کمیسیون های دوازدهگانه مجلس شورای اسلامی این روزها منتظرند تا اعضای خود را بشناسند. درحالی که طبق آخرین آمار اعلام شده، بیشترین تعداد متقاضیان برای کمیسیونهای امنیت ملی و سیاست خارجی با ۳۸ متقاضی، صنایع و معادن با ۳۲ و برنامه و بودجه با ۳۱ متقاضی بوده و کمترین متقاضیان برای کمیسیونهای شوراها و قضایی هر کدام با سه متقاضی و فرهنگی با 5 متقاضی بوده است. نصرالله پژمان‌فر، احمد سالک کاشانی، جمشید جعفرپور، احمد مازنی و علی لاریجانی تنها نمایندگانی هستند که حاضرشدند دغدغه های فرهنگی سرزمینی را مورد توجه قرار دهند.
این اتفاق در حالی رخ داده که تنها چند روز از دیدار نمایندگان مردم با رهبر معظم انقلاب می‌گذرد؛ دیداری که رهبر انقلاب در آن بارها از دغدغه فرهنگی خود سخن گفتند و از وجود ولنگاری فرهنگی در جامعه گلایه کردند.
باید از نمایندگانی که از دهه هفتاد تاکنون به بهارستان آمده‌اند و رفته‌اند پرسید برای دغدغه‌ای که قریب به 25 سال است رهبری آن را در تریبون و با عناوین مختلف چون «تهاجم فرهنگی»، «شبیخون فرهنگی»، «ناتوی فرهنگی» و اکنون «ولنگاری فرهنگی» مطرح کرده، چه کرده‌اند؟ و همچنین تازهواردهای بهارستان برای فرهنگ چه برنامه ای دارند؟
نمایندگان و مطالبات حداکثری مردم
غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی، نماینده مردم رشت در دهمین دوره مجلس در گفت‌وگو با «قدس» با بیان اینکه من اقبال کم نمایندگان به کمیسیون فرهنگی را بی‌توجهی آنان به حوزه فرهنگ نمی‌دانم، می‌گوید: همان‌گونه که مقام معظم رهبری فرموند همه مسؤولان دغدغه فرهنگی دارند اما بیشترین مطالبات مردم در حوزه اقتصادی است. به همین دلیل نمایندگان مردم تلاش خود را معطوف به رفع مشکلات اقتصادی و دغدغه‌های معیشتی مردم کرده‌اند و اقبال آنان به کمیسیونهای اقتصاد و بودجه بیشتر شده است. وی با تأکید بر اینکه در حال حاضر دغدغه مردم هم بر محور اقتصاد است، اظهار می‌کند: مشکل کم اقبالی نمایندگان به کمیسیون فرهنگی نیز با مشاوره‌هایی که به نمایندگان جدیدالورود داده می‌شود، حل خواهد شد. جعفرزاده در پاسخ به این پرسش که آیا مردم از وکلای خود «مطالبه فرهنگی» ندارند؟ تأکید می‌کند: بیشترین مطالبه مردم «معیشتی» است و نمایندگان هم در جهت رفع مشکلات آنان حرکت می‌کنند.
وی در پاسخ به پرسش دیگری که «نگاه درجه دو نمایندگان مجلس به فرهنگ چه آسیب‌هایی به آن «وارد می‌کند؟»، می‌گوید: پرسش شما نوعی نتیجهگیری است که نرفتن به کمیسیون فرهنگی یعنی فرهنگ اولویت دوم نمایندگان است. در حالی که واقعاً این‌طور نیست. مجلس در تصویب بودجه برای مسایل فرهنگی کم نگذاشته، پس فرهنگ برای مجلس و ساکنانش اولویت دوم نیست.
کمیسیونهای تخصصی باید هدف انتخاباتی باشد
نماینده مردم رشت در مجلس در ادامه به عدم تقسیم مناسب نمایندگان یک استان در کمیسیونهای مختلف نیز اشاره کرده و ادامه می‌دهد: اینکه همه نمایندگان یک استان مانند خوزستان در کمیسیون انرژی جمع شوند، به نفع آن استان نیست و بنظر می‌رسد نظر مجامع استان برای تقسیم حضور افراد در کمیسیونهای مختلف بهترین راه‌حل رفع این مشکل است.
جعفرزاده انتخاب کمیسیونهای تخصصی توسط نامزدهای انتخاباتی را پیش از ورود به مجلس راه‌حلی کارشناسی برای رفع مشکلات حوزه‌های انتخابیه و نیز تقسیم نیرو در کمیسیونهای مجلس عنوان کرده و می‌افزاید: باید مطالبات مردم، تخصص نماینده و عملکرد او در مجلس با هم هماهنگ باشد تا مشکلاتی از این دست پیش نیاید.
وی کمیسیونهای تخصصی را به آشپزخانه و صحن را به سالن غذاخوری مجلس تشبیه می‌کند و می‌گوید: باید حضور در کمیسیونها به عنوان هدف نامزدهای نمایندگی قلمداد شود تا آنها برنامه مصوبات و طرح‌ها را به صحن بیاورند. طرح و لوایح باید در آشپزخانه کمیسیون ها آماده و کارشناسی شوند تا وقت صحن علنی صرف
کارشناسیهای کمیسیونی نشود.
فرهنگ ناشناخته است
حجت‌الاسلام نصرالله پژمان‌فر، نماینده مردم مشهد در مجلس نیز به پرسش خبرنگار قدس پاسخ داد، اما او نگاهی منتقدانه به همکارانش در مجلس دهم دارد.
وی عدم توجه به کمیسیون فرهنگی را مسأله‌ای چند وجهی می‌داند و می‌گوید: اولین مشکل در خود مجلس است. اگر به طرح‌ها و لوایحی که از کمیسیون فرهنگی به صحن آورده شده و نگاه هیأت رئیسه مجلس نظری بیندازیم خواهیم دید که تاکنون در مجلس نگاه درجه اولی به مقوله فرهنگ نبوده است.
وی ادامه می‌دهد: برخی طرح‌ها و لوایح ظرفیت فرهنگی دارد اما به سایرکمیسیونها مانند اجتماعی و شوراها ارجاع داده می‌شود. به عبارت دیگر به کمیسیون فرهنگی به عنوان یک کمیسیون فرعی نگاه می‌شود. بنابراین طبیعی است که براساس نقش آفرینی برخی کمیسیونها اقبال نمایندگان معطوف به آنها بیشتر باشد.
پژمان‌فر به پیچیدگی و اهمیت فرهنگ اشاره کرده و اظهار می‌کند: حوزه فرهنگ از جمله حوزه‌هایی است که همه به خودشان اجازه می‌دهند درباره آن اظهارنظر کنند. درحالی که مسایل فرهنگی از ظرافت و پیچیدگی‌هایی برخوردار است که آن را سهل و ممتنع کرده است. به همین دلیل وقتی افراد وارد عرصه فرهنگی می‌شوند، می‌بینند که تلاش‌های زیادی در عرصه فرهنگی انجام داده‌اند اما نتایجی را مشاهده نمی‌کنند و برداشت آنها عدم تأثیر از فعالیت می‌شود که این مسأله به عدم شناخت از عرصه فرهنگ برمی‌گردد.
حمایت‌های نامتوازن دولت از فرهنگ
نماینده مردم مشهد در مجلس دهم در ادامه به نقش دولت در اجرای مصوبات فرهنگی و نگاه بخش اجرایی به این عرصه اشاره کرده و ادامه می‌دهد: ببینید دولت چه اعتباراتی در حوزه فرهنگ پیش‌بینی می‌کند؟ همچنین حمایت‌های دولت در بخش فرهنگی نامتوازن است.
وی با بیان اینکه دولت به مسایل ناب فرهنگی نگاه «کمّی‌مدار» دارد، اظهار می‌کند: مسایل فرهنگی چون کیفی‌مدار و دیربازده است، خیلی مورد توجه افرادی که به کارهای زودبازده فکر می‌کنند، قرار نمی‌گیرد. از طرف دیگر کارهای زودبازده جنبه تبلیغی دارد. لذا برخی از مدیران ما دوست دارند کارهای
زودبازده انجام دهند تا در رزومه شغلی آنها قرار گیرد. کارهای فرهنگی چون دیر جواب می دهند مورد اقبال مدیران نیستند چرا که نتایج آن فورا لمس نمی شود که بتواند در رزومه کاری افراد قرار گیرد.
این نماینده مجلس ادامه می دهد: البته بهترین کار این است که مدیران بالادستی متوجه این موضوع باشند و ملاک ارزیابی عملکرد مدیران میانی را نتایج زودبازده قرار ندهند. این کار می تواند به شکل برنامه ریزی فرهنگی و دریافت نتایج علمی و پیشرفتی مورد محاسبه قرار گیرد.
رهبران داخلی ولنگاری فرهنگی
چه کسانی هستند؟
حجت‌الاسلام پژمان‌فر به آسیب‌های بی‌توجهی نمایندگان مجلس به حوزه فرهنگ اشاره کرده و می‌افزاید: فرهنگ زیربنای انقلاب اسلامی است و سال‌هاست که این عرصه از بیرون کشور مورد تهاجم و شبیخون دشمن واقع شده تا جایی‌که به گفته رهبرمعظم انقلاب امروز ما در کشور شاهد ولنگاری فرهنگی هستیم. اگر فرهنگ درست شود اقتصاد و اجتماع هم درست می شود. به راستی بخش اعظم حل مشکل اقتصاد مقاومتی در دست اقتصادیون است یا فرهنگیان؟ آیا با فرهنگ سازی نمی توان مردم را به این سمت سوق داد و کار اقتصادی را بر مبنای فکر و باور آنها پایه ریزی کرد؟
وی با اشاره به افرادی که از جبهه درون کشور به عنوان پیاده نظام و سرباز غرب در عرصه فرهنگ به این ظرفیت مهم آسیب وارد می‌کنند، می‌گوید: دشمن با مهندسی معکوس از فرهنگ که پاشنه آشیل انقلاب اسلامی و نظام است استفاده کرده و امروز ما در داخل درگیر مبارزه با مهاجمان فرهنگی هستیم. وی این جبهه داخلی ضد فرهنگی را نتیجه سال‌ها برنامه‌ریزی و اقدام غرب در مبارزه با فرهنگ ایران عنوان کرده و اظهار می‌کند: ولنگاری فرهنگی دستاورد سپاه دشمن در داخل کشور است.
سینما و تهدید فرهنگ
نماینده مردم مشهد در مجلس به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان متولی فرهنگ کشور اشاره کرده و نمایش فیلم‌های مبتذل در سینما را نتیجه بی‌توجهی به اصالت فرهنگی دانسته و می‌گوید: نمایش فیلمی مانند «50کیلو آلبالو» نمونه بارز بی‌توجهی به فرهنگ ایرانی- اسلامی در وزارت فرهنگ است.
وی تأکید می‌کند: امروز بخشی از سینمای ما برای فرهنگ تهدید محسوب می‌شود و دیگر نیازی به سینمای غرب و برنامه‌ریزی در خارج نیست و این فضای اجتماع زاییده برنامه مدون است. پژمان‌فر در خاتمه با بیان اینکه فرهنگ مظلوم است، تصریح می‌کند: از بین 282 نماینده تهران تنها 4 نفر برای عضویت در کمیسیون فرهنگی ثبت‌نام کرده‌اند و گویا حجت‌الاسلام مازنی تنها عضو لیست امید که ثبت‌نام کرده بود نیز انصراف داد.
همه خود را متخصص فرهنگی
می دانند
اما حجت‌الاسلام احمد مازنی نماینده مردم تهران در مجلس دهم در گفت‌وگو با «قدس» با ردّ انصراف خود از عضویت در کمیسیون فرهنگی مجلس می‌گوید: آنچه برای بنده و عضویت در کمیسیون فرهنگی اتفاق افتاد اشتباه تایپی بود و امیدوارم با اطلاع رسانی شما، ماجرای من مثل ماجرای انصراف آقای کواکبیان نشود! وی عدم اقبال نمایندههای مجلس به کمیسیون فرهنگی را خواسته مردم به رفع مشکلات معیشتی عنوان کرده و اظهار می‌کند: نمایندهها برای رفع مشکلات حوزه انتخابیه به این کمیسیونها مراجعه می‌کنند.
مازنی نیز سهل و ممتنع بودن فعالیت‌های فرهنگی را دلیل دیگری به عدم اقبال نمایندگان به این کمیسیون عنوان کرده و می‌گوید: تعدد مراکز تصمیمگیری و بی‌نظمی در این مراکز سبب شده تا افرادی هم که علاقه به حوزه فرهنگ دارند بدلیل اینکه نمی‌توانند کاری از پیش ببرند از ورود به این کمیسیون امتناع کنند.
نماینده مردم تهران درمجلس می‌افزاید: علاقه‌مندی و اهمیت موضوع فرهنگ برکسی پوشیده نیست. اهمیت کمیسیون فرهنگی نیز در همین راستاست که جامعه هدف این حوزه باورها، ارزشها و مؤلفه‌های فرهنگی جامعه است.
مازنی به فراگیر بودن فرهنگ اشاره کرده و ادامه می‌دهد: فرهنگ جاری و ساری در همه ابعاد زندگی افراد جامعه است و به همین دلیل همه فکر می‌کنند متخصص فرهنگ هستند و در امر فرهنگ دخالت می‌کنند.
به نظر من اولین قدمی که برای بهبود اوضاع فرهنگی کشور باید برداشته شود جلوگیری از مداخله غیرمتخصصان در مسایل فرهنگی است.
این مسأله بسیار مهمی است و ما نباید اجازه دهیم هر کسی خود را متخصص فرهنگ بداند و اجازه پیدا کند در این کار دخالت کرده یا برای آن برنامه ریزی کند.
نظر شما