به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری ایسنا، دکتر محسن رضایی فرمانده وقت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در کتاب «راه» که از سوی مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس به چاپ رسیده است در سخنانی به شرح دلایل  فقدان برخورد با «سازمان مجاهدین خلق» تا پیش از سال 1360 پرداخته است. از همین رو در ایام سالروز اجرای عملیات مرصاد بخش‌های از گفته‌های دکتر رضایی را مرور می‌کنیم.

«در سال 59، منافقین ابتدا به نظام اعلام وفاداری کردند و گفتند ما به جبهه می‌رویم و علیه عراقی‌ها می‌جنگیم، اعلامیه‌هایشان این‌طوری بود و در اهواز و بعضی‌ جاها هم تعداد کمی نیرو فرستادند، اما هیچ‌گاه هیچ عملیات واقعی و نظامی علیه عراقی‌ها انجام ندادند. بیشتر از نیروهای خودی اطلاعات جمع ‌می‌کردند و فقط اطلاعیه تبلیغاتی می‌دادند. بعد فهمیدیم اینها تعدادی اسلحه و مهمات را جمع کرده و به تهران می‌برند که دوستان ما نسبت به آنها حساس شدند.

آقای (غلامعلی) رشید در دزفول و آقای حسن باقری در اهواز بود. بعضی از دوستان در جبهه آبادان و ما سپاهی‌ها کلاً به منافقین حساس شدیم و هشدار داده شد که مراقب باشید و نگذارید اینها به خطوط (مقدم) بیایند. سال 59 تقریباً این‌طوری بود تااینکه بعد از چند عملیات که بنی‌صدر ناکام شد، به تهران آمد و غائله 14 اسفند را درست کرد و اواخر سال 59 بعد از شروع جنگ یا شاید قبل از آن بود که دوستان به من گفتند مسعود رجوی از ایران رفت و در پاریس مستقر شد. رجوی یک ماه و نیم قبل از جنگ به پاریس رفت.

زمان پیوستن بنی صدر به جبهه ضد انقلاب

درحقیقت، بنی‌صدر با 14 اسفند وارد جبهه ضدانقلاب شد. تا آن موقع ایشان رئیس‌جمهور و فرمانده کل قوا بود، اما 14 اسفند خط جدایی بنی‌صدر به‌صورت رسمی از حکومت و رفتن وی به جبهة ضدانقلاب است. قاسملو اطلاعیه داد و در همین ایام از بنی‌صدر حمایت کرد. مسعود رجوی که تا آن موقع با بنی‌صدر مخالفت می‌کرد و نوعی تضاد و اختلاف باهم داشتند، از این به بعد، پشت سر بنی‌صدر قرار گرفت. دمکرات‌ها پشت سر بنی‌صدر آمدند و عملاً سال 1359 در شرایطی به پایان ‌رسید که جبهة بنی‌صدر و منافقین و دمکرات‌ها و کلیه ضدانقلاب به هم پیوند می‌خوردند. در سال 1360، رجوی مخفیانه از مرزهای شرقی وارد ایران شد و باوجود اینکه هنوز بنی‌صدر رئیس‌جمهور و فرمانده کل قوا بود، به سازمان دستور عملیات نظامی داد.

ما در سال 1359، دلایل زیادی داشتیم که منافقین دیر یا زود دست به اسلحه می‌برند و به همین دلیل خودمان را برای رویارویی آماده می‌کردیم. مطمئن بودیم که سازمان به‌زودی از فاز سیاسی وارد فاز نظامی می‌شود. ببینید، سازمان فقط در اسفند 1357 با انقلاب همراهی داشت و چالش‌هایی مثل انحلال ارتش یا سوءاستفاده از قهر آیت‌الله طالقانی را می‌توانیم در فاز همراهی نادیده بگیریم.

 می‌دانستیم دیر یا زود مجاهدین خلق دست به اسلحه می‌برند

در سال 58، درگیری‌های مجاهدین خلق با نظام در بُعد سیاسی فوق‌العاده زیاد شد. چه در رفراندوم و چه در بحث قانون اساسی به مخالفت پرداختند. بنابراین، سال 1358، فاز سیاسی مجاهدین خلق علیه انقلاب است. سال 1359، فاز سیاسی تشدید ‌شد و به اوج خود رسید. آغاز سال 1360، ورود منافقین به فاز نظامی است. ما در فاز سیاسی نمی‌توانستیم کار عملیاتی علیه منافقین انجام دهیم. بااینکه ما می‌دانستیم اینها دیر یا زود دست به اسلحه می‌برند، زیرا مسئولان نظام زیر بار نمی‌رفتند و اگر کسی را دستگیر می‌کردیم حتماً با ما برخورد می‌شد.

بزرگوارانی مثل شهید قدوسی و... درحد کار اطلاعاتی به ما حکم می‌دادند که مثلاً کار شنود بکنیم یا تعقیب و مراقبت بکنیم، اما به‌هیچ‌وجه زیر بار دستگیری‌ نمی‌رفتند و کسی دستگیری‌ها را قبول نداشت. منافقین هم در فاز سیاسی حرکت می‌کردند، منتها رفتار آنها در فاز سیاسی‌ علیه انقلاب شدید بود. اعلامیه‌های تند می‌دادند، قانون اساسی را رد کردند، قانون اساسی را تحریم کردند و راه‌پیمایی کرده بودند که بروند امام را ترور کنند.

ما اگر حدس هم می‌زدیم باید چند نفر را دستگیر می‌کردیم و از آنها بازجویی می‌کردیم، ولی نمی‌توانستیم این کار را انجام دهیم. به‌خاطر اینکه فضای سیاسی مناسب نبود. ما فقط تشکیلات التقاط و شناسایی‌های خودمان را قوی کردیم. شنودها را قوی کردیم، اما نمی‌توانستیم وارد دستگیری شویم تا اینکه وارد سال 1360 شدیم.

 نظام معتقد به برخورد سیاسی با سازمان بود. مثلاً رجوی می‌خواست کاندیدای ریاست‌جمهوری بشود، امام فرمودند کسی که قانون اساسی را رد کرده، چطور می‌خواهد کاندیدای ریاست‌جمهوری شود؟ مقام معظم رهبری (آیت‌الله‌خامنه‌ای)، شهید بهشتی و آقای هاشمی هم در صحبت‌هایشان پاسخ منافقین را می‌دادند و همان‌گونه که آنها مبارزه سیاسی می‌کردند، نظام هم با آنها مبارزه می‌کرد، اما این مبارزه سیاسی به این معنا نبود که همه نظام (آن را) قبول داشته باشد.

بنی‌صدر با خط امام درگیر می‌شد

آقای بنی‌صدر به‌هیچ‌وجه وارد این فاز نمی‌شد. او به‌جای اینکه با منافقین مبارزه کند با شهید بهشتی و خط امام و نهادهای انقلاب درگیر می‌شد. به‌جای اینکه برود با منافقین درگیر شود با ما درگیر می‌شد. منافقین نیز تشدید درگیری‌ها را دنبال نمی‌کردند تا نظام برخورد با آنها را زودتر شروع نکند.»