همه ی اهل خانه شال وکلاه می کنند و من... هرکس مفاتیح خودش را برمی دارد و کوله بار گناه و دعا و آرزویش را...

روز زیارتی جانان است و روز فرازوفرود فرشتگان. ازهر گوشه، چشمی، درود می فرستد و زبانی، جامعه کبیره و زیارت امین ا... می خواند. نیکان و بدان در طوسِ عشق، جمع اند.

اهل خانه و من، با پای اشتیاق می آییم... می آییم و اذن ورود می طلبیم... دلمان دست و پا می زند. یا ثامن الحجج سرمی دهد. استغفار می کند. اشک می ریزد و آرام آرام می رود سمت حرم.

با جمعیت عجین می شود و خضوع و خشوع می کند و سربه زیر می اندازد. اما ناله اش کبوتران صحن را می رقصاند. ناله ای بی امان و  پرخروش.

آخر دلمان، مجنون ضریح شاه خراسان است و به صاحب مهربان این بهشت دل باخته است.   

همه اهل خانه شال و کلاه می کنند و من...همه اهل خانه شادمانند و من... فقر و نیاز و پچ پچ عاشقانه و اُنس به راه می افتد.

نگاهمان از حبس و دلتنگی رها می شود و "یا رضا جان"، لحن حالمان را عوض می کند. انگار در دم از جهل و خستگی و بغض شسته می شویم. از تردید. از تنهایی. از غم.

با السلام علیک گفتنی، همه ی اهل خانه، دوباره زنده و دلآرام می شوند و من... همه ی اهل خانه زائر می شوند و من...