به گزارش قدس آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان ؛ "ترکی بن فیصل،" رئیس پیشین سازمان اطلاعات عربستان و سفیر فعلی این کشور در عربستان، به شکل غیرمنتظره‌ای در تجمعی مربوط به گروه بدنام و تروریستی منافقین شرکت کرد. این گروه به دشمنی و انجام اقداماتی خرابکارانه علیه حکومت جمهوری اسلامی ایران شناخته شده‌اند و 9 ژوئیه (19 تیر) با حضور فیصل تشکیل جلسه دادند.
هنوز چند روزی از این نشست نگذشته بود که "مریم رجوی،" سرکرده گروهک منافقین، با "محمود عباس،" رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، 30 ژوئیه (9 مرداد) در پاریس دیدار کرد. در همین دوران بود که برخی از گروه‌های مسلح کُرد در ایران نیز به یک باره پس از حدود 20 سال صلح و آرامش با تهران، رفتاری خصمانه با دولت ایران در پیش گرفتند و تنش‌های فراوانی میان تهران و کُردهای مسلح در شمال غربی ایران بوجود آمد. هم‌زمانی تمام این وقایع موجب شد تا دور جدیدی از دشمنی تهران و ریاض آغاز شود.
نشنال اینترست در ادامه نوشت: افزایش تنش میان ایران و عربستان نشان‌دهنده یک "بازی بزرگ" در جغرافیای سیاسی منطقه است. هر دو کشور سابقه‌ای طولانی در سیاست تک محوری در منطقه دارند و مایل هستند به عنوان قدرت برتر خاورمیانه شناخته شوند. منطقه‌ای که از خلیج فارس آغاز و تا دریای مدیترانه و دریای عرب امتداد می‌یابد. هر دو کشور حضوری پررنگ در چالش‌های منطقه‌ای مانند سوریه، عراق، بحرین، لبنان و یمن دارند و تعداد طرفداران آنها در کشورهای یاد شده کم نیست.
تا پیش از ماجرای حملات 11 سپتامبر، عربستان بر این ادعا تاکید داشت که ایران سیاستی همانند حزب بعث عراق و طالبان در افغانستان دارد به این معنی که تلاش می‌کند انقلاب خود را در گوشه و کنار جهان گسترش دهد. باوجود اینکه سران سعودی دل خوشی از صدام، دیکتاتور پیشین عراق، نداشتند؛ در جنگ 8 ساله میان ایران و عراق، جانب صدام را گرفتند. "فیصل بن عبدالعزیز،" پادشاه پیشین عربستان، پول زیادی را صرف گسترش وهابیت در پاکستان و  تامین مالی نیروهای شورشی افغانستان کرد. عربستان نقش بسیار پررنگی در تاسیس طالبان در کابل داشت و در دهه 90 میلادی بود که توانست با حمایت‌های مالی فراوان، قدرت اول منطقه شود و ایران را به حاشیه براند.
حملات 11 سپتامبر 2001 (20 شهریور 1380) معادلات منطقه‌ای را برهم زد. "جرج بوش،" رئیس جمهور وقت آمریکا، به بهانه مبارزه با تروریسم، حملات گسترده‌ای را در افغانستان و عراق آغاز کرد. در همین زمان عربستان موقعیت پیشین خود را که برای ضربه زدن به ایران برنامه‌ریزی کرده بود، از دست داد.
حضور آمریکایی‌ها در کابل و بغداد، نقش ریاض را کمرنگ کرد و دیگر عربستان تهدیدی برای منافع ایران به شمار نمی‌رفت.
عربستان از افزایش قدرت شیعیان در خاورمیانه عصبانی بود و آن را تهدیدی برای کشورهای عرب سنی می‌دانست. وقتی ماجرای فعالیت هسته‌ای ایران مطرح شد، عربستان بار دیگر موقعیت خود را در معرض خطر دید و از آمریکا خواست مانع از قدرت گرفتن ایران و دستیابی این کشور به تسلیحات هسته‌ای شود. عربستان از تشدید تحریم‌های اقتصادی علیه ایران استقبال کرد؛ اما همیشه از همکاری و ارتباط مستقیم با مخالفان دولتی در ایران اجتناب می‌کرد. 
وقوع چند انقلاب مردمی در خاورمیانه مانند مصر و تونس موجب شد عربستان متحدان قدیمی خود را از دست بدهد. نگرانی درمورد قدرت گرفتن شیعیان روز به روز بیشتر می‌شد.
بروز جنگ داخلی در سوریه موجب خوشحالی عربستان شد و با تشکیل ائتلافی عربی نه تنها به آتش جنگ در سوریه دامن زد؛ بلکه تجاوز نظامی را علیه شیعیان یمن آغاز کرد. عربستان سیاستی جدید را در ارتباط با ایران در پیش گرفته است. ریاض قصد دارد با ضربه زدن به متحدان ایران در منطقه، قدرت این کشور را تضعیف کند. دامن زدن به جنگ‌های نیابتی، شیوه جدیدی است که عربستان علیه ایران به راه انداخته است. در کنار این اقدامات، عربستان به سمت مخالفان دولت ایران گرایش پیدا کرده است. با حمایت از گروهک تروریستی منافقین، به شورش وادار کردن گروه‌های مسلح در کردستان و بلوچستان ایران ، ریاض تلاش می‌کند ضرباتی را به این کشور وارد کند.
به توافق رسیدن ایران و گروه 1+5 بر سر موضوع هسته‌ای این کشور نیز دلیل خوبی برای عصبانیت و نگرانی ریاض بوده است. در جریان مذاکرات هسته‌ای، مقامات سعودی بسیاری به واشینگتن سفر کردند تا ضمن دیدار با نمایندگان جمهوری‌خواه کنگره، آنها را به برهم زدن توافق تشویق کنند. مقامات سعودی مدعی بودند اگر توافقی حاصل شود و تحریم‌های اقتصادی علیه ایران لغو شود، این کشور به منبعی برای تامین مالی تروریست‌ها تبدیل خواهد شد. این موضوع موجب تشدید تنش‌ها در منطقه می‌شود و نگرانی بسیاری را برای عربستان و اسرائیل بوجود خواهد آورد.
در مقابل، تهران همواره ریاض را به تحریک گروه‌های مخالف دولتی در ایران متهم کرده است و از مقامات سعودی خواسته دست از مداخله در امور دیگر کشورها به ویژه دولت‌های شیعه در منطقه بردارد.