودمان در بخش خصوصی چه خوب و با کیفیت ساخته می‌شود و چقدر مورد استقبال قرار می‌گیرد. ما باید سعی کنیم که مفاهیم دینی را هم به بخش خصوصی وارد کنیم، چون به نظرم باید ساختار تولید در کشورمان تغییر کند.
الان صداوسیما هم مثل دیگر سازمان‌های ما یک وابستگی مفهومی، مدیریتی و اقتصادی به دولت دارد که این اشتباه است و خودش پاشنه آشیل سریال‌سازی در کشور ما محسوب می‌شود.
برخی می‌گویند این مفاهیم خاص است و باید دولت هزینه‌اش را پرداخت کند تا تهیه‌کننده متضرر نشود. من این را صحیح نمی‌دانم. نمونه‌اش هم استقبال مخاطبان خارج از کشور از سریالی مانند یوسف پیامبر(ع) است.

 توانایی قانع کردن مخاطب را نداریم
این تهیه‌کننده در توضیح اینکه چرا نمی‌توانیم با وجود این همه داستان و روایت باز هم مخاطب را راضی نگه داریم گفت: این یک حقیقت است که نوع نگاه ما و نوع جهان‌بینی ما در دنیا خواستار زیادی دارد ولی متأسفانه تا به امروز نتوانسته‌ایم در این رابطه موفقیت‌های چشمگیری کسب کنیم. ما مخاطبان زیادی داریم ولی بدبختانه توانایی قانع کردن آنها را نداریم و نمی‌توانیم پیام خود را به درستی بدست آنها برسانیم، علتش هم این است که در توزیع مشکل داریم. هر چند معتقدم که در دنیا هم مافیای توزیع وجود دارد.
وی افزود: اگر ما قبول داریم که سینما یک هنر- صنعت است، بخش ساختاری صنعتش با صنایع دیگر بسیار نزدیک است اما نگاه مسؤولان و نگاه حمایتی به سینما مثل بقیه صنایع نیست. ما در این بخش متأسفانه مانند دیگر بخش‌های صنعتی مشوق نداریم. چرا ما نمی‌آییم به فیلمسازها بگوییم اگر بتوانند تولیداتشان را در خارج از کشور بفروش برسانند هر مبلغی که فروختند، دولت همان اندازه از آن‌ها حمایت می‌کند؟ اگر این اتفاق بیفتد آن زمان است که ما می‌توانیم جای سریال‌های کره‌ای را که دارد فرهنگ ما را نابود می‌کند، بگیریم.