از پنج ماه پیش وقتی خلأ وجه نقد، روی گرده ی زندگی مان سنگینی کرد و وام واجب شدیم، طعم تازه ای از بانک روی را چشیدیم. طعم به حد نصاب نرسیدن کارکرد حساب مان و در چرخه تقاضا قرارگرفتن را.

چند ماهی می شود که پس انداز مختصری را جمع کرده ایم و ریخته ایم در حساب سپرده مان تا خوب در بانک بخوابد. سفته و فیش حقوقی و دوتا ضامن وفادارهم برده ایم و میانگین سه بار در هفته شده ایم مأمور سرکشی به اوضاع. اما هنوز چشم مان به جمال وام روشن نشده است که نشده است.

به جمالِ پولی که به قول خواهرم قرار نیست خیلی عصای دست آدم بشود. میان دوندگی ها و دغدغه های صاحب وام شدن، حرف های درست اطرافیان و خواهرم را زیاد دوره کرده ام.

وقتی گوشزد کردند، به خودمان اینقدر نپیچیم... چیزی که منتظرش هستید یک مشت قسط و سود و دفترچه است که بالاخره اختیاردارش می شوید و می روید پی حساب و کتابش. اما تکلیف همه وام ها روشن است، نیامده ناپدید می شوند.

شاید من و آقای همسر توقع روندی سلیس تر و ساده تر برای دریافت یک وام معمولی داشتیم اما انگارهمه چیز دست به دست هم داده اند تا به ما بگویند تنها صبورها هستند که مایوس نمی شوند.

به ما بگویند، وام؛ شاید همان دِسر بعداز شام است که امید به چشیدنش تمام شب خوشحال و سرحال نگه مان می دارد.