دیدن هیاهو و جنبش آدم ها. و قرار گرفتن در خیابان ها و پیاده روهایی که بوی تابستانی را می دهند که دارد باروبندیل می بندد.

خدا را شکر می کنم که گولِ "تنبلک خانوم" را نخوردم و جنبیدم. آخر در تالاموسِ مُخم، دو خانوم سال هاست که زندگی می کنند و به من مشاوره می دهند. دومی اش هم، "ملاحت خانوم" است.

روحیه ام دستخوش محیط می شود. صف تاکسی و اتوبوس را می پایم و زنانی که از کالسکه گردانی و اکسیژن گرفتن لذت می برند و آدم هایی که  نان به دست، از کنارم رد می شوند.

صدای شاد کودکانی را هم می شنوم که با والدینشان از "شهرکتاب" بیرون آمده اند با چند پلاستیک رنگاوارنگ. به فکر کردن نیازی نیست چون ملاحت خانوم با عجله فریاد می زند: آخی این خوشگل ها رفته اند خرید مهر.

راست می گوید این خوشگلهای کوچولو هر گوشه شهر دیده می شوند که دارند ته تابستان را روی پاشنه پا می دوند. و بستنی خوران و باهیجان آمار خریدهایشان را به عمه و خاله و اقوام اطلاع می دهند.

موقع برگشت از پیاده روی، حسابی یادِ خودمان می افتم. یادِ لوازم التحریریِ جمع و جوری که همه بچه های محله را می شد نیمه های شهریور آنجا دید. یادِ خریدهای مختصرمان و برادر و خواهرهای بزرگ تری که همیشه زحمت جلد کردن دفتر و کتاب هایمان به دوش آنها بود.