«سلام، شما به داد ما برسید. قبض آب از ۱۴ مرداد تا ۱۲ مهر: آب بها ۴۶۰۰۰ تومان، آبونمان ۱۶۰۰۰ تومان، بهای فاضلاب ۳۲۰۰۰ تومان، عوارض ۸۵۰۰ تومان، تبصره‌های قانونی (که معلوم نیست چیست) ۲۷۰۰۰ تومان، قانون بودجه ۹۵، ۲۰۰۰ تومان در مجموع ۱۳۱۵۰۰ تومان، آیا انصاف است؟ (۰۷۷۱...۰۹۱۵)» قدس دوشنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۵.

وزیران نیرو و ارتباطات و فناوری از ناراضی تراش‌ترین وزیران کابینه کنونی هستند. گرانفروشی‌های سایر وزیران و اینکه هر جا کسری می‌آورند، سراغ مردم و کیسه خالی آنان می‌روند، در برابر این دو وزیر براستی به چشم نمی‌آید.

می‌توان از خرید خودروهای معیوب و خطرناک داخلی صرف‌نظر کرد، ولی آب و برق و تلفن و سایر وسایل ارتباطی جزو لازم هر خانه مسکونی است. وزیر نیرو طوری از طلبکاری وزارتخانه‌اش از مردم دم می‌زند که انگار صنعت برق در زمان تصدی ایشان وارد کشور شده و طوری سعی می‌کند قیمت آب را بالا برد که گویی لوله کشی آب در تهران و شهرستان‌ها و سراسر کشور نه در سال‌های ۱۳۳۴ تا ۱۳۴۰ احداث شده، بلکه مشارالیه آن را به مردم ایران ارزانی داشته است. اطرافیان دولت مرتب می‌گویند و می‌نویسند و در برخی روزنامه‌های حامی و سایت‌های طرفدار گله‌گذاری می‌کنند که هیچ دولتی مانند دولت جناب دکتر روحانی مورد حمله و انتقاد خاص و عام قرار نگرفته است. البته چنین نیست و این گله گذاری‌ها حالت خودشیرینی و شبیه سوز و گداز کوفته برنجی است. دولت‌های قبلی نیز پیوسته مورد انتقاد بوده‌اند.

علت انتقادهای کنونی، بی‌توجهی رئیس دولت به ناله‌ها و شکایات عمومی و بی‌اعتنایی کامل به این همه مشکلات است. به عنوان مثال آقای چیت چیان، وزیر نیرو هر از چند گاه بهای آب و برق را محرمانه می‌افزاید. اگر مردم سکوت کنند، باور کنید بابت احداث اولین کارخانه برق در حدود ۱۲۰ سال پیش به همت حاج محمدحسین آقا امین الضرب هم مالیات می‌گیرند.

باور کنید قشون عثمانی که تبریز را در سال‌های سلطنت شاه طهماسب اشغال کرده بود، یا در دوران شاه محمد صفوی مدتی آن شهر را در تسخیر داشت، این سان به بهانه‌های مختلف مردم را لخت نمی‌کردند. دوست هنرمند کاریکاتوریستی دارم که در چندین نمایشگاه کاریکاتور برنده شده و جایزه گرفته است. هزاران کاریکاتور از او نشر یافته است. پریروز پرسیدم، چقدر از تأمین اجتماعی حقوق بازنشستگی می‌گیری، گفت، نهصد هزار تومان! باور کنید وارفتم. گفتم، با این پول چه می‌کنی؟ گفت، خدا را شکر چهل سالی است آپارتمان ملکی دارم اجاره نمی‌دهم. گفتم، درآمدهای زیادی از کاریکاتور و نقاشی داشتی، آن‌ها چه شد؟ گفت، مطبوعات که چندان کاریکاتوری چاپ نمی‌کنند، کتابی که چاپ نمی‌شود و کسی که دیگر کتاب نمی‌خرد. صبح پا می‌شوم با افسردگی و نومیدی روز را می‌گذرانم. خودروام را هم که سه سال پیش فروختم، دیگر حتی نمی‌توانم مسافرکشی کنم. منتظرم کی دعوت حق را لبیک بگویم و از این زندگی خسته کننده آسوده شوم.

باور کنید دست روی دل هشتاد درصد مردم بگذارید، همین پاسخ دردآلود را می‌دهند. تنها وزیر نیرو نیست که می‌رود مجلس در پاسخ اعتراض نمایندگان می‌گوید، نرخ‌ها را از سال ۱۳۸۳ بالا نبرده‌ایم. ایراد گرفته‌اند برای چه هزینه انشعاب برق از ۳۰۰ هزار تومان به یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان افزایش داده شده است او پاسخ می‌دهد، از سال ۱۳۸۳ تا مرداد امسال افزایش قابل توجهی نداشته‌ایم، بعد بر مردم منت می‌گذارد با توجه به نرخ تورم سالانه باید به طور متوسط ۶/۱ میلیون تومان از مردم می‌گرفتیم. چیت‌چیان باز منت گذاشته که هزینه انشعاب در ۶ کلانشهر کشور یک میلیون و ۱۷۲ هزار تومان بوده که ما آن را به یک میلیون و ۷۰۰ هزار تومان افزایش دادیم! در حالی که هزینه واقعی آن بیش از ۴ میلیون تومان است!

سوای ایشان، آقای واعظی، وزیر ارتباطات هم قیمت واقعی را از مردم طلب می‌کند و از آن سو می‌بینید صدها کارمند و کارگر بخش خصوصی شده شرکت مخابرات جلوی مجلس شورای اسلامی می‌روند و استغاثه و فریاد می‌کنند که حقوق ناچیزی به آنان می‌دهند و کسی حرف حسابی آنان را گوش نمی‌دهد. چرا مردم این همه انتقاد می‌کنند؟ زیرا در حالی که میلیون‌ها نفر این همه مشکلات مالی دارند و حتی با کم رنگ کردن سفره‌های خود نمی‌توانند از عهده پرداخت این همه دستورهای حسب الامری برآیند، جناب رئیس جمهوری در خصوص افزایش ۴۰۰ درصدی هزینه انشعاب و پاسخنامه چهار عضو هیأت رئیسه مجلس اظهار تعجب می‌کند و پی نوشت می‌زند برای سال ۱۳۹۵ هیچ افزایشی قابل قبول نیست! براستی یا للعجب!

در زمان قاجاریه، حکام ایالات و ولایات در ازای پرداخت پیشکشانه و قلق و تقدیمی، پست و مقام می‌گرفتند. والی خراسان آصف الدوله با تقدیم ۴۰۰ هزار تومان به مظفرالدین شاه، فرمان والیگری خراسان را دریافت کرد. برای جور کردن این مبلغ پس از رسیدن به مشهد به انواع و اقسام راه‌ها مردم را سرکیسه می‌کرد. واژه «اتینا» برای پول گرفتن از مردم مورد استفاده فراشان و تحصیلداران دولتی بود و هر کس پرداخت نمی‌کرد، اثاث البیت و قاطر و الاغ و حتی زن و بچه‌اش را مصادره کرده به خیوه و خوارزم می‌فرستادند و به حراج می‌گذاشتند که شرح آن در تاریخ آمده است.

البته این قیاس مع الفارق است، اما می‌نویسم که بدانید امروزه محل و موقعیتی برای اخذ اتینا از مردم وجود ندارد.