به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری شبستان، نباید تصور کرد که اگر به مباحث مهدویت عقلانی و علمی در موضوع مهدویت و امام زمان عجل الله تعالی فرجه پرداخته می شود، به این معنی است که برخورد عقلانی در این عرصه در مقابل برخورد عاطفی با موضوع امام زمان عجل الله تعالی فرجه است.

این اشتباه است که ما این دو موضوع را مقابل یکدیگر تلقی کنیم. کما اینکه بعضی ها با کوته نظری، در کنار توصیه به برخورد علمی با موضوع امام زمان علیه السلام موج عاطفی گرایش به امام زمان(عج) را امری غیراصیل و کم ارزش تلقی می کنند. در حالی که نه می توان این موج عاطفی را خاموش کرد و نه اساسا چنین چیزی مطلوب است.

برخورد عالمانه و عاقلانه با موضوع منجی، نه تنها هیچ گونه منافاتی با گرایش عاطفی به امام زمان عجل الله تعالی فرجه ندارد بلکه هنگامی که عقل ها روشن شوند، عاطفه ها هم شعله ورتر خواهد شد و معرفت مایه تحکیم و تعمیق همین رابطه عاطفی قرار خواهد گرفت و آن را از سطح عامیانه ارتقاء خواهد داد.

یک وقت تصور نشود که فهمیدن عقلانی و منطقی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف کلاسش بالاتر از گریه کردن است. اگر کسی فهمش درباره امام زمان عجل الله تعالی فرجه بالا رفت به جای اشک، خون گریه خواهد کرد. فکر نکنیم اگر عالم شدیم، گریه را کنار می گذاریم؛ دعای ندبه را کنار می گذاریم، نه اتفاقا اگر عالم شویم تازه دعای ندبه خوان می شویم، تازه می فهمیم برای چه باید گریه کنیم این اثر عجیب معرفت است.

گاهی برخی از سر نا آگاهی می گویند: «آقا گریه برای امام زمان(عج) بس است. حالا دیگر نوبت معرفت است.» غافل از این که اگر معرفت بالا برود، اشک هم زیاد می شود. لذا اگر کسی آگاهی پیدا کرد، اما اشک و سوز و آهش بیشتر نشد، باید در آدمیت و انسانیت خود تردید کند. این یک اصل مهم است که علم، خشیت را افزایش می دهد؛ به همین دلیل است که خداوند متعال می فرماید: «فقط بندگان عالم خدا هستند که از خدا خشیت دارند.»

منتهی بخشی از این رابطه عاطفی که ابتدائا پدید می آید نتیجه فطرت های سالم است و بخشی از آن نتیجه آگاهی های کلی ابتدایی است که ممکن است برخی از این آگاهی ها، سطحی هم باشند. سخن در این است که باید این آگاهی های کلی و ابتدایی تفضیل و تکامل پیدا کند. تا آن رابطه عاطفی پایدار شود و در این سطح حداقلی باقی نماند.

حتی باید گفت این سطح متوسط رابطه عاطفی موجود در جامعه با امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف آن چنان که باید باشد، نیست. وضعیت موجود بسیار پایین تر از حد مطلوب و مورد انتظار است. این موج بسیار لذت بخشی که الحمدلله برای دعای ندبه ها در کشور ما به راه افتاده، تازه آغاز راه است نه سرانجام راه. معلوم نیست ما از نقطه صفر چقدر فاصله گرفته باشیم. بله از نقطه صفر عبور کرده ایم و دیگر منفی نیستیم اما تا نقطه مطلوب هم خیلی فاصله داریم.

درست است که دعای ندبه خواندن ها آغاز شده و مراسم های دعای ندبه رونق گرفته است، ولی آن دعای ندبه ای که باید برای امام زمان عجل الله تعالی فرجه خوانده شود و به محبت بسیار بالایی احتیاج دارد، که در خود دعا هم اشاره های روشنی به آن شده است، با این دعای ندبه هایی که ما می خوانیم خیلی متفاوت است.

در عین حال این گرایش ابتدایی به حضرت(عج) نیز یک گرایش بسیار معنادار و با ارزش است. نام مقدس آقا امام زمان علیه السلام هر اثر و حلاوتی را در دل ها ایجاد کند قابل احترام است ولی گلایه از این است که بخواهیم این گرایش را در همین حد مقدماتی و حداقلی نگه داریم و به آن بسنده کنیم. اینجاست که باید منتظر آسیب های عوام زدگی باشیم.

برگرفته از «انتظار عامیانه، عالمانه، عارفانه» نوشته علیرضا پناهیان